Vakantie met een rouwrandje

  • Openbaar blog
  • vrijdag 29 april 2016
  • 1967 x gelezen

Gyrne, Cyprus, vrijdag 29 april 2016

Er zijn soms van die gebeurtenissen die er ongewild flink inhakken. Tijd en plaats doen er dan niet toe. Als een duivel uit een doosje komt het fenomeen kanker weer tevoorschijn en beheerst het mijn gedachten. Mijn collega Ledy wordt vandaag om 11 uur begraven. Afgelopen maandag kreeg ik het bericht van onze directeur dat ze haar laatste adem had uitgeblazen in bijzijn van haar 2 kinderen en familie. Haar kanker was onomkeerbaar. Mijn hart huilde, maar ik was ook een beetje opgelucht dat ze verlost is uit haar lijden. Ik heb een paar uur op het strand naar de azuurblauwe Middellandse zee zitten staren, luisterend naar de eeuwige cadans van de golven. Een geluid die al miljoenen jaren hetzelfde is. Het deed me opnieuw beseffen hoe kort en nietig een mensenleven eigenlijk is. "Wil je terug naar huis?" vroeg Elke. Ik moest die vraag even op me in laten werken. Uiteindelijk kwam ik op een NEE uit. Ik heb Ledy acht jaar geleden weliswaar aangenomen en onder mijn hoede gehad, maar de laatste vijf jaar heb ik de dagelijkse leiding over de telemarketeers overgedragen aan een ander teamlid. Laatstgenoemde heeft meteen de verantwoordelijk op zich heeft genomen om namens het bedrijf en collega's te spreken op de begrafenis. Respect daarvoor. Ik hoefde geen seconde erover na te denken om hem te helpen met de voorbereiding van de tekst. Het leven gaat verder. De laatste weken was Ledy al vaak in mijn gedachten en dat is sinds maandag nog nadrukkelijker het geval. Als ik terug ben van vakantie, bezoek ik haar graf om afscheid te nemen.

Reageren
Volgend blogbericht

9 reacties

Ooit zat ik aan Griekenland, boven Athene, aan de kust in de golven te kijken. Ik kreeg daar dezelfde inzichten, over de eigen sterfelijkheid en over hoe kwetsbaar een mensenleven is. Kanker was toen nog iets wat totaal niet in mijn leven speelde, ik was 23 jaar....Fijn dat je kon bouwen op het andere teamlid. Goed dat je bleef. Je denkt aan haar. Kanker is nooit weg. Maar er is ook leven.
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Ach ja die zee, één grote inspiratiebron voor velen, zo ook voor mij. Ooit voelde ik me in de nabijheid van die enorme zee zo nietig, zo klein, zo onbelangrijk ook. Totdat ik me realiseerde dat elk druppeltje water afzonderlijk, net zo nietig en klein was dan ikzelf. Het is juist de samenbindende factor dat elk afzonderlijk druppeltje kan uitgroeien tot een grote zee. Hetzelfde geldt voor de mensheid, alleen om de een of andere dwaze manier zien wij onszelf liever als dat ene kleine druppeltje dan ons de samenbindende factor te herinneren die ons kan laten uitgroeien tot een machtig geheel. Heel verdrietig en confronterend, de vroegtijdige dood van je collega, maar misschien kan het je een beetje troost bieden als je je realiseert dat net als dat kleine nietige druppeltje water, niemand ooit echt verdwijnt, echt sterft en op de een of andere manier verder leeft! Ik hoop dat je desondanks toch nog kunt genieten van je vakantie! Liefs, Rita.
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Lieve Anne en Rita,
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties. Het is zoals het is. Door los te laten en terug te dalen in het nu, ontstaat ook weer ruimte om van mijn vakantie te genieten. Een zonnige groet voor jullie beiden vanuit een warm Cyprus. Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Jerrel, Oh. Hoe wreed dit nieuws nu jij daar bent. Het is voor haar de tijd om te gaan. Dat weet je toch ook. Hoe naar moet het voor je zijn. Was het geen kanker, maar een ongeluk geweest, dan was het anders. Wees niet bevreesd. Je koos om te blijven. Ook dat is karakter. Alles is goed. Echt juiste woorden weet ik eigenlijk niet te vinden. Ik vind voorgaand bericht erg mooi over die samenhang van de waterdruppels die oceaan heet.... Lots of love Aurinka
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Dank je wel voor je berichtje Aurinka. Het is inderdaad goed zo. Het leven gaat door ... er is een heleboel om van te genieten. Liefs, Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Lieve Jerrel, Gecondoleerd met het overlijden van jouw collega Ledy.
Aan de zee zijn en het getij op je in laten werken is een mooie manier van in gedachten ergens zijn. Daar hoef je geen vliegtuig voor te nemen. Fijn dat je toch kunt genieten van elkaar en het er zijn. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Lieve groet, Els
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Dank je wel Els.
Genieten dat doe ik zeker. De zon, de warmte en liefde om me heen. Leten we binnenkort maar weer eens bijpraten. Als ik terug ben bel ik je wel.
Liefs, Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Ook mooi dat je met een gerust hart bemerkt dat anderen het leven in de juiste geest overnemen. Zoals je het misschien zelf gedaan zou hebben en niet anders zou wensen. Geeft toch een gevoel van verbinding en continuiteit. Dan kun je waar je ook bent in vrijheid besluiten hoe je wilt meeleven.

Over miljoenen jaren zee
Ik heb steeds vaker het idee dat mijn leven vooral zes decennia en nog wat (liefst decennia) licht en lucht opnemen betekent. In die tijdspanne mag ik even genieten van moeder aarde. En als het op is, verdwijn ik weer onder de oppervlakte. Okeanos neemt uiteindelijk mijn atomen mee, terug het universum in. Klaar voor hergebruik. Zoiets gebeurt misschien ook met stukjes opvatting.
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren
Dank je voor je reactie Chromo ... Dank voor de mooie gedachten.
Een hartelijke groet,
Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Reageren