Conclusie: recidief leiomyosarcoom.............

Dat is dus wat ik vanochtend heb gelezen op "Mijn AvL". Ik heb nog nooit zo fervent ingelogd op Mijn AvL als de afgelopen week. Sinds de biopt keek ik meerdere keren per dag, één week lang, of de uitslag er al stond. Dus vanochtend was het zover. Ik keek en zag het hele verhaal; ditmaal stond de conclusie bovenaan. Normaal staat het beneden aan het eind van alle bevindingen. Dus het was niet te missen. Ik was hierop voorbereid. In mijn hoofd, zeker na het laatste bezoek bij mijn verpleegkundige had ik het gevoel van onheil. De manier waarop ze me sprak en haar toon verklapte toch wel een zekere zorg. En ja, na ons laatste telefoongesprek had ik helemaal het gevoel dat het zomaar weer eens fout zou kunnen zijn. Dus ik was mezelf de hele tijd aan het voorbereiden op deze uitslag. Het gekke is, ik kan geen emotie tonen. Ik heb het gewoon niet. Ik ben afgevlakt en koel. Heel raar. Ik sprak net mijn bestie uit Curaçao en ze zei dat ze zich zorgen maakte om de manier waarop ik met dit nieuws omging. Niet dat ze verwachtte dat ik hysterisch zou doen, maar ze vond het opvallend dat ik zo rustig en kalm was en niet eens een trilling in mijn stem had. Goh, ik weet het niet. 

Zelf denk ik dat het een soort beschermingsmechanisme is. En, misschien komt het ook door de wetenschap dat ik geen uitzaaiingen heb. Dat maakt ook het verschil. Misschien komen de emoties wel als ik bij mijn behandelend arts zit en hij mij een behandelplan voorschotelt. Of volgende week als ik bij mijn maatschappelijk werker op consult ben......

Ik zit in mijn hoofd allerlei theorieën en vragen te bedenken over hoe het verder zou kunnen gaan:

• krijg ik een operatie?
• wordt er nu wel een stukje darm weggehaald en krijg ik een stoma?
• krijg ik weer chemotherapie?
• krijg ik nu wel bestraling?
• laten ze het plekje zitten, omdat het een traag groeiende tumor is en hem pas gaan verwijderen als hij last veroorzaakt? 
• krijg ik weer een pet-scan?  

Tja, precies een jaar geleden zat ik in dit schuitje. Ik zat volop in de testen en onderzoeken. Jeetje, ik heb niet verwacht dat er zó snel weer sprake zou zijn van gevaar. De mensen aan wie ik het heb verteld, zijn een beetje in mineur en vinden het heel erg. Het liefst wil je ze dit alles besparen. Zoonlief maakt zich ook zorgen. Logisch, het leek allemaal zo goed te gaan. Hij pakte zijn leven weer aardig op. Maar ja, er komt nu weer een kink in de kabel. 

Het sneuste voor mezelf vind ik, dat ik weer school zal moeten missen. Of het nou een operatie of chemo wordt. Ik was weer zo lekker bezig. Die onzekerheid van niet weten wat, hoe en wanneer is lastig. Ik heb een paar leuke dingen in mijn agenda staan. Kan het allemaal wel doorgaan? Dat gevoel maakt wel onrustig.

Ik heb vandaag gebeld om te kijken of ik mijn arts persoonlijk kon spreken, maar dat gaat de komende 2 weken niet lukken ivm met een activiteit in het ziekenhuis waar hij deel van uitmaakt: de chirurgenweek. Ik zal het voorlopig moeten doen met mijn verpleegkundige. Volgende week dinsdag heb ik een belafspraak. Ik durf bijna te zweren, dat ze zei dat ze me vandaag ging bellen.