Chapiter AvL: strandstoel.....

Ik krijg sinds ik in het ziekenhuis lig heel andere associaties bij het woord "strandstoel". Mijn bed moet namelijk steeds in strandstoel houding zijn. Onder geen beding mag er een knik in mijn lies komen. De wond moet eerst goed helen.

Ja hoor, ik lig in het ziekenhuis, sinds woensdag. En hoe het gaat: het gaat best goed volgens de experts. Maar hoe ik me voel: alsof ik 2 keer ben overreden door een vrachtwagen, opgeraapt en op een hoopje gegooid!!!!

Om te beginnen heeft de operatie veel langer geduurd dan de richtlijn die werd gegeven. De dokter was heel voorzichtig toen met een tijd te geven. Hij zei wel een goed drie uur. Nou, raad eens.......het werden er maar liefst 11!!! Uitgezonderd voorbereidingstijd en het wakker worden. Kun je nagaan. Het is vele malen zwaarder  en ongemakkelijker. De dokter vertelde mij toen ik redelijk bij mijn positieven was, dat er flink wat complicaties waren en dat het hier en daar tegenviel. Maaaaaar, dat het geslaagd  was.

Er is nog een stukje beenspier weggehaald en nóg een stukje blaas. Men heeft flink moeten peelen in de buurt van mijn rechternier om de tumor weg te halen. Die nier is mij weer bespaard gebleven! Daar heeft hij geen marges mee kunnen nemen. Het is een goed werkende nier; stel dat ik in de toekomst toch chemo moet krijgen, dan weten ze het niet zeker of de overgebleven nier het zou trekken.

De dag van de operatie ging soepel. Ik meldde mij om 6.45 bij de balie. Ik moest bloed gaan prikken en daarna naar verdieping 6 gaan voor de voorbereiding. Ik was niet overbodig nerveus. Ik had de avond ervoor nog gegeten bij N-ski en daarna een filmpje gepakt. Ik kon goed slapen. De wekker ging om 5.00 uur de volgende ochtend. Op de afdeling kreeg ik paracetamol en oxazepam wat nu wel uitstekend werkte!! Zoonlief liep met mij mee naar de voorbereidingskamer en nam daar afscheid. Hij had er alle vertrouwen in, dat het goed zou komen. In de voorbereidingskamer mocht ik mijn eigen muziek opzetten. Het werd The Script! Maar ik geloof dat ik maar een stukje van meekreeg. De ruggenprik was niet in één keer gelukt, maar daar merkte ik er weinig van. Net voor de operatie kwam de plastisch chirurg. "Mevrouw Isberta, ik heb het u nog niet verteld, maar er is een grote kans dat wij uw navel weghalen". Ik dacht heel snel na: waarvoor heb ik dat ding nou nodig???. Ik zei is goed hoor, het zij zo! En weg was ik..........