Het is oké of misschien tóch niet?

Zo, daar ben ik weer na een poosje. Ik leef nog, hopelijk voor nog even. Na een periode periode van toch wel wat zorgen (vanwege de knobbel) en doktersbezoeken, 2 ct-scans  in 2 weken tijd heb ik vandaag mijn uitslag gelezen. Erg gerustgesteld ben ik er niet onder moet ik in alle eerlijkheid bekennen. Woensdag had ik weer een zenuwslopende dag. Ik had bloedonderzoek, meten, wegen, ct-scan en een gesprek met mijn verpleegkundige. P-tje , mijn steun en toeverlaat was weer met mij mee. En het was nodig ook, bleek later. Ik zal het prikverhaal maar niet weer tot in details gaan herhalen. Maar het komt erop neer dat het niet van een leien dakje ging. De tranen sprongen in mijn ogen al bij het bloed prikken. Maar het voor mij totale diepte punt was het plaatsen van het infuus wat te lang duurde. Zelfs met behulp van een echo lukte het niet om snel een goede ader te vinden. Toen die ader eenmaal gevonden werd, was het ook niet in één keer raak. Die @#$% naald werd heel diep ingebracht en het deed pijn. Het ging helemaal verkeerd met mijn ademhaling, zodat ik begon te hyperventileren. Dit was voor mij nieuw en voelde heel naar. Ik schaamde mij ook enorm. Verschrikkelijk. Ik was ook doodop. Ik had ook een pilletje op dus was helemaal slap. Ik hoop niet dat dit zich herhaalt, die hyperventilatie. Toen ik zo bezig was, hoopte ik dat ik  flauw zou vallen om maar niets meer mee te maken. Enfin, er zijn ergere dingen. Ik heb het overleefd!

Tijdens het gesprek met mijn verpleegkundige kreeg ik heel erg het besef hoe precair mijn situatie eigenlijk is. Ik heb heel veel geluk gehad tot nu toe, maar ik zit nog steeds in de gevarenzone. Het was geen verrassing, dat heb ik altijd wel geweten en zeker omdat er geen snijranden weggenomen konden worden. Er was geen ruimte voor. Als ze dat hadden gedaan, had ik nu een stoma gehad. Dit betekent dus ook dat er restjes, noem ik dat even, kunnen zijn achtergebleven. In mijn geval blijkt dat elke keer een verkleuring te zien is bij een ct-scan. Ook dat wist ik, maar men dacht steeds dat het "restschade" van de operatie kon zijn. Verder had ik geen nieuwe plekken elders in het lichaam. Dus geen reden tot grote zorgen. Het gebied zou strak in de gaten worden gehouden. Vandaar ook dat in plaats van 6- maandelijks ik een 3-maandelijkse controle blijf houden. De verpleegkundige vertelde mij hoe ik er voor stond. Dat het steeds spannend zou zijn hoe alles zich ging ontwikkelen. Ook al wist ik dat zelf ook, toch doet het wat met je als je dat zo bevestigd krijgt. Ik moet zeggen dat ik niet van mijn apropos was. Ik heb mij in dat feit berust. Maar vanavond na het lezen van de uitslag van de scan van woensdag dringt het nóg meer tot me door dat de hele shit weer eens van voor af aan kon  gaan beginnen. Na het hele medische verhaal staat er als conclusie: "verdacht voor recidief". Het gebied langs de operatie is weer eens gekleurd én enkele millimeters groter geworden en is daardoor verdacht voor recidief. Met andere woorden: het zou kunnen dat er kankercellen/een tumor (?) daar zitten. Dit is hoe ik alles interpreteer, zeker na de uitleg van de verpleegkundige. De officiële uitslag volgt aanstaande dinsdag. Ik ben benieuwd. Vooralsnog zijn er geen uitzaaiingen en mijn bloed ziet er goed uit.

Vreemd genoeg is er een gevoel van berusting over me heen gedaald. Ik voel geen paniek (nog niet). Tja, wat moet ik anders doen? Het is wat het is. Ik moet gewoon kalm proberen te blijven en geloven dat de geneeskunde mij nog even vooruit kan helpen. 

De verpleegkundige moedigde me aan om leuke dingen te ondernemen etc. Ik vertelde dat ik er al mee bezig was. Zoiezo! Het gaat aardig. Ik lig op schema, hihihihi. Ik vind het wel moeilijk om dit alles aan zoonlief te moeten vertellen. zal ik zeker wel doen, maar het is wel lastig. Vorige week vroeg hij al wat ik ging doen als de kanker terugkwam. Het werd een emotioneel gesprek. Het houdt hem bezig. Ik zou maar wat graag die zorgen willen wegnemen. Ik gun hem een rustig, zorgeloos leven. Het gaat juist zo lekker met hem met alles wat hij aan het doen is. Het zou zonde zijn als hij door mijn toestand hij afgeleid werd.

Weet je, na de operatie heb ik altijd gezegd ook tegen mij dokter: komt tijd komt raad. Afhankelijk van het gesprek van aanstaande dinsdag zie ik wel hoe mijn gemoedstoestand zal zijn. Wat ik hoop, is dat ik minstens nog 5 jaar (eerst was het 10) de tijd heb om nog meer leuke dingen te doen. Ook al moet je in deze situatie blij zijn met elke dag die je nog cadeau krijgt.

Het liedje is voor P-tje.........