Pijn?????
Vorige week zat ik in de auto klaar om weg te rijden naar de fysio en voelde ineens pijn in mijn buik. Rechts onder vlak bij mijn lies. Mijn hart bonkte meteen in mijn keel. Ongelooflijk hoe dat werkt. Ik was niet in paniek, maar het deed wel wat met me. Het was geen heftige pijn, maar het was onaangenaam. Ik twijfelde of ik wel naar fysio moest of niet. Ik ging toch maar. De hele rit had ik er last van. Ik vertelde het mijn therapeut en zij zag aan mij dat ik me zorgen maakte. Ze vroeg mij of ik het goed vond als ze er even naar keek. Ze drukte op mijn onderbuik en raakte precies de zere plek. Oeff, dat deed zeer! Zij stelde me gerust en dacht zelf dat het kwam doordat ik veel meer aan het bewegen was en dat de spieren en zenuwen weer tot leven kwamen. Nou, dat is ook mijn theorie. Ik begin nu steeds meer gevoel te krijgen in de area van de wond. Alles was verdoofd natuurlijk door de operatie en nu het gevoel terug komt, voelt het pijnlijk aan. Mijn littekens zijn ook erg gevoelig de laatste tijd. Die middag heb ik maar rustig aan gedaan met het trainen. Bij thuiskomst heb ik het ziekenhuis gebeld om het te vertellen. Ik moest zoiezo voor nacontrole de week erop dus vroeg ik of er iemand ernaar kon kijken. Ik had een andere dokter dan de mijne aan de telefoon. Zij vond dat ik toch eerst de scans en de uitslag moest afwachten. k meende twee weken geleden al te voelen dat op de plek van de operatie het wat harder en dikker was. Als ik op mijn buik lag, voelde het onplezierig aan en als ik hoestte, voelde ik een druk op de buik. Mijn buik is aan de binnenkant nog steeds gevoelig. Ik voel regelmatig wat steekjes, maar de pijn die ik vorige week voelde, voel ik niet meer. Ondertussen heb ik mijn ct-scan gehad én de uitslag!
Op de dag van de nacontrole werd ik opgehaald door P-tje. Ik voelde me goed en niet echt nerveus, want ik had natuurlijk mijn "pammetje" bij me! Een uur voor het aanbrengen van het infuus moest ik hem innemen. Nou dat heb ik in de auto gedaan. Ik had alles op een briefje geschreven met alle tijden etc erbij, want met een "pammetje" op zou ik minder scherp zijn, dacht ik.
We gingen ons aanmelden bij de afdeling radiologie om dmv een echo het infuus aan te brengen. Je zou denken: fluitje van een cent zo met een echoapparaat op zoek gaan naar een geschikte ader. Niets is minder waar. Wat een ge@#$%^& alweer! Het wilde gewoon niet lukken! Het zoeken al duurde heel lang. Rechts gingen we op mijn verzoek proberen, omdat links drie maanden geleden zo moeizaam ging en heel pijnlijk was. Uiteindelijk hebben ze het infuus aangebracht en ik moest in de wachtkamer gaan wachten en mijn arm onder geen beding buigen. P-tje had een kussentje geregeld om mijn arm op te laten rusten. Na een poos werd ik naar de ct-afdeling geroepen. Nou, wat denk je? Het infuus zat niet goed. Het testvloeistof stroomde niet door. Wat er volgde: geduw, gepor, gewroet en het deed echt zeer! Ze besloten om mij terug te sturen naar de afdeling radiologie om het infuus opnieuw aan te brengen. Ik was redelijk kalm, ik denk dankzij de oxazepam!
P-tje ging ditmaal mee naar binnen, wat normaal niet mag, maar ze heeft het gewoon gevraagd. Na lichte aarzeling stemde de verpleegster in. Gelukkig maar want ik had P-tje's steun wel nodig. Ik werd opnieuw geprikt; nu toch weer in mijn linkerarm. Ik pufte alles weg alsof ik met een bevalling bezig was! . Het lukte weer niet. De verpleegster zei dat ze iemand laat "interveniëren". Ik dacht: WTF word er nu hiermee bedoeld; wat gaat er nu gebeuren!!?? Maar het was gewoon een "opper-prikker" erbij halen, die het klusje moest klaren. Er kwam een meneer die ook even moest zoeken naar een geschikte ader. Uiteindelijk vond hij eentje aan de zijkant van mijn elleboog. Een heel gemene, pijnlijke prik. Die naald werd helemaal erin gedauwd. Ik heb in het Papiaments gevloekt (ze begrepen het toch niet!). Ik ging weer heen met de boodschap om absoluut niet mijn arm te bewegen. Gelukkig stroomde alles goed door en mocht ik de scan doen. Het infuus moest nog even erin blijven zitten, want ik had nog een klusje dat geklaard moest worden: bloedprikken! Dus wij naar het laboratorium. Ik trof een meneer die ook uit Curaçao kwam, grappig. Ik zei: "zeg me als-je-blieft dat je bloed uit dít infuus gaat tappen!!!!!" "Nou", zei die "we gaan het proberen!" Hij liet eerst wat bloed vrij lopen om daarna schone bloed op te vangen. Met moeite kon hij drie buisjes vullen, want hoe langer het duurde hoe minder bloed er uitkwam. Toen hij het infuus verwijderde zei hij: "zo, die zat er goed in, moet je kijken, dit zat er allemaal in!" Wilde ik het weten? Ik heb echt geen idee waarom het zo problematisch is bij mij. Hebben ze een ader gevonden, dan stroomt het bloed er amper uit! Lang leve de oxazepam én P-tje anders had ik een nervous breakdown gehad!