Ik blij en de bakker blij!

Al weken keek ik uit naar deze dag. Streepte op mijn krijtborddeur keurig de dagen af en was er dit afgelopen weekend al helemaal mee bezig. De laatste bestraling!

Vanochtend netjes om 7.15 wakker en mijn eerste gedacht was, ' Yes vandaag mijn laatste bestraling!'. Na een avond last van mijn darmen en je even mentaal minder voelen had ik echt heerlijk geslapen. Dat doet de mens goed! Rustig ontbijten en douchen en mij klaar maken voor de bestraling. Goed uitplassen en een halve liter water wegdrinken. Ook dat voor de laatste keer! Want als we bijna bij Dordt waren moest ik vaak al naar het toilet, maar ja dat mag dus pas na de bestraling.

Enigszins opgewekt liep ik het gebouw samen met mijn vriend binnen. Zelfs een foto hebben we bij de ingang gemaakt. Tasje met traktaties als dankjewel in mijn hand en een grote glimlach erbij. Ik zei de anderen die zaten te wachten ook veel luidruchtiger denk ik goedemorgen. Echt enthousiast waren ze niet, logisch het is ook geen feestje om daar te zitten. 

De laborant die mij naar binnen riep, zei als eerste ' uw laatste keer mevrouw Hollestein'. Ze liep met mij mee door het halletje (net alsof je door de duinen loopt door de foto's die daar hangen). En ja hoor, daar zag ik hem. Het grote apparaat wat er hopelijk voor gezorgd heeft dat die bitch van een kanker verdwenen is. Ik werd een beetje emotioneel, gewoon omdat het toch ruim een maand een groot onderdeel was van mijn leven.

Met een kleine lieve speech gaf ik het mooie tasje met lekkers aan de laborant. Ook met het verzoek wat te bewaren voor mijn arts. Hij is er in Dordt namelijk alleen op woensdag en de rest van de dagen is hij in Rotterdam. Automatisch gaf ik mijn geboortedatum ter controle en ik kon gaan liggen. Ze gingen mij goed leggen, de getallen 4, 11 en 89 werden weer genoemd (heeft te maken met afstanden naar de apparaten) en ze verlieten de ruimte. 

Daar lag ik. De laatste keer. Ik zag mijn vriend voorbijkomen en zei dank je wel. Bedankt omdat hij ervoor zal gaan zorgen dat ik vanaf nu rustig aan weer kan gaan herstellen. En dat meende ik zo vanuit de grond van mijn hart. Ik startte met mijn alfabet, nu bloemen en planten (ik kwam niet met iets bij de q en u). Voor mijn gevoel duurde het langer maar toen de echte laatste klik kwam en de laborant binnenkwam, had ik een grijns van oor tot oor.

Lachend en juichend kwam ik uit de kleedkamer en knuffelde ik mijn vriend. Gauw plassen en ... op naar de bakker. Want ik had mezelf aardbeiengebakjes beloofd. 

Vandaag dus al 2 gebakjes op. Eerst samen met mijn vriend in de tuin. Daarna bij mijn oom en tante (mijn vader kwam ook). En zo...gebakje nummer 3! De kinderen komen zo op de koffie. Wie zal er blijer zijn? Ik of de bakker?