Here we go again....

Ik loop na werk in de supermarkt vlak bij de school en hoor mijn telefoon gaan. Ik kijk: het AvL! Pffff....Ik zou toch morgen gebeld worden?!? Enfin, het is mijn verpleegkundige. Zij en mijn dokter maken zich zorgen om de aankleuring die steeds te zien is op de scans. Ze begint over de uitslag van de laatste scan. Ik vertel dat ik dat al heb gelezen en mij ook zorgen maak. Nou dus, mijn dokter wil het gebied nader onderzoeken. Zo snel mogelijk. Ik krijg volgende week een echo-geleide biopt. Ze gaan hapjes nemen uit dat gebied en dat geeft een duidelijker beeld. De week erop krijg ik de uitslag. Mocht er wat zijn, dan wordt er een plan gemaakt hoe dat aangepakt gaat worden. De verpleegkundige zei: dokter van H. maakt zich zorgen, we doen het nu, want nu kunnen we erbij. Ik heb verder niet gevraagd wat daarmee bedoeld wordt. Zelf denk ik aan een operatie. Want twee uitslagen geleden stond er dat het gebied ten opzichte van de keer ervoor is toegenomen in grootte.

Shit zeg, dat is balen. Het enige wat ik denk: daar gaan we weer; de molen gaat weer draaien. De verpleegkundige zei: "sorry, het is spijtig voor je". Ik zei dat ik altijd rekening heb gehouden met dit scenario. Het kan gebeuren. De tumor is in zijn geheel weggehaald alleen er kon niet overal een snijrand mee. De blinde darm, het rechter ovarium, de rugspier en een stukje blaas is al verwijderd. Het was een opluchting dat de darm niet was weggehaald anders had ik nu een stoma gehad. Het scheelde niet veel of ik had ook een nier gemist! Pas bij het opensnijden, kon de dokter bepalen wat wel en wat niet. Voor mij was het een opluchting dat mijn darm en mijn nier gespaard bleven. Maar ja, daar waar de tumor tegenaan zat, bij de darm, kon niet extra worden meegenomen. En nu lijkt het me parten te spelen. Ik ben heel benieuwd wat een operatie hierin betekent. Ik weet niet of ik klaar ben om ook  die grens te verleggen: een stoma! Jeetje, wat een gedonder zeg! En ik vraag me ook af of ik weer aan de chemo moet na een eventuele operatie. Zo geen zin in!

Enfin, het is wéér in spanning afwachten. Ik zal al mijn vragen noteren om die te stellen. Ik denk ook steeds: in the worst case scenario; hoever wil ik gaan? Ik ben ook gewoon moe van dat geneuzel aan mijn lichaam. Op dit moment weet ik niet eens wat ik voel. Ik ben een beetje verdoofd. Ik voel dat ik het verdriet aan het onderdrukken ben, omdat ik nu wil werken. Ik wil niet afgeleid worden door kanker. Het is nu precies een jaar geleden dat ik in het  AvL gestart ben met onderzoeken. Wat een hel was dat. Ik vraag me af voor wie ik dit allemaal weer wil doorstaan: voor mijn kind, mijn familie, mijn vrienden, voor mezelf? Geen idee. Ik ga er over nadenken.