Bijna klaar met de dag stralend doorkomen

Afgelopen woensdag een gesprek gehad met mijn radiotherapeut. Ik had een aantal vragen klaar voor hem, en mijn belangrijkste vraag was 'en hoe nu verder?'. Want de afgelopen maanden waren geen pretje maar wel heel duidelijk. Er was een stappenplan. Je ging van afspraak naar afspraak. En mijn bestralingen lopen ten einde (a.s. maandag de laatste!!). En alles met het doel 'die bitch van een kanker moet weg'. 

En nu hopen we natuurlijk dat het weg is. Maar ja, hoe weet je dat en zien ze dan niet wat over het hoofd. Tegelijk denk ik dan terug aan mijn eigen moeder. Bij haar kwam het steeds terug en liep het niet goed af. En diep binnen weet je dat je jezelf niet moet vergelijken met je moeder. Maar tegelijk springt er een gek mannetje op je schouder en fluistert toch dit soort onzekerheden in je oor.

Mijn arts bleef heel duidelijk. 'Irene", zei hij, 'zij had eierstokkanker'. 'Dat is een heel ander soort kanker'. 'Ook is dat al 25 jaar geleden en is de wetenschap een stuk verder'. In het gesprek stelde hij mij verder gerust met het feit dat ze mij de komende maanden om de 4 weken willen zien. De wijze waarop hij sprak, zijn lichaamshouding...het stelde mij steeds geruster. 

Verder weet ik ook dat die gedachten (dat springende vervelende irritante mannetje op mijn schouder) mijn eigen gedachten zijn. En als ik die zelf maak, kan ik ook andere gedachten maken. Positievere. De angst is logisch en mag er zijn. Maar mag niet de overhand gaan krijgen de komende tijd. En ik hoop met heel mijn hart dat dat gaat lukken.