" Ik vond het toch wel spannend, mama!"

Het kan toch ook niet anders? Als vrienden, buren en familie het zelfs heel spannend vonden toen ik de operatie inging, dan lijkt het  mij toch wel superspannend als je je moeder wegbrengt en niet zeker weet of je haar in leven gaat weerzien?

Ik moet wel zeggen, dat zoonlief  de woensdagochtend wel kalmte uitstraalde. Ook de dagen ervoor leek hij rustig. Hij bleef maar zeggen dat hij het volste vertrouwen had, dat alles goed kwam. Die houding had hij al vanaf de diagnose. Meer dan ik. Ik had allerlei horrorscenario's in mijn hoofd, die ik niet altijd durfde te delen. Het kan ook zo zijn, dat hij zich misschien verantwoordelijk voelde om kalmte uit te stralen voor mij. Dat is nogal wat: je eigen verdriet en zorgen parkeren om je moeder blij te houden. Een enorme taak en druk lijkt me dat. 

Toen de dokter mij vertelde hoe lang de operatie duurde schrok ik mij een hoedje! Ik riep: wát, en al die tijd wachtte iedereen in suspensie af?!? En zoonlief dan? Want hij had een beetje een impopulaire taak om enkele mensen op de hoogte te houden van de gang van zaken. Toen het bleek dat ze de verwachtte tijd overschreden, had de dokter keurig hem ingeseind dat  ze nog bezig waren.

Jongen, ik zou echt op van de zenuwen zijn! Later vroeg ik het hem nog een keer: zeg eens eerlijk, vond jij het niet spannend toen je maar niks hoorde? Hij gaf toe: het was spannend. 

Het moet dus ook een enorme opluchting zijn geweest om het laatste telefoontje te ontvangen van de dokter, dat het achter de rug was. Hij vroeg nog of hij naar het ziekenhuis mocht komen. Maar dat had geen zin: moeders sliep.  Gelukkig kwam hij niet, want dan moest hij aanschouwen hoe moeders aan het stoeien was met de bloeddruk!

Heel fijn om te horen en om te lezen dat iedereen ook naar zoonlief vraagt. Ja, want kanker heb je niet alleen. Ook zijn leven is overhoop gehaald!