Mijn tweede huis..........

Het Antoni van Leeuwenhoek is al sinds februari 2024 mijn tweede huis geworden. Heel gek, het zorgt voor stevige associaties, maar het voelt ook zo vertrouwd en veilig. Ik ben zo gewend om er te zijn. De mensen die er werken doen hun best om mij beter te maken. Mijn leven ligt letterlijk in hun handen.

De afgelopen periode heb ik mijn ogen goed de kost gegeven terwijl ik daar dat te wachten op de taxi. Je ziet van alles en alle soorten mensen. Mensen die er chique uitzien, mensen die er slordig uitzien, mensen die duidelijk erg ziek zijn. En mensen die er gewoon goed uitzien. Oude mensen, heel oude mensen , maar ook veel jonge mensen. Ik ben ook al vaak bekenden tegengekomen en dan schrik ik enorm. Dan denk ik: o nee, niet jij ook! Het liefst wil ik hen deze ellende besparen! Zo zat ik daar een keer en kwam een oud teamgenote van softbal naar me toegelopen. Ik schrok me wild. Zij wilde weten hoe het met mij ging (zij wist dat ik onder behandeling was), maar ik was meer geïnteresseerd in haar. En ja hoor vorig jaar kreeg ze ook te horen dat ze kanker had dus liep ze ook bij het AvL. Ik heb niet verder gevraagd, maar ze zei dat het nu goed ging. Ik heb zeker ook BN'rs gezien daar (ik ga geen namen noemen), maar ik vergeet soms dat niet iedereen midden in het proces zit, maar dat er ook mensen komen voor controles enzo. Zo zie je maar weer: kanker discrimineert niet, het kan een ieder treffen.

Heel grappig was een keer dat ik net uit het toilet kwam en oogcontact had met een dame. We knikten en groetten elkaar. Maar ze bleef me aanstaren en ik groette nog maar een keer. Ze kwam naar me toe en zei dat mijn gezicht heel bekend voorkwam. Dat kan op zich, want je komt vaak dezelfde mensen tegen in het AvL. En toen, toen wist ze het: ze had mij in het magazine gezien! Ik vond dat heel geinig. In mijn ogen was ik heel anders; mijn haar begon net te groeien en nu heb ik weer een flinke bos, maar toch heeft ze mij herkend. 

Het is alweer woensdag en ik ben zó aan het aftellen! Bijna klaar met de bestralingen! Klaar met het ellenlange wachten op de taxi en tegenwoordig de ellenlange files. Pfffff. 

Eergisteren en vandaag (telefonisch)had ik een gesprek met de radiotherapeut. Zij heeft mij wel wat kunnen geruststellen. Mijn constipatieklachten hebben niet te maken met de bestraling. En de misselijkheid komt vrijwel van de maag- en darmklachten. De stijfheid komt door de littekenweefsels en ook deels door de darmen. Dinsdag vertelde ik dat sinds de operatie ik niet meer zonder pilletjes naar de wc kan. Zij stelde voor om de dosis magnesiumtabletten te verdubbelen: 3x 2 tabletten per dag. Zij zou ook met de MDL-arts overleggen wat te doen. En vandaag belde ze om te checken hoe het ging. Want als het niet zou werken, dan zou ik op consult komen bij de MDL-arts. Maar de verhoging van de dosis helpt! Goh, dat er niet eerder aan gedacht werd! Wat de beurs- en stijfheid betreft: even afwachten, want het hoort over te gaan. Volgende week heb ik weer een consult met de radiotherapeut dan hoor ik wel wat of hoe.

Met mijn huisarts heb ik een aantal weken geleden ook een telefonisch gesprek. Ik was aangenaam verrast. Ofschoon hij in mijn dossiers precies kan zien wat er gebeurt, belt hij mij regelmatig om van mij te horen hoe het gaat. Hij was verbaasd te lezen dat de kanker in zo'n korte tijd weer terug was en dat ik weer zo'n grote operatie moest ondergaan. Dus wilde even checken hoe het ging. Ik weet niet of dit bij zijn taken hoort, maar ik waardeer het contact in ieder geval heel erg.

Het contact wat ik toch als minder ervaar is het contact met de bedrijfsarts. Dezelfde als vorige keer. Zij belde mij vandaag. Ik denk dat toch dat het "het aard van het beestje" is, want ze kwam droog en zakelijk over. Ieuwww. Ze had allerlei vragen over mijn ziekte en het verloop ervan. Op een gegeven moment vroeg ze mij hoe ik over het werk dacht. Ik vroeg retorisch : "werken? ik?, nu op dit moment!?". "Laat mij eerst maar die bestraling afmaken en vrij zijn van alle klachten! Ik denk nu niet aan werk!"  Ze draaide een beetje bij en zei dat ik gelijk had, dat mijn stem zo vermoeid klonk en dat ik aan mijn herstel moest gaan werken. Klopt, toen ze belde was ik net thuis van het ziekenhuis en juist vandaag voelde ik me heel erg moe. Al bij het opstaan vanochtend. Dus dat klonk ook door de telefoon. Wij hebben afgesproken dat ik in oktober bij haar op consult zou gaan en dat we dan verder zouden kijken naar het verdere verloop.