Struggles, struggles, struggles......

Worstelingen, heel veel worstelingen. Gevoelens van onzekerheid. Wat is de situatie? Hoe nu verder? Wat wil ik? 

Allemaal vragen die rijzen naar aanleiding van de uitslag van vorige week. Ik heb een telefoontje gehad van mijn verpleegkundige. Zij bevestigde wat ik al had gelezen: de kanker is terug. Ik had heel veel vragen en vroeg of ik op consult kon bij mijn chirurg. Maar die was nu met vakantie en zou volgende week terug zijn. Of ik bij een andere arts wilde; ik zei nee! Achteraf gezien, had ik ook bij haar gekund, omdat zij mijn slagader had gereconstrueerd. Maar ik dacht er toen niet bij na. Mijn verpleegkundige kon mij niets nieuws vertellen; we moesten echt het overleg van het multi disciplinaire team afwachten. Dat ging aanstaande dinsdag gebeuren. Na het overleg aan het einde van de dag zou mijn chirurg mij bellen. 

Ik vind het spannend, omdat ik werkelijk geen idee heb welke kant dit op gaat. De kanker groeit langs de slagader die ze gereconstrueerd hebben vlak bij mijn darm. In mijn optiek 2 problemen: moeilijke situatie ivm die ader en het enorme litteken dat daar zit en de darm die misschien " gecontamineerd" is en toch weg moet. Dan nog de vraag: weer aan de chemo? Ik zie er zó tegenop! Mijn zenuwen gaan eraan! En dan  bedoel ik: mentaal. Ik zie mezelf al liggen met die enorme spuiten met die rode vloeistof. Gatverdamme! En hoe  zal de frequentie zijn? Elke week? een paar keer per week?

Ik denk nu wel heel ver vooruit. Ik denk de hele tijd aan de dood. Ik kan het niet helpen. Ik wil positief blijven en geloven dat het goed komt, maar die sombere gedachtes kan ik niet uitzetten. Ik voel het medelijden, de teleurstelling en de zorgen van mensen aan wie ik vertel, dat de kanker terug is. Zij kunnen er ook niets aan doen, ze vinden het erg voor mij. Ik weet ook niet meer hoe ik moet reageren. Er vallen regelmatig van die ongemakkelijke stiltes. Ik ben verbazingwekkend kalm en volgens sommigen nuchter. Ik kan het ook niet verklaren. Ik heb me erbij neergelegd dat dit het is. Dit is een feit en misschien wordt het nóg erger dus ik moet het maar accepteren. Ik denk steeds aan mijn grenzen die ik voor mezelf wil stellen, mocht het hopeloos worden ooit. Wat wil ik, hoe ver wil ik gaan? Ik zit helemaal niet in die fase, maar ik denk alvast vooruit. 

Sinds ik de biopt heb gehad, voel ik in mijn onderbuik steekjes. Het is geen pijn, maar, in het operatiegebied voelt het gevoelig aan en in mijn beleving voelt het dikker aan. Van binnen én van buiten. Dus dat maakt mij erg bewust van wat er binnenin aan het groeien is. Misschien is het de gevoeligheid van de hapjes die ze hebben genomen, maar in mijn hoofd denk ik dat het de sarcoom is die last veroorzaakt. 

Het is allemaal wat!

Ik ben de laatste tijd niet zo gemotiveerd meer om dingen te doen. Thuis niet en in mijn werk ook niet. Ik ben onverschillig geworden. Het boeit mij minder. Dat merkt zoonlief ook. Ik ben niet streng meer met het ordenen en opruimen. Koken vind ik helemaal een crime. Ik denk regelmatig: zoek het uit met jullie bende!! Ik raak in een passieve modus en krijg niet veel gedaan. Ik ben met mezelf bezig en doe wat ík zelf wil. Wat ik merk is, dat hij wél meer is gaan doen in het huis. Hè hé!!  

Dat van mijn werk vind ik best erg, want mijn werk is alles voor me. Ik houd ervan en het zorgt voor brood op de plank. Het zzp gedeelte trek ik nog wel, maar dat andere vind ik steeds lastiger worden. Ik bén niet meer de oude. Ik vergeet veel, ik overzie het niet zo goed meer. Het onderwijs is druk, het is niet alleen lesgeven en klaar. Al die andere zaken er omheen..... Ik ben bang dat ik onbetrouwbaar word en mensen ga teleurstellen of irriteren, omdat ik fouten maak of de boel niet op tijd af heb en mijn afspraken niet na kom. Het is heel lastig. Het is bijna niet uit te leggen. Ik hou van de kids en het onderwijzen en toch heb ik nu het gevoel dat het veel van me vraagt. 

Gisteren had ik een goed gesprek met mijn maatschappelijk werker. Zij heeft mij goede adviezen gegeven. Zij belichtte de situatie van alle kanten en stelde mij gerust. Het is "normaal" dat die gevoelens en twijfels er zijn. Het beste advies was: neem nu geen grote beslissingen (wat betreft het werk). Wacht eerst even af hoe de situatie zich ontwikkelt. Praten met mijn leidinggevende en de mensen met wie ik samenwerk om ze uit te leggen hoe het op dit moment in mijn brein werkt of juist níet werkt. 

Enfin, de chaos is terug in minder dan een jaar!