Een paar maanden verder

De laatste maanden heb ik mij vooral bezig gehouden met weer beter worden. Weer een normaal leven proberen te leiden. Maar vooral wilde ik terug naar mijn werk en het liefst zo snel mogelijk weer 100% lesgeven.

Dat deze maanden eigenlijk zwaarder zouden vallen dan de operatie en bestralingen had ik niet verwacht. De complicaties en/of beperkingen lieten mij continu ervaren dat ik best wel ziek ben geweest. 

Ik dacht na een leuke zomervakantie dat ik redelijk snel weer voor de klas kon gaan staan. Stralend meldde ik mij ook op de startdag. Gewoon even een uurtje het nieuwe pand bekijken, iedereen weer zien en kort kennismaken met mijn vervangers. Right... 2 uurtjes was ik er. Kapot zat ik daarna thuis. Maar ook met een grote glimlach hoor. De eerste week wilde ik van alles en merkte al snel dat dit niet werkte. Rustig opbouwen dus. Toen pas dacht ik terug aan het gesprek met de bedrijfsarts voor de vakantie. 'Ga eerst eens koffiedrinken in de eerste week', was zijn advies. 'Daarna ga je af en toe een uurtje en dan maken we een plan hoe je het beste kunt reïntegreren'. 

Veel tranen en boosheid verder maar uiteindelijk toch ter harte genomen. Zo raar om een uurtje op je werk te zijn. Met een klein groepje leerlingen te rekenen of wat anders ter ondersteuning van de leerkracht. Vervolgens thuis te komen en het gevoel te hebben dat het steeds vrijdag aan het einde van de dag is en je het gevoel hebt een week gewerkt te hebben. Ik worstelde vooral met mezelf en moest accepteren dat kleine stapjes meer brachten dan rennend het traject in.

Nu kwam ook het besef. Het verdriet. Schuldgevoel. Boosheid. Maar zeker ook de wil om verder te gaan. De knop ging om en ik besefte dat ik tijd nodig had om mijn einddoel te behalen. Iedere 3 weken een half uurtje erbij. Er kwam een soort van routine met welke leerlingen ik extra ging werken of juist uit ging dagen. Van school kreeg ik alle ruimte. Super fijn!

Fysiotherapie zorgde ervoor dat ik sterker werd (oefeningen) maar ook dat mijn opgezwollen liezen en benen regelmatig gemasseerd werden. Zij leerde mij ook hoe lymfedrainage werkt en ik dit ook thuis kon toepassen. Therapie zorgde ervoor dat ik kon sparren en spuien. Mijn geliefde en vriendinnen zorgden voor de nodige liefde, luisterend oor, een lach en soms hulp bij praktische zaken.

Ik ging, gezien de omstandigheden, lekker. Totdat ik een telefoontje kreeg dat ze bij het bevolkingsonderzoek 'iets' gevonden hadden in mijn linkerborst. Tegelijk merkte ik dat lopen ook moeizamer ging. Pijn in mijn onderrug. Dit brak mij. Genoeg was het! Toen merkte ik dat ik niet veel nodig had om goed in paniek te raken. De kans dat het 'iets' echt ook kanker kon zijn was klein maar voor mij was het zo'n tegenslag. Ik bedacht mij dat ik toch niet 2x in 1 jaar kanker kon krijgen? En ik was toch ook goed bezig met oefeningen en wandelen? Die pijn in mijn rug had ik niet ingecalculeerd. Dat zal wel stress zijn of zo. 

Gelukkig konden zij mij in het Erasmus met een echo en mammografie snel vertellen dat alles oké was. Wat een opluchting maar het was wel een deuk in de lekkere flow naar herstel. De pijn in mijn rug zou ook niets zijn...toch? Helaas, een botvliesontsteking bij mijn heiligbeen kreeg ik te horen. Komt door de bestralingen. In combinatie met ook een periode van quarantaine, het niet zien van mijn vriend (hij had Corona) en alleen oud en nieuw vieren schoot mijn rug echt in de stress. Pijn! 

Vorige week brak ik. Een dag alleen maar huilen. Ik wil zo graag verder en nu deze hindernis weer te nemen. Lopen en bewegen gaat echt moeizaam. Nu houdt de ene pijn de andere in stand dus. Op aanraden van mijn huisarts morfine gekregen. Doodeng vind ik dat. Maar die ontsteking moet genezen. Helaas mag ik geen ontstekingsremmers voor mijn Crohn dus gaat dit een lang traject worden. 

Dus zit ik weer thuis. Suf. Verdrietig. Zo af en toe pept de oude Irene de huidige Irene op. Tel ik mijn zegeningen. Maar het is best moeilijk. Ik was echt zo goed op weg. Kijk zo uit naar hele dagen werken (zat al op een ochtendje). De oude Irene weet dat het echt wel goed komt. Geduld. Maar de huidige Irene wacht op de volgende tegenslag. Want de laatste jaren ga ik ziekenhuis in en uit. Durf ik niet hopen dat het goed gaat komen.