En nu...het begin

En dan opeens is het mei en zit je al een tijdje in je rollercoaster. Begin januari begon deze te rijden. Ik kreeg een telefoontje van mijn huisarts over het uitstrijkje. De ochtend net afgesloten met online lesgeven en wilde gaan lunchen. Besefte ook dat dit de eerste dag was dat ik niet meer bij het Digibord kon staan om mijn lessen op te nemen maar moest gaan zitten. ' Hoi Irene', zei mijn huisarts ' ik heb geen goed nieuws voor je'. En ik luisterde naar zijn woorden en tegelijk was het de bevestiging van wat ik al die tijd al wist. Ik voelde mij sterker worden en het nieuws daalde in. Pap5 is niet goed, dat wist ik ook wel. Maar al een jaar klachten hebben, vermoeid zijn en niet echt opknappen. Kon dat nou echt nog steeds Crohn zijn?

Hij had al een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog voor die middag. Gauw mijn lessen overdragen aan mijn stagiaire, mijn vriend bellen, directrice inlichten en auto in. Mijn arts kwam met een duidelijk verhaal en ging algauw over tot onderzoek. Met een vaginale echo zag ze gedeeltes die afwijken van ' normaal'. Ze wilde dat gelijk verwijderen en opsturen naar de patholoog. Al snel kreeg ik een inwendige verdoving en werd er weefsel weggebrand. Heel rustig en kalm bleef zij tegen mij praten, naast mij de verpleegkundige en mijn vriend. Het voelde alsof je weeën had en tegelijk rook ik een vieze brandlucht.

' Over een week krijgt u de uitslag van mij en zie ik jullie weer terug!', zei mijn arts. Met een folder en veel lieve en wijze adviezen gingen we het ziekenhuis uit. Stiekem hoopte ik dat ze alles verwijderd had maar ook nu wist ik dat mij nog meer te wachten stond. De week die volgde was een week van vele emoties en vond ik het vooral erg voor mijn kinderen en vriend. 

De week ging voorbij en het werd vanzelf weer maandag. Mijn arts kwam snel to the point. Op de snijranden zitten nog genoeg kwaadaardige cellen en was het officieel. Ik heb baarmoederhalskanker. Ze nam alle tijd voor ons en tekende zelfs (mijn vriend is tekenaar en visueel ingesteld) waar het ongeveer zit. Ze schatte ook in hoe groot de tumor kon zijn. Maar zei eerlijk dat een CT-scan en MRI het beter konden bepalen. Ook moest ik naar het Erasmus want het Maasstad heeft niet voldoende expertise. 

Die avond met mijn kinderen en vriend thuis gepraat, soms even huilen maar ik voelde mij vooral sterk. Ik wilde dit overleven. Mijn moeder mocht helaas niet meemaken dat ze oma werd en dat zou mij niet gebeuren dacht ik. De geschiedenis herhaalde zich dan wel maar de afloop zal zeker anders zijn besloot ik.