Een kat met negen levens........

That is pretty much how I feel...... 

Het geluk zit weer aan mijn zijde. Nieuwe ronde nieuwe kansen. 

Vandaag ben ik bij mijn chirurg geweest. Hij ging mij vertellen over de uitslag van de pet-scan en hoe het verder moest. Na enige vertraging (het was niet normaal druk op de weg, veel file) waren P-tje en ik gearriveerd. Ik had om 10.00 uur een afspraak, maar kwam juist om 10.00 uur aan. In de auto had ik al gebeld om te melden dat ik wat later zou zijn wegens drukte op de weg. Het maak niet uit op welk moment van de dag je naar Amsterdam rijdt, er is altijd wel wat. Wij waren niet de enigen die vertraging opliepen. We keken naar de uitlooptijden en die waren niet mis: 20, 30 zelfs 50 minuten!! Maar goed ik was toch wel redelijk snel aan de beurt. Ik hoopte maar dat mijn dokter genoeg tijd voor me had, want ik had een A4-tje vol met vragen en ook nog de uitdraai van de uitslag!

De uitslag had ik afgelopen donderdag al gelezen, op school! Eigenlijk wilde ik dat niet, want stel je voor dat er iets in stond wat ik liever niet wilde .......en hoe zou ik dan reageren? Maar de collega's waren ook benieuwd of ik al iets gehoord had. Dus na de zoveelste vraag dacht ik: f#$%ck it, ik ga toch kijken. Het was na school en we zaten met z'n allen aan tafel. Ik keek en zag: geen metastasen!!! Fieuwwww, de tranen rolden over mijn wangen, maar nu van geluk. En ik kreeg links en rechts knuffels en felicitaties. Iedereen was opgelucht. Poeh, ik sta er misschien onvoldoende bij stil, maar dit heeft ook op anderen een impact. Mensen leven echt mee met mij. Nou, vanaf dat moment kon mijn dag en de rest van de week niet meer stuk. Bij thuiskomst heb ik de uitslag wel 5 keer overgelezen om zeker te weten, dat ik alles goed begrepen had. Inmiddels ben ik heel goed in het interpreteren van mijn uitslagen dus dat zat wel goed.

Ik heb een heel goed weekend gehad! De muziek ging weer aan, ik kon weer lachen en ik heb me zaterdag uitgeleefd op het feest van mijn collega. Heerlijk. het was wel effe nodig, man! En dus vandaag de bespreking van de uitslag, want de dokter weet heel goed dat ik altijd alles van tevoren lees. Eigenlijk was ik toch wel gespannen. Ik had ook heel slecht geslapen. Maar in het kamertje ging het wel weer. Ook de dokter zegt tegen mij: "U ziet er goed uit!" (Het lijkt wel of mensen verwachten dat ik er zielig bij loop of een kankerhoofd heb?) Enfin, ik glunderde en zei: "dank u wel, ik doe mijn best!". Heerlijk toch, zo'n compliment van een hele lieve dokter!  

Nou, back to business: ik word geopereerd. Technisch gezien wordt het een uitdaging, want de kanker zit verweven in het littekenweefsel. Dus het is niet duidelijk wat de tumor is en wat littekenweefsel is. Het is weer een kwestie van opensnijden  en dan bepalen. Dit keer met behulp van een robot! Maar het is allemaal te doen. Dokter W. gaat dit klusje weer klaren. De plastisch chirurg gaat ook zijn ding doen, omdat er gesneden gaat worden in het litteken. Op hoop van zegen geneest alles goed. (dit zeg ík). Mijn darmen en mijn nier lopen bij deze operatie geen gevaar. Fieuwww! Het gebied zit diep rechtsonder in mijn buik, vlak bij mijn lies (of zijn het liezen? geen idee, maar daar dus). De dokter moet nog beraden met de vaatchirurg wat er met de "gecontamineerde" ader gaat gebeuren. Komt er een nieuw stuk? Of legt hij nu de ader in het linkerbeen om naar het rechterbeen? Joh, dat is voor mij te technisch. Hij weet het zelf nog niet dus ik wacht wel tot de volgende consult om die operatie-vragen te stellen. Zeker is, dat ik géén chemotherapie hoef! Jihaaaa...! En ik word ook niet bestraald, Tenminste dat wist hij zo goed als zeker. Bestraling is ook niet altijd perse goed bij iedereen. Bij mij zou het meer schade aanrichten. Dat zei hij de vorige keer ook al.

Ik vroeg op welk termijn het allemaal ging gebeuren. Hij riep meteen: "half mei!" Op zich prima, maar ik wilde toch weten of het niet na mijn geplande vakantie kon in juli. Hij moest diep nadenken, maar vond dat het zou moeten kunnen. Maar hij ging toch even terug naar het team om te kijken of dat wel zo was. Bovendien moet er ook gekeken worden of iedereen beschikbaar is in die periode. Eerst dacht ik: doe maar zo snel mogelijk, maar als het later kan, ben ik gelukkiger. Want dan kan ik doorwerken, geld verdienen en op vakantie. Op cruise met the family. Maar als het niet mogelijk is, dan niet. 

Ik moet vóór de operatie een MRI-scan krijgen. Als ik in mei geopereerd word, komt het al gauw. Maar als het juli wordt, dan krijg ik hem later. Ik heb al eerder een MRI-scan gehad. Twee keer zelfs. In  Almere en later in het AvL.

Trouwens over scans gesproken; afgelopen week ging het heel erg goed met het plaatsen van het infuus. Suus was met mij mee en bracht geluk! Ik was gespannen, had mijn oxazepam op (de prikangst-therapeut was in geen velden of wegen te bekennen!!) en wachtte tot ik opgeroepen werd op de afdeling dagbehandeling. De zuster herkende mij meteen (zoals ik is er maar één, he!).  Ze vroeg: "jij vindt dit helemaal niet leuk, he?"  "Nee", zei ik. "Ik haat dit!" Ze stelde me gerust en vroeg mij in welke arm ik geprikt wilde worden. Ik zei: "waar jij denkt dat er een goede ader loopt". Dus dat werd de rechterarm. Ik verwachtte dat ze in de knik ging voelen, maar nee hoor. Ze prikte op een heel nieuwe plek: de achterkant van mijn onderarm! Bijzonder. En, het was in één keer raak! Ik was zo blij. Ik zei: "dat niemand dit ooit eerder bedacht heeft!"