Chapiter AvL: de weg naar herstel

Ik heb afgelopen dagen 2 keer gedacht dat ik het loodje zou leggen! De eerste keer was in de recovery room. Ik was net even wakker. De IC verpleegster stond te stoeien met een apparaat om mijn bloeddruk te reguleren. Mijn bloeddruk was namelijk op hol geslagen, dan heel laag, dan weer heel hoog. Maar meestal was hij super laag. Ik lag daar heel stil en had net gehoord dat de operatie geslaagd was, maar ik voelde mij beroerd, voor mijn gevoel was ik aan het wegglijden. Ik was niet in paniek, mijn lichaam voelde zó zwaar aan ik kon alleen maar met mijn ogen draaien. Ik dacht: oké, dit is dus hoe ik ga..... geen pijn, geen angst, maar wel heel moe. Ik geef me eraan over. Ik was weer even weg, maar werd wakker door de verpleegster. Zij vertelde mij dat het heel spannend is met de bloeddruk. Ik kon wel vragen: hoeveel is hij dan? Zij zei: " nou de onderdruk is nu 50 en ik ben blij dat ik hem überhaupt op 50 heb gekregen!" Daarna sliep ik weer in. De hele nacht heeft ze bij dat apparaat gestaan om de medicatie af te stellen op mijn fluctuerende bloeddruk. 

De tweede keer dat ik dacht dat mijn laatste uur geslagen was, was zaterdag (excuses als het niet klopt, nog steeds in de war met de dagen). Ik voelde mij net een beetje opkikkeren, maar toen begon dat geëtter met de darmen. Ik voelde mijn buik steeds groter worden. Niet kunnen eten, niet kunnen drinken én ook niet goed kunnen ademen. De druk was groot en zat alles in de weg. Ik voelde mijn hechtingen trekken. Ik raakte echt in de stress. Ik was overtuigd dat mijn darmen het gingen begeven. Ik ben vorig jaar een lieve buurman kwijtgeraakt aan een acute "darmstop"  noem ik het even. Dus ik lag daar met tranen in mijn ogen te kreunen en te denken dat dit zomaar het einde kan zijn. Ik heb gesmeekt om verlichting. Duizendmaal gevraagd of mijn darmen gevaar liepen. Volgens de verpleging niet, maar ik geloofde het niet. In de nacht kwam de nachtdokter. Ik vroeg om een oplossing; er was maar één op dat moment: een slang door mijn neus naar mijn maag om de inhoud eruit te pompen en ook wat lucht. Shit, dacht ik: een slang doorslikken terwijl ik benauwd en in paniek ben! Maar het was " do or die" . Dus ik stemde in.  De slang ging ook niet in één keer goed. Eerst het linker neusgat, lukte niet. Dan het rechter neusgat; moest ook in 2 keer. Uiteindelijk zat ie (toch niet helemaal goed begreep ik de volgende ochtend; zat te diep en opgekruld). Ik had braakneigingen en moest braken en wát een druk kwam er op de buik joh. Elke keer bij zo'n stuiptrekking! Maar er kwam wat verlichting en ik overleefde de nacht. 

Op dit moment lig ik in mijn bed naar muziek te luisteren en dit verhaal te schrijven, omdat ik geen slaap heb. Maar het gaat goed. Ik heb geen slang meer, maar één infuus met NaCL. De drains doen het prima, wie weet mogen ze er morgen uit. Ik mag ondertussen weer lopen, staan en voor 15 minuten zitten. (En dat doe ik op de po, want wie weet heb ik dan succes?!💩😁😁😁). Enfin, ik ga de goede kant op. De fysio en ergo zijn heel blij met mij, omdat ik sterk blijk te zijn. Ze staan te kijken hoe snel ik al kan lopen. Wel met een slakkengang, maar het lukt! Ik kan mezelf behoorlijk goed optrekken; ik heb krachtige armen. Dus zij hoeven  maar een beetje te ondersteunen. 

Het eten en drinken gaat best goed. Ik eet kleine porties, veel vloeibaar en zacht. Vandaag wel een stukje zalm gegeten. En het ging goed. Ik heb nog steeds last van mijn maag/darmen daarom moet ik rustig aan doen. Ik heb regelmatig een soort krampattack van 2 tot 3 minuten waarbij ik echt lig te kreunen in bed van de pijn. Gelukkig was het vandaag beperkt gebleven tot 2 keer.

De weg naar herstel is lang en uitdagend, maar ik kom er wel💪