Wat was dat is niet meer, wat gaat zijn, is onbekend en wat er is voelt onzeker en chaotisch....!

Jeetje, wát een periode ....... alweer zo'n rollercoaster. De geschiedenis herhaalt zich gewoon na precies een jaar. Sinds ik te kennen heb gegeven dat ik toch eerder geopereerd wil worden, gaat alles in een supersonische versnelling. Ik heb niet veel tijd om na te denken. Ik word alweer geleefd. Ik ben niet meer van mezelf. Ik ben van het AvL! Ik rol van afspraak naar afspraak, soms persoonlijk soms telefonisch. Ik ben de hele tijd aan het afwachten op wat er komen gaat. Een lieve vriendin vroeg mij laatst hoe het ging en ik vertelde dat ik een heel onrustig gevoel van binnen heb. Heel alert steeds op wat er komen gaat. Gebrek aan concentratie en motivatie. En zij vatte alles in één woord samen: "je bent in constante staat van paraatheid". Dat is het dus ik sta steeds paraat. Ik sta aan, de hele tijd. 

Deze staat van paraatheid doet ook wat met mij en de mensen die het dichtst bij me staan. De afgelopen weken waren niet de gezelligste weken thuis. Veel spanning, somberheid, verdriet, frustraties, boosheid, irritaties. Kleine dingen zorgden ervoor dat bommen barstten. En dat is laatst alweer gebeurd en het heeft mij wel doen beseffen, dat ik toch moet proberen om mezelf in de hand te houden en rekening moet houden met mijn huisgenoten. Ik had na een onschuldige vraag over boodschappen geroepen dat ik alles werkelijk zat was en dat het mij geen fluit scheelde wie wat ging doen in het huis. Ik wilde niets meer doen. Nou, wat volgde was niet te beschrijven: woorden, heel veel woorden. Het was geen ruzie; het was een stortvloed aan diepe, gekwetste gevoelens en heel veel blijkbaar opgekropte verdriet en frustraties. Ik besefte ineens dat ik weinig rekening hield met hoe de ander zich zou kunnen voelen. Al zeker meer dan een jaar draait alles om mij. Iedereen vraagt hoe het met mij gaat, wat ik voel en wat ik nodig heb. En ik realiseerde mij niet dat zoonlief dat heel moeilijk vond. Er wordt ook serieus naar hem gevraagd, echt waar altijd, door iedereen en ik antwoord altijd: als ik naar hem kijk, lijkt het goed te gaan. Dus ik denk dat het goed gaat. Maar kijken is niet voldoende. Ik heb ook moeten vragen: hoe gaat het echt met je? Want zo goed ging het niet. 

Het is niet alleen mijn wereld die in is gestort, maar ook de wereld van zoonlief en misschien ook wel van anderen die dicht bij me staan, waarvan ik dat niet weet. Ineens moet hij zelf gaan nadenken over de toekomst misschien wel zonder een moeder, over het huis(houden) over geld over zijn eigen studie en bezigheden etc etc.  Er is weinig tijd voor ontspanning en zorgeloos genieten.  Altijd maar die donkere wolk . Voor iemand die opgegroeid is in een gespreid bedje is dat wel heel heftig ineens. En het helpt niet als je moeder het wil opgeven, de boel de boel wil laten en aan zichzelf denkt. Enfin, het is uitgesproken en we hebben beloofd dat we op elkaar gaan letten en dat ik regelmatig pols hoe het echt gaat.