Eén jaar.................

Het is vandaag precies één jaar geleden dat ik, na het horen van het nieuws dat ik beter mijn reis naar Curaçao kon annuleren, omdat men een tumor heeft gezien op de echo, totaal ontredderd was, verdrietig, kapot, in duizend stukjes! I cried my eyes out. Ik kon niets meer dan huilen. Dagen lang. Hoofdpijn had ik en al mijn energie was op. Er brak een onzekere periode aan......

Vandaag een jaar later sta ik er wat anders in. De rollercoaster is achter de rug en ik verkeer in rustigere vaarwater. Donderdag en vrijdag op school werd ik regelmatig gevraagd hoe het ging en hoe ik me voelde. Natuurlijk, de collega's weten al te goed hoe het vorig jaar ging. Het was zo onverwachts en het ging zo snel. Zo vlak vóór de kerstvakantie. Totale chaos in mijn hoofd en in mijn leven. 

Maar ik heb de dagen doorstaan, heel goed zelfs. Ik vond het helemaal niet erg om erover te praten en in tegenstelling tot wat natte oogjes hier en daar bij collega's kon ik me flink houden. Ik moet wel toegeven dat de bekende "waas" die regelmatig over mij heen daalt de afgelopen week er ook weer was. Het blijft bijzonder; je voelt het aankomen, maar kan het niet tegenhouden. Het gaat van een fijn gevoel van geluk tot somberheid. Dan ben ik stiller en wil het liefst alleen zijn en niet praten. Maar goed, dat is lastig als je met kinderen werkt. Aan de andere kant zorgen collega's en kinderen voor een welkome afleiding. 

Ik ben nu volledig aan het werk. Drie dagen als zzp'er en twee dagen in de groep. Het bevalt uitstekend. Zeker aan het einde van de maand als ik mijn facturen indien!! Lichamelijk valt het ook mee. Ik ben aan het einde van de dag wel moe, maar dat was ook vóór de diagnose zo. Ik heb één keer gehad dat ik echt uitgeput was. Maar door vroeg naar bed te gaan, vast te slapen, lukt het de volgende dag weer prima. Gelukkig kan ik weer goed slapen. Ik slaap het beste als ik moe ben. Ik zit nu in een lekker ritme; ik ga vóór elven naar bed en slaap door tot de wekker. Ik ben zo ie zo geen ochtendmens dus vind het 's ochtends lastig wakker worden. In de middag na mijn werk krijg ik een geweldige dip! Dat vind ik wel een dingetje, omdat ik nog naar huis moet rijden. Ondertussen slik ik weer vitamine D dus we gaan het zien.

Iedereen om me heen, inclusief de behandelaren vinden het knap dat ik in minder dan een jaar zo goed ben opgeknapt dat ik weer volledig kan werken. Soms twijfel ik als ik het te vaak hoor, want dan denk ik: ben ik te snel, komt er een dip, stort ik na een poos in of zo? Maar ik voel me goed om bezig te zijn. Ik zou niet weten wat ik thuis had moeten doen. Als ik het van anderen hoor, realiseer ik me dat er heel veel in één jaar is gebeurd en dat 1 jaar in dit geval relatief kort is. Maar goed, niet elk lichaam én geest is hetzelfde. Blijkbaar ben ik sterk genoeg om dit aan te kunnen. 

Ik geniet van mijn werk en mijn leven. Het lukt me om leuke dingen te doen, af te spreken met gezellige mensen en plezier te hebben. De komende periode ga ik leuke dingen ondernemen met hele lieve mensen. Natuurlijk denk ik dagelijks aan kanker, maar gelukkig is het iets meer naar de achtergrond geschoven. Ik ben nu, op dit moment, in staat om oprecht te genieten, te lachen en te dansen.