Chapiter AvL: hulde aan de verpleging

Het einde van mijn verblijf in het ziekenhuis nadert. Er is al gesproken over een mogelijke dag voor ontslag: dinsdag 27 mei. 

Afgelopen week was het erg druk met oefenen, en vele bezoekjes van de fysiotherapie, ergotherapie en de revalidatie arts. Ik mocht steeds meer gaan lopen en zitten. Ook deze keer kom ik van ver; nóg verder dan vorig jaar zelfs. Met een serieus aangetast rechterbeen en flinke littekens aan de buitenkant op buik en been. Daar waar ik eerst te horen kreeg dat ik een week plat moest liggen, kwam er toch een noodmaatregel doordat de darmen roet in het eten gooiden. Eigenlijk is het een geluk bij een ongeluk, want daardoor moest ik toch opstaan en gaan bewegen. Met het gevolg dat ik veel kon oefenen. Het gaat  heel erg goed gaat naar omstandigheden. Ik grapte nog met de verpleging: let op: ik ben de evoluerende homosapien! Ik begin krom, maar binnen de kortste keren loop ik rechtop! Ik ben begonnen met het zwaaien van mijn rechterbeen vanuit mijn heup om vooruit te komen, maar sinds vandaag kan ik toch vrij goed mijn knie buigen om de loopbeweging te maken. Ik ben gemotiveerd om te oefenen. De revalidatiearts vertelde mij dat ik rekening moest houden met het lopen met een stok en het niet kunnen fietsen meer. Maar ik heb haar gezegd, dat ik een soort oerkracht voel die het mogelijk gaat maken om toch mijn doelen te bereiken. Wat ik zelf wel denk, is dat ik niet meer zou kunnen rennen dus ook niet meer softballen. Maar we gaan het zien, stap voor stap.

Ik heb morgen een gesprek met de transferverpleegkundige om te bespreken of ik thuis kan revalideren of in een centrum. De ergotherapeut komt thuis kijken naar mijn woonsituatie om te zien of er aanpassingen gemaakt dienen te worden. Morgen ga ik samen met de fysiotherapeut oefenen met traplopen, aan-en uitkleden, zitten op de wc etc. Om te kijken of ik me thuis kan redden. Zelf denk ik dat het mogelijk is. 

Ik ga van hier naar huis met een heel optimistisch gevoel. Ik heb de afgelopen dagen zoveel deskundigheid, geduld, goede zorg en liefde ervaren van de verpleging (ook van de dokters). Vooral het geduld om keer op keer weer naast mijn bed te staan om mij met de meest simpele dingen te helpen. Ik was gewoon even een baby die verzorgd moest worden. Ik heb geen spoor van ongeduld kunnen opmerken. Men was zeer empatisch en ondersteunend en aanmoedigend. Kleine successen werden met veel bombarie gevierd. Dat maakte dat ik mij weer mens voelde en de kracht kreeg om door te zetten. Het is ongelooflijk hoeveel mensen er alleen bij mij betrokken waren om te zorgen dat ik beter werd. En niet alleen de effectieve zorg, maar er was ook altijd ruimte voor een gesprek of wat humor. 

Het kan toch niet zo zijn dat dit puur mijn geluk was?  Zo zijn deze personen toch echt met alle patiënten? Laten we alsjeblieft zuinig zijn op de mensen uit de zorg. 

Alle liefde voor het Antoni van Leeuwenhoek!