Resectie......!!!

Dinsdagmiddag, één bonk zenuwen!! De hele middag  paraat staan voor een telefoontje. Na 17.30 zou ik gebeld worden. Uit ervaring wist ik dat mijn chirurg pas in de avond belt, na consulten en andere zaken, vermoed ik. Dus ik probeerde enigszins de kalmte te bewaren, maar dat lukte niet  echt. Ik was kwetsbaar en regelmatig biggelden de tranen over mijn wangen. O jee, als ik maar niet in huilen zou uitbarsten bij de vraag: hoe gaat het met U? Mijn buurvrouw wilde wel bij mij zijn om het gesprek aan te horen. Maar dat was niet meer nodig, omdat zoonlief inmiddels thuis was. Het werd over zevenen en nog steeds niets. Vele appjes kwamen binnen van mensen die wilden weten hoe of ik al meer wist. Uiteindelijk besloot ik te bellen naar het ziekenhuis om te kijken of ze me niet vergeten waren. Stel je voor, je leeft zo naar dat moment toe en ze bellen jou niet. Dat is écht killing! Enfin, de telefonist verzekerde mij dat ik gebeld ging worden en dat ik de telefoon in de gaten moest houden.

Kwart voor acht ging de telefoon. De dokter vertelde mij dat het een operatie ging worden. Dat wist ik al. Waarom? want vóórdat hij belde ging ik nog een keer neuzen in mijn dossier en zag staan in een verslag van 25 februari: "akkoord voor resectie en voorafgaand een pet-scan". En ik kan in mijn dossier zien wie er allemaal in heeft gewerkt en ik zag dat de OK erin heeft gewerkt. Dus 1+1=2!! Ik was helemaal voorbereid voor de dokter. Hij is niet veel in details getreden, omdat hij mij liever in persoon ziet en alles vertelt over de operatie. Dat snap ik ook wel. Al mijn vragen die ik heb, neem ik mee naar dat consult. Het belangrijkste weet ik toch al. Ik word geopereerd, maar alleen als ik geen uitzaaiingen heb. Stel dat dat zo is, moet ik aan de chemo. O, laat ik alsjeblieft geen uitzaaiingen hebben. Ik zie daar zo tegenop . Een operatie is ook heftig, zeker als het in het gebied is wat niet eens is hersteld nog van een vorige ingreep. De dokter vertelde dat het niet zo'n grote operatie zal zijn als vorig jaar, maar wel een beetje "tricky", want het zit tegen de gereconstrueerde slagader aan. Dus hij moet met de vaatchirurg overleggen of er een nieuwe ader moet komen of niet. Pffffff.... ik wil er niet teveel aan denken. Jemig de pemig, wat overkomt mij allemaal? 

Ik moet zeggen, dat gedurende het gesprek met de dokter ik wel veel rustiger werd. Dat komt omdat hij mij gerust wist te stellen over mijn situatie. Hij had weer zo'n zelfverzekerde toon; dat het qua tumor wel te doen was enzo. En dat het geen verloren zaak was. Ik verkeer niet in acute gevaar. Ik ben geen spoedgeval, maar er wordt nu wel gehandeld. Voor nu ben ik gerustgesteld. Ik weet nog steeds niet wat er met mijn darm gaat gebeuren. Want hij zit er tegenaan. 

Zoonlief heeft hele goede vragen gesteld aan de dokter. Terwijl hij zo bezig was, dacht ik: sinds wanneer is hij zo serieus en wijs geworden? Vóór het telefoontje hadden we nog even gepraat. Hij zag dat ik erg gespannen was en verdrietig. Hij maakt zich nog steeds zorgen dat ik niet helemaal open ben over hoe ik me voel. En dat ik misschien toch te snel ben gaan werken. Hij vertelde dat ik sinds de diagnose een andere moeder ben geworden. (vind je het gek???) Hij zei dat ik van een "Boss mama"  veranderd ben in een kwetsbaar emotioneel persoon. Dat ik extreme reacties vertoon. De ene keer ben ik druk en blij en de andere keer boos en chagrijnig en weer een andere keer heel emotioneel. Soms schrik ik van mezelf, maar dat kan ik pas achteraf zeggen, want als ik in die emotie zit, denk ik niet zo goed na. Om een voorbeeld te geven: zoonlief vertelde mij maandagmiddag dat Dieuwertje Blok was overleden; ik barstte in tranen uit! Ik moest écht huilen. Ik was zó verdrietig. Ik ken haar niet persoonlijk, maar ik had niet verwacht dat het zó snel zou gaan. En ik betrok het op mijn eigen situatie: het kon mij ook overkomen! Later dacht ik: jeetje, ik reageerde alsof ze mijn familie was! Dan schaam ik me ook een beetje. Zoonlief zei: "dat is nou precies waarom ik jou het niet in de ochtend al heb verteld, om niet je dag te verpesten!" Zoonlief denkt ook dat ik bang ben om dingen te missen en dat ik daarom veel afspreek met mensen. Dat klopt 100%.  Dat is ook zo. Ik voel zelf ook dat ik alle kanten op schiet. En ik wil inderdaad niets missen, alles wat ik leuk vind en kán en wíl doen, doe ik. Hij denkt dat het mijn manier is om het verdriet te onderdrukken. Dat is niet helemaal waar, denk ik.......... Ik heb zelf niet het idee dat ik iets onderdruk, maar als veel mensen dat tegen me zeggen, ga ik toch twijfelen........ Het zal moeten blijken. Wat erin zit, zal er toch een keer uit moeten komen. 

Voorlopig ga ik "gewoon" door. Zaterdag ga ik naar het AvL voor een patiëntenbijeenkomst over zeldzame kankers. Na het aanhoren van al die ellende ga ik in de avond met een stel gezellige dames lekker alles van me af dansen. 

Ik merk dat de mensen om me heen die mij liefhebben weer massaal aandacht aan mij besteden. Ze leven enorm met me mee. Ze vinden het heel erg dat dit weer opspeelt. Ik merk dat sinds ik ziek ben vaak denk aan hoe deze mensen mij zien. Hoe ervaren ze dit? Zijn zij ook bang? Zijn ze bang dat ik dood ga? Gaan ze me missen en wát zullen ze het meest missen? Ik durf het ook niet te vragen. Maar ik weet dat ze om me geven. Ik vóel de liefde.