En nu...in het ziekenhuis
Wat een rotnacht had ik gehad. Ieder uur zat ik op mijn telefoon. Speelde spelletjes, even tv aan en ondertussen gingen mijn gedachten van hot naar her. De verpleegkundige kwam rond half 6 binnen. Gaf mijn operatieshirt en wat medicijnen, ook vertelde ze mij dat ik rond 7 uur opgehaald zou worden. Slik...ik voelde nog even aan mijn buik.
Nu zat alles er nog in. Mijn baarmoeder die 2 prachtige kinderen gehuisvest heeft. Mijn eierstokken die zorgden voor een regelmatige cyclus en de lymfeklieren die vast ook veel gedaan hadden de laatste 51 jaar. Tja en uiteraard...laat ik haar niet vergeten 'die bitch van een tumor'. Tja, toch wel beter dat deze operatie zo ging gebeuren. Adem in en adem uit...het zou goed komen. Toch?
Met bed en al brachten ze mij naar de voorbereidingsruimte. Wauw, ik zag onderweg weer even hoe mooi Rotterdam is. Netjes werd ik geparkeerd en ging ik alles observeren. Grote desk in het midden en er lagen al meer patiënten. Al gauw kwam er een man en stelde zich voor. 'Hallo, ik ben Jasper en uw anesthesist’, zei hij. 'U bent meneer Hollestein?'. Nou zo wakker en helder was ik wel om te antwoorden dat het woordje meneer met de Wertheimoperatie niet echt samengaat. Ik moest wel lachen en gelukkig hij gelijk daarna ook. Sowieso kan je niet kwaad doen met de naam Jasper. Mijn zoon heet ook zo ;-)
Als je dan na een kwartiertje de operatiekamer wordt ingereden, gaan de zenuwen toch echt wel gieren. Een kamer vol mensen. Achter mij Jasper (ik vergeet hem echt niet meer) die mij verzekerde de gehele operatie in de gaten te houden. En de rest ging in een kring om mij heen staan. Een lange dame liet iedereen zich voorstellen en vroeg wat iedereen z'n taak was. Dat voelde goed. Ze wisten wie ik was en wat ze gingen doen. De ruggenprik kon gezet worden. Deze kreeg ik voor na de operatie. De pijnstilling zo geven was vanwege mijn Crohn en Astma beter.
Toen opeens kreeg ik het te kwaad en de lange dame kwam bij mij staan en stelde mij gerust. Ik mocht mijn hoofd tegen haar aan laten rusten. Ik moest zo ontspannen mogelijk zijn. Ze vroeg naar mijn kinderen en vertelde hoe trots ik mocht zijn dat mijn baarmoeder zulke leuke kinderen op de wereld had gezet. Nog steeds ben ik haar dankbaar hoe zij mij benaderde, vol liefde en zorg. En dat... is het laatste wat ik nog weet. Wat volgde was een erg lange operatie met wat verrassingen.
Ondertussen zat mijn dochter te wachten in mijn kamer, nerveus en ongerust. Ze kreeg al een telefoontje dat het langer duurde. Daarna hoorde ze dat ik langer op de uitslaapkamer moest liggen en ook nog eens 2 liter bloed was verloren. Ze appte iedereen steeds met een update om de andere ongerusten thuis te informeren. Dat meissie werd ineens keihard volwassen op haar 21ste.
Op de PACU werd ik wakker en daar vroegen ze mij of ik een ijsje wilde. Ik wilde niks! Ik voelde mij echt rot. Dat werd niet echt geaccepteerd, ik mocht wel zoete koude ranja. Dat was heerlijk en mijn humeur werd al gauw wat beter. Mijn keel voelde raar aan. Verder voelde mijn buik opgezet en hard. Al gauw stonden mijn 2 chirurgen aan mijn bed. Ik had dus 2 liter bloed verloren en bleek dat mijn tumor 2x zo groot was. Ik had eigenlijk niet geopereerd mogen worden. Ik liet het over mij heen komen. Eigenlijk verbaasde het mij niet. Dat dit niet op de scans te zien was geweest verbaasde mij weer wel.
Diegene die mij in de gaten hield, vertelde mij dat ik wellicht hier een nachtje moest blijven. Mocht ik dan mijn dochter niet zien, vroeg ik. Euhh nee dat kon dan niet. Ik had gelijk een doel, ik moest zo snel mogelijk daar weg. Ik wilde op mijn eigen kamer zijn en mijn dochter knuffelen. Ik dronk netjes en hoopte dat mijn waardes straks beter zouden zijn. Tegelijk probeerde ik zo helder mogelijk te blijven en zo te laten zien dat ik wel degelijk daar weg kon. Het werkte! Yes, ik kreeg te horen dat ik naar mijn afdeling terug mocht. Ondanks de goede zorgen daar (respect hoor voor die dames en heren op de PACU) was ik toch echt liever bij mijn dochter.
Het eerste wat ik deed toen ik Julia zag was huilen. Ik? Huilen bij mijn kinderen doe ik niet snel. Sowieso was huilen niet iets wat ik vaak deed. Zij praatte mij bij wat zij wist en ik haar. Tegelijk zorgde ze voor me en hield mij in de gaten. Ze mocht langer blijven en at wat in het ziekenhuis. Wat fijn om de operatie achter de rug te hebben. Ik kon vast morgen al wat lopen dacht ik... En lekker douchen of wellicht iets eten. Wist ik veel... de narcose en pijnstillers lieten mij heerlijk in die waan. En morgen dan zou mijn vriend komen, ook weer iets fijns!