"Mam, je hebt zoveel om voor te leven....!!"

Dat sprak mijn zoon uit tijdens een conversatie waarin ik liet blijken dat ik het zin van het leven niet zo goed meer zag. En daarmee bedoelde ik het nut en de motivatie om nieuwe dingen te proberen, investeren in het huis een nieuwe relatie aangaan

 en hard werken. Kortom energie steken in dingen die ik misschien toch achter zal moeten laten. Voor wie moet ik alles doen? Ach, nu ik het zo neer zet, klinkt het heel erg somber en hopeloos. Deze conversatie hadden we ook toen ik echt "rock bottom" was. Dat was toen bleek dat de kanker weer aan het groeien was en ik in afwachting was voor de pet-scan. Ik had niet zo goed door hoe ik overkwam en zei dingen die voor een ander zorgwekkend waren.  Mijn bestie uit Curaçao zag en voelde dat ik aan het uitdoven was. Ze maakte zich zorgen. Ze miste de oude vrolijke, positieve en doorzettende Norinda. We hebben heel lang aan de telefoon gehangen en dit besproken. Ze sprak me moed in en ging voor mij bidden. 

Ondertussen zijn we weken verder en door alle goede uitslagen is de hoop weer gegroeid en ben ik weer naar boven aan het krabbelen. Het gaat goed. tenminste naar omstandigheden. Therapie helpt goed en kletsen met alle besties helpt ook. 

Weet je, wat mijn zoon zei: dat ik zoveel om voor te leven heb, is waar. Ik moet het niet opgeven. Ik moet kracht zien te putten uit de kleine dingen. Iets wat ik heel vaak in interviews lees of hoor, is dat als het om (heel) jonge mensen gaat met kanker, in welke stadium dan ook, men altijd zegt: zo oneerlijk, zo jong , in de bloei van zijn/haar leven en dan kanker! Dat klopt, het is super oneerlijk, maar het is oneerlijk voor iedereen die kanker krijgt. Ook als je 50+ bent. Want ook als je 50+ bent, heb je dingen om voor te leven. Ook als je 50+ bent, beteken je iets voor een ander.  Je hebt kinderen, je werkt nog, je wil eventuele kleinkinderen zien opgroeien, je hebt misschien een partner, je hebt vrienden, familie, noem maar op. Kanker is zo'n rotziekte die zoveel ellende met zich meebrengt. Je gunt niemand dit. Jong niet en oud ook niet. 

Dus het leven heeft nog steeds zin als je 50+ , met kanker, bent!

Soms denk ik: Norinda, je moet stoppen met te handelen alsof je palliatief of uitbehandeld bent!! De goden zijn je tot nu toe goed gezind. Je bent een kat met 9 levens, de situatie is niet hopeloos, de doctoren doen hun best om je te genezen.  Er zijn mensen die in een andere fase zitten en die toch de kracht en de motivatie hebben om door te zetten. Ik wil inspiratie halen uit die mensen (Debbie van Rijn). 

Mijn Curaçaose bestie, en zij niet alleen, wil graag dat ik aan de man raak. Hihihihi, ze hebben het maar druk mee. Overal waar ik naartoe ga, wordt er naar potentiële kandidaten gespeurd.  Maar ik vind dat heel spannend, want hoe doe je dat als je weet dat er een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt? Moet je zeggen: "hallo, ik ben Norinda en ik ben aan het strijden tegen leiomyosarcoom"? Hmmm....., zelf zou ik ook een beetje schrikken als iemand mij dat vertelde. Tja, natuurlijk is het leuk als je een  persoon hebt in je leven, waarmee je het gezellig kunt hebben. Ook als je 50+ bent, hihihi. Ik denk dat als ik die persoon nu tegenkom, dat het mij een stuk zal opvrolijken! Maar niet iedereen kan dealen met zulke heftige situaties. Er zijn relaties die wegens ernstige ziektes sneuvelen. Maar goed, you never know.......Hoop doet leven en zo lang er leven is, is er hoop (knipoog)