En nu...na het nieuws
Langzaamaan ga je je omgeving inlichten. Dit kost redelijk wat energie. De aanhoorder schrikt, is geëmotioneerd en weet vaak even niets te zeggen. Logische reacties uiteraard. Ik schiet automatisch in de beschermende houding en hou mij sterk. De lieve reacties hoor ik aan en eigenlijk dringt het echte nieuws zelf op dat moment bij mij niet door. Toch weet ik nu dat je verhaal zo vaak vertellen werkt. Het besef dat er een tumor groeit in mijn lijf wordt steeds meer werkelijkheid voor mij.
Mijn dochter zei ook ,' mama zou je het er niet het liefste gelijk uit willen rukken?'. 'Hup weg ermee en eruit!', was haar oordeel. Tja dat zou wel fijn zijn. Maar ik moest toch nog even geduld hebben. Eerst de onderzoeken in het Erasmus MC en aan de hand daarvan zouden ze een plan opstellen voor mij. Mijn arts vertelde duidelijk en uitgebreid wat mij de komende weken te wachten stond. Het gesprek erna met de verpleegkundige ging meer over hoe ik mij voelde en of ik hulp nodig had. Ik ben gezegend met veel lieve mensen om mij heen. Als mijn vriend niet meekan, heb ik nog een dochter, tante of vriendin die zeker mee kan. En ook thuis kwam ik niets tekort aan liefde en aandacht. Op dat moment wist ik echt nog niet welke hulp ik nodig zou hebben.
Sowieso is een extra paar oren aan te raden. Mijn gedachten gingen soms op hol en een nuchtere luisteraar onthoudt dan toch meer. Aantekeningen werden gemaakt en de rest werd snel ingelicht na een gesprek of onderzoek. Je leert al gauw om te gaan met de werkwijze van ziekenhuisbezoekjes. Invullen van de vragenlijst omtrent Corona voor iedere afspraak, het in de gaten houden van Mijn Erasmus MC pagina en het regelen van de nuchtere luisteraar dus;-). Je wordt geleefd. Geleefd door mevrouw Kanker. Want ongelofelijk wat een bitch is zij zeg!
Na een paar weken kreeg ik mijn plan te horen. Sowieso de Wertheim operatie en wellicht daarna nog bestralingen. De tumor was ongeveer 5 cm en zat tegen mijn baarmoedermond aan. Zover ze konden zien geen uitzaaiingen. Ik kon meedoen met de loting van de robotoperatie. Ik werd uitgebreid voorgelicht en werd steeds enthousiaster. Het snellere herstel vond ik het grootste voordeel...maar helaas de computer stemde anders. Ik werd uitgeloot. Jammer...erg jammer. Maar ik wist waar ik aan toe was nu en het grote wachten kon beginnen. Over 4 á 6 weken kon ik een oproep verwachten...spannend.
Ondertussen ging mijn lijf steeds meer een soort van ziek worden. De wandelingen werden korter en ik kon steeds moeilijker lopen. Het bloedverlies werd heftiger en soms leek het of de zwaartekracht wel heel erg aan mijn onderlijf hing. Ik hield contact met mijn werk. Zelfs de adviezen nog rondgemaakt en diverse keren overleg erover gehad. Maar lesgeven ging niet meer. Corona helpt natuurlijk ook niet mee (dat wilde en kon ik er ook niet bij hebben). Het begrip is groot en ook het medeleven. Appjes, kaarten, bloemen wisselden elkaar af. Ik zorgde ook dat mijn collega's regelmatig een update kregen via de groepsapp.
Positiviteit is belangrijk. Leuke momenten creëren en genieten van mijn kinderen, vriend en vrienden. Dus planden mijn vriend en ik een nachtje weg voor de operatie. Het werd Zeeland en het hotel lag vlakbij het strand. Visje eten bij Stellendam, wandelen in Domburg met coffee to go en genieten van de zon. Want het weer begin maart zat ons mee. Eenmaal in de hotelkamer had ik opeens erg bloedverlies. Ik schrok en mijn vriend ging gelijk op zoek naar beter materiaal om dit op te vangen. Ook niet eerlijk om een man met deze opdracht op pad te sturen hè?. Want heb je dan een inlegkruisje nodig of maandverband en hoe zit het met tampons? Hij kwam met van alles terug en achteraf hier heerlijk om kunnen lachen.
De week erna kreeg ik de uitnodiging van het Erasmus. Ik wist eindelijk de datum. Yes, de tumor ging eruit! Had ik genoeg nachthempjes? Rituals voor onder de douche? Etc etc. Ik wilde wel goed georganiseerd en mooi die dagen daar doorkomen. Mijn huis goed schoonmaken. Sommige dingen op ooghoogte leggen (tillen en hoog iets pakken mag na de operatie niet). Iedereen inlichten. Schema maken voor het bezoek. Want Corona liet 1 bezoeker per dag toe. En mijn naaste omgeving wilde mij allemaal graag bezoeken. Ik had het er maar druk mee die laatste week.
Een week voor de operatie begon het weer. Ik kwam net terug van een wandeling en voelde al letterlijk nattigheid. Dit keer stopte het niet en werd ik ook draaierig. Mijn reactie, ' Nee, je hoeft het ziekenhuis niet te bellen!' werd dit keer genegeerd en mijn vriend belde het Erasmus. We moesten gelijk komen. Het leek wel of er een moord gepleegd was in de badkamer (aldus mijn dochter die dit gewoon schoongemaakt heeft, waarvoor diep respect). Op de SEH namen ze het serieus en na enige tijd kwamen er 2 gynaecologen.
Schijnt dat die bitch van een tumor een bijzondere hobby heeft. Ze vindt het erg prettig om te bloeden. Het werd mij haarfijn uitgelegd hoe dat precies zat. Gelukkig waren mijn waardes redelijk in orde en nam het bloeden al wat af. Met medicijnen die voor het stollen zorgen, mocht ik naar huis. De schrik zat er wel in nu. Dat er geopereerd moest worden was nu echt duidelijk.
De dag van opname kwam eraan. Redelijk rustig stond ik op en eigenlijk heb je geen idee wat je te wachten staat. Geef je er maar aan over. Met mijn dochter de tas ingepakt. Nog even samen lunchen. Toen kwam mijn vriend en voor je weet loop je samen het ziekenhuis in.Doodstil was het er. Net na het bezoekuur en alles dicht. Het rustige van die ochtend was weg. Nu toch wel lichtelijk nerveus. Netjes werd ik naar mijn kamer gebracht. In mijn hoofd had ik al die weken prachtig uitzicht (11e verdieping). In werkelijkheid werd het een kamer met uitzicht op een leeg gebouw. Maar daarover later meer.
Kleding opbergen, intakegesprek, uitleg over de uurtjes voor de operatie (8.00 was ik gepland), tegen mezelf zeggen dat het uitzicht niet belangrijk is en nog even knuffelen met mijn vriend. Traantjes en uitzwaaien...het ging echt gebeuren!