Happy ....!

Hey, dat is een poos geleden! maar ik ben er nog en het gaat nog steeds goed! Het normale leven heb ik weer zo goed als helemaal opgepakt. Ik werk sinds afgelopen week weer fulltime. Dat wil zeggen: mijn 2 dagen voor de groep doe ik weer voor 8 uur en mijn zzp werk heb ik ook weer volledig opgepakt. Nog steeds als ik het mensen vertel, staan ze ervan te kijken hoe snel ik dat al heb gedaan. Ze vinden het allemaal heel snel gaan. Kijk, als je het bekijkt vanaf het moment van de diagnose dan is het een jaar geleden dat ik in de lappenmand zat, maar als je het bekijkt vanaf  de operatie die in mei was, dan is het niet zo heel lang geleden. Maar ik voel me goed. Aan het einde van de werkdag ben ik niet vermoeider dan een ieder ander die er acht uur of iets langer op heeft zitten. Mijn zwakke punt was altijd al na mijn werk naar huis rijden. Ik ben dan zo slaperig, dat ik amper mijn ogen kan openhouden. Levensgevaarlijk. Ik had het zo erg een poos geleden , dat ik hiervoor naar de dokter was geweest. Bleek dus dat mijn vitamine D gehalte best laag was en kreeg ik tabletten hiervoor. Daarna ging het beter. En dat gevoel heb ik nu weer na een dag werken. Ik zal weer die tabletten moeten gaan slikken. Ik heb wel een grens overschreden laatst denk ik. Ik had gewerkt en  had aansluitend  een kerstborrel. Heel gezellig; ik had zelfs gedanst. Maar ik begon last te krijgen van mijn been, die voelde heel zwaar en ik raakte buiten adem van het hossen. Ik dacht: o jee, ik krijg zowat een hartstilstand! Waarom doe ik dit? Ik heb het ergste overleefd en nu ga ik dood aan een hartaanval op de dansvloer!! Zonde van al het werk! Na de borrel reed ik naar huis en voelde me een beetje beroerd, ik had hartkloppingen. Het voelde alsof ik net een kuur had gehad. Bij thuiskomst heb ik wat gegeten en rustig op de bank gezeten en beetje bij beetje kwam ik weer bij. Poehé, ik had me in geen tijden zo moe gevoeld. Dat was voor mij wel een teken dat ik het rustiger aan moest doen; rustmomenten inbouwen. 

Ik voel me geestelijk prima weer. Mijn stemming is stabiel. Ik luister naar muziek, ik zing, ik dans en ik doe veel leuke dingen. Ik heb een paar sterfgevallen om me heen gehad, maar kon het best goed verwerken en heb het allemaal een plekje kunnen geven. De nieuwe gevallen van kanker  die ik te horen krijg, kan ik aardig van me afzetten en ik slaap er niet perse slechter van. Als ik op bezoek ben bij vrienden en kennissen kan ik enorm genieten hun gezelschap. Ik voel wel heel erg een drang om alles aan te pakken alsof ik geen tijd te verliezen heb. Het maakt mij een beetje onrustig. Dit moet ik leren te doseren. Ook al heb ik mezelf voorgenomen om alles te doen waar ik zin in heb, moet ik het toch rustiger aandoen. De lijst is veel langer dan de mogelijkheden. Als ik rijk was geweest, dan zou ik voor een tijdje er tussenuit zijn gekropen. Werkelijk waar, dan zou ik zijn gaan reizen. 

Omdat het nu al weer goed gaat met mijn geestelijke toestand hebben we de consulten met de maatschappelijk werker afgebouwd. Ik ga pas over 3 maanden weer ná de uitslag van mijn onderzoeken. Ik heb voor nu geen hulpvragen meer, maar wilde wel de mogelijkheid behouden om haar te spreken mocht de uitslag tegenvallen. Verder heb ik ook afgesproken dat ik voor de volgende onderzoeken via mijn huisarts om een kalmeringsmiddel vraag. Het lijkt erop dat het heeft geholpen de laatste keer. Ofschoon ik het een gedoe vond, raakte ik niet overstuur. Dus dat zal wel de werking ervan zijn geweest. 

Aangezien de dingen voorlopig voor de wind gaan en ik enorm veel zin heb om te leven, zou ik ook graag diegene willen tegenkomen die mijn geluk nóg een beetje meer aanvult. Dat zou wel erg leuk zijn! Ik vind het wel een beetje gecompliceerd, want moet je dan over je gezondheid vertellen of niet? En zou dat dan niet afschrikken? Maar goed, dat is voor latere zorg, eerst even die persoon ontmoeten! Hahah!!