Kostbaar bezit: oxazepam!
Zó, we zijn al weer een paar weken verder. Het gaat nog steeds goed. Zoals ik al eerder heb aangegeven: de vakantie heeft me écht goed gedaan. Ik voel me sinds ik terug ben van de vakantie blij en opgewekt. De sessies met mijn maatschappelijk werker doen me ook goed. Ik kan helemaal mezelf zijn en goed mijn hart luchten. Als ik klaar ben met mijn consult ben ik helemaal leeg en moe; alle energie wordt uit me gezogen. Wat ik ook fijn vind, is dat mijn therapeut veel kan illustreren door middel van grafieken en tabellen. Zo wordt de boel mij een stuk duidelijker. Doordat ik mijn therapeut vertelde dat ik me afhankelijk voel van degenen die voor mij zorgen en behandelen en bang ben om ze kwijt te raken, vertelde ze mij vorige keer dat de kans bestond dat ze zou stoppen bij het AvL. Dat vond ik natuurlijk niet zo leuk, want dat zou betekenen dat ik opnieuw een band zou moeten proberen op te bouwen met de volgende therapeut. Maar, oefffff, gelukkig mag ze blijven! Haar functie is verzekerd bij het AvL. Thank you Jesus! We hebben best een goede klik.
Ik vertelde dat het tijd werd dat ik haar weer zag, omdat ik weer een soort waas over me heen voelde dalen en dat ik me erg probeerde te beheersen om niet de tranen de vrije loop te laten. Zij attendeerde mij erop dat ik daar niet tegen moest vechten of het huilmoment moest uitstellen, want het kan gebeuren dat al dat opgekropte verdriet mij een keer goed gaat breken. Daar ben ik wel bang voor. Ze legde mij uit d.m.v. een tekening in welke fase van verdriet ik zit en dat er heus wel een moment zal komen, dat ik zal accepteren dat de kanker een deel van mij is en dat ik in staat zal zijn om het "gewoon" te vinden en het niet prominent op de voorgrond hoeft te zijn. Ik wacht met smart op dat moment.
Ik ben inmiddels volop aan het re-integreren en het bevalt uitstekend ook al denkt mijn therapeut dat ik op een best hoog tempo zit. Maar ik vind het prima; ik heb het zelf zo bedacht en het geeft mij energie. Ik kan nu ook weer goed slapen. Dus het werkt positief.
Ondertussen ben ik in het bezit van een heel kostbaar "snoepje" : een pammetje, een kalmeringsmiddel voor de 18e november. Dan heb ik onderzoeken die mij bloednerveus maken. Degene die mij gaat begeleiden met mijn prikangst werkt niet op maandag (en dan heb ik dus mijn onderzoeken) dus heeft hij een pilletje voor me achtergelaten dat ik een uur vóór het plaatsen van het infuus moet slikken. Oh dear, hopelijk word ik zo stoned dat ik er weinig tot niets van merk. Ik heb telefonisch contact gehad met de prikangst therapeut en hij heeft mij uitgelegd hoe hij het gaat doen. Als blijkt dat dat pilletje er niet voor zorgt dat ik kalm word, komt hij de volgende keer erbij om me door dat proces te begeleiden. Dus letterlijk mij bij de hand nemen. P-tje gaat de 18e met mij mee net als vanouds; dat vind ik heel erg fijn. Ze is niet meer geweest sinds mei, net voor de operatie. Dus voor haar zal het ook wel gek zijn om weer in het AvL te zijn met mij. We zullen herinneringen ophalen.