Alles komt op tijd voor hij die wachten kan.......

Mijn geduld wordt sinds mijn diagnose ernstig op de proef gesteld met al dat wachten. Wachten op de afspraken, wachten op de onderzoeken, wachten op de uitslagen, wachten op een consult en/of wachten op een telefoontje. Een telefoontje dat niet komt. De hele dag wachten......ik had het beter kunnen weten...... tot nu toe werd ik altijd in de avond gebeld door mijn arts. Maar goed, zeker weten doe je toch niet. Op één of andere manier blijf ik dan toch de hele dag alert. De telefoon was zo'n beetje geplakt aan mijn hand! Dokter W. zou met z'n team overleggen of mijn operatie tot juli kon wachten ivm met mijn geplande cruise. En donderdag zou ik gebeld worden met een antwoord of het juli ging worden.                                                                                                     Toen het acht uur in de avond was, had ik naar het ziekenhuis gebeld. De telefonist zei dat mijn naam nog niet was afgevinkt dus ik de telefoon toch in de gaten moest houden. Huh?1? Kon het nóg later? Nou ja, het werd hem toch niet. Op zo'n moment ga je dan allerlei redenen bedenken waarom de afspraak niet is nagekomen, maar ja het maakte niet uit. Ik was teleurgesteld. Ik had een deadline. Ik moest namelijk die avond de cruise betalen. Een beetje beteuterd heb ik mijn nicht gebeld op Curaçao om te vertellen, dat ik niet gebeld was. (we gaan namelijk met veel familie, kennissen en vrienden samen cruisen in the Caribbean; nichtlief regelt alles en ik moest het geld overmaken). Enfin, na even wikken en wegen, heb ik het geld gewoon overgemaakt. Op hoop van zegen. Ik dacht: als het mei of juli is ...... ik doe het gewoon! Als  mei wordt, is het spannend of ik op tijd herstel om te kunnen reizen. 

Vrijdagochtend belde ik weer met het AvL om te vragen of ik nog gebeld ging worden. De telefoniste kon zien dat de dokter geen actie had ondernomen sinds ons laatste gesprek. Foei!! Ze ging alles weer noteren. Om 15.30, ik was nog op school, werd ik gebeld. De dokter had op zich goed nieuws, dat ik in juli geopereerd kon worden, maar ik zou dan om de zoveel weken een mri-scan moeten krijgen om de tumor in de gaten te kunnen houden. Mocht hij significant zijn gegroeid, dan werd ik onmiddellijk opgeroepen voor de operatie. Nou, ik dacht, zul je zien dat dat ding in juni veel groter is geworden en ik plotseling onder het mes moet. Dus vroeg ik of ik toch niet in mei geopereerd kon worden. Dat was mogelijk. De dokter vond dat toch het beste en hij ging alles in gang zetten. Ik zei zelfs dat ik het niet erg vond als het nóg eerder gebeurde. Kun je nagaan, precies een jaar later ga ik weer onder het mes. Ik hoop niet dat dit een jaarlijks ding wordt! We hebben nog even gesproken over de dingen die ik kon verwachten. De  operatie zal ongeveer drie uur duren. Vier artsen plus robot gaan aan de slag met mij. En ik krijg misschien een matje om de buikwand te verstevigen gezien er weer op dezelfde plek wordt gesneden. Ach ja, ik hoop dat ik goed herstel en snel ook. Te zijner tijd komt er weer een gesprek om over de laatste dingetjes van de operatie te praten en ook de anesthesist gaat mij bellen. Het hele riedeltje gaat opnieuw draaien. Wat geldt is, de dokter heeft hoop (dan heb ik het ook) en zegt dat ze hun best gaan doen. (dat mag ik hopen)