Oost, West thuis best?????

Hier lig ik dan, kan niet slapen, lig te malen. Dus kan net zo goed een stukje schrijven.

Dinsdagmiddag 27 mei werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik was goed voorbereid en alles verliep soepel. Ik heb op die dag de fysiotherapeut, de ergotherapeut, de wondspecialist, de revalidatie arts en de dokter gesproken. Iedereen vond dat ik klaar was om te gaan en dat ik het ging redden. Zoonlief kwam mij ophalen. Hij nam de pasteitjes mee die ik heb laten bakken voor alle lieve zorgpersoneel van mijn afdeling. Sommigen kwamen speciaal nog even gedag zeggen. Had wel een brok in mijn keel. Na 13 dagen moest ik het zelf gaan doen. 

Nou, het lijf heeft toch anders beslist! Vrijdag in de namiddag begon ik gekke rillingen te voelen. Ik dacht shit, geen koorts, hè? Ik heb getemperatuurd, maar ik had geen koorts. Ik bleef maar trillen. Ik heb maar extra paracetamol geslikt. De volgende de ochtend toen de thuiszorg kwam, vertelde ik dat ik me niet zo lekker voelde: steeds kleine beetjes plassen en heftig trillen en klappertanden. Even gemeten: en ja hoor 40, 4° koorts! Gelijk bellen met de dokter en het gemeld. In de avond toen de thuiszorg er weer was, was de koorts maar met 1 graad gedaald. We hebben gebeld met zowel het AvL als het Flevo om te beslissen wat er moest gebeuren. Ik mocht urine inleveren bij het Flevo. Mijn lieve buurvrouw is bij me gebleven tot de buurman er was om mij naar het Flevo te brengen. (Zoonlief zat midden in een optreden). Nou, ik heb van 21.00 tot 24.00 uur gezeten op de spoedpost. Ik bleek blaasontsteking te hebben. Een dokter heeft mij ook gezien en daarna moest ik wachten op de antibiotica. Na 48 uur zou ik me beter moeten voelen. Maar dat was dus niet zo. Vandaag hebben de thuiszorg en ik naar het AVL gebeld, omdat ik nog steeds 38,5° koorts had. De dokter schreef iets sterkers voor. En ik moest me beter gaan voelen, want als dat niet zo was, dan werd ik weer opgenomen en aan het infuus gehangen. Eerlijk: ik zou het niet eens erg hebben gevonden als ik meteen werd opgenomen. Daar was ik immers in goede handen. En dat scheelde een hoop heen en weer gebel.

Status: tot 19.00 uur geen koorts meer. Ik ben wel erg moe, zwak en lusteloos. Even kijken hoe het in de ochtend is. Een lieve Susie komt morgen even langs en ik heb haar gevraagd om mij mee naar buiten te nemen in de rolstoel. Ik word letterlijk uitgelaten!