Beautiful things.....

Ik kan niet slapen 😵‍💫. Ik sta stijf van de spanning en vol adrenaline ook.

De adrenaline komt door het mooie, fantastische concert dat ik heb bijgewoond van Benson Boone. Wát een artiest en wát een stem! Ik luister wel 100 keer naar zijn speellijst. Het zijn ook liedjes die de tranen uit mij trekken. Zoals zoonlief zegt: emo-liedjes. Enfin, tijdens het concert heb ik het droog gehouden!! Flink van mezelf! Het concert was een welkome afleiding.

Maandag had ik 2 scans; CT-SCAN en MRI-SCAN. Vandaar die spanning. Ik was minder te genieten afgelopen dagen. Ik vind het heel moeilijk en zwaar alweer. Zondag op maandag had ik bijna geen oog dichtgedaan. Vreselijk! Zoonlief had mij naar het AvL vergezeld. Heel fijn. Het prikken ging in één keer goed! Het ging m.b.v. een echo. Maar ik was zó gespannen dat de waterlanders toch kwamen. De verpleegkundigen waren heel lief, zorgzaam en begripvol. Ze stelden mij goed op mijn gemak. Na het plaatsen van het infuus moest ik 1 liter water drinken binnen 1 uur voor de CT-SCAN. Ik ging bij zoonlief op de gang zitten. Hij zei: " mama, je ziet er verslagen uit"! Zo voelde ik me ook: niet geslapen, kleine en betraande ogen en moe. 

Het is nu wachten op de uitslag. Ik heb al een paar keer gekeken of het al in mijn digitale dossier staat, maar nee, nog niet. Misschien morgen? Meestal staat het na 2, 3 dagen er wel in. 

Mijn wens en doel is om met de feestdagen naar mijn dushi Curaçao te gaan. Mijn moedertje opzoeken en ook alle andere geliefden. En als het kan helemaal los te gaan😁. Ik durfde niet eerder te boeken. Het zal me maar gebeuren dat er weer een kink in de kabel komt..... Dus ik had me voorgenomen om meteen te boeken als de uitslag gunstig was. En als dat niet zo was, dan zou ik het gesprek met mijn arts afwachten. Stel dat er iets niet goed is, wil ik toch vragen om mij eerst op vakantie te laten gaan en dan zien we later wel. Ik wil rust, rust en nog meer rust. Even weg, andere omgeving, andere sfeer, afleiding, even doen alsof er niets aan de hand is. Even gewoon Norinda zijn! Sinds ik in Nederland woon, heb ik nooit meer Kerst en Oud & Nieuw op Curaçao gevierd. Ik heb daar zin in.

Als ik terugkom is het de bedoeling dat ik ga reïntegreren. Ik heb er zelf ook zin in. Hopelijk is mijn lijf dan zover dat het kan. Ik word suf en gek van het binnen zitten. De vermoeidheid komt in golven. De ene keer gaat het goed en de andere weer niet. Met het been gaat het beter. En als er niet meer uit te halen valt, dan kan ik me erbij neerleggen. En er kunnen aanpassingen gedaan worden wat betreft mijn werk. Maar op dit moment is de vermoeidheid een storende factor. 

Naast alle uitdagingen speelt de eenzaamheid ook een rol. Ik begin last te hebben van het " empty nest" syndroom. Als zoonlief weg is, is het thuis saai, stil en stom. Ik mis wel iemand om op een ander niveau tegen te praten. Ik kan meestal heel goed alleen zijn, maar nu voelt het anders. Dus wordt het tijd om wat te ondernemen😉. Maybe beautiful things will happen to me (Dat wordt een ander hoofdstuk)

Voor nu: geduldig de uitslag afwachten.