Chapiter AvL: grenzen verleggen

Tja, dan word je wakker en dan denk je: wat is er met mij  gebeurd?? Waarom voel ik mij zó gesloopt, kapot en zwaar en suf én van de wereld? Maar goed, er is ook een hoop gebeurd. En de gevolgen ervan, de ongemakken zijn nog steeds merkbaar.

Deze keer duurde het veel langer om goed wakker te worden én te blijven. Ik ben wel 3 tot 4 dagen erg suf geweest. Alsof ik gebruikt had. Dat had ik ook: zóveel pijnstillers, narcose, tranquillizers, nou daar ben je wel even zoet door. Ik was flink in de war met de dagen. En ik kon mijn beeld niet focussen. Voor mijn gevoel keek ik scheel en zag ik dubbel. En stel je dan voor: dan wordt er vanalles tegen je gezegd en zie het maar te verwerken!

Ik mocht deze keer na de operatie niet lopen en niet zitten. In verband met de wond bij de lies. Hoogstens in de strandstoel houding. Hahahah, de dokter en ik grapten aan de telefoon toen, dat ik op de cruise maar de hele dag op een strandstoel moest gaan liggen met een cocktail in mijn hand, want dat was wat je toch deed op een cruiseschip? ( nou, ik niet hoor). Maar goed, toen had ik geen vermoeden dat een strandstoel zoveel betekenis ging hebben in mijn leven. Mocht ik de cruise redden, wil ik geen strandstoel zien!!!

De grootste ontbering, uitdaging, obsessie is 💩 geworden! Mijn stoelgang is compleet plat komen te liggen. Ik kan echt niks meer. Oh, wat heb ik daaraan geleden. Nog steeds hoor. Ik had op een gegeven moment zó een opgeblazen buik, dat ik de hechtingen van de wond voelde trekken. Ik kon niet meer eten en niet meer drinken, want het leek alsof ik ging ontploffen.

Ik zoveel grenzen moeten verleggen om met de ongemakken om te gaan:       - gevoerd worden.                         - in je blote piempelepoens liggen de hele dag.                        -stinkend in je bed liggen wachten tot men je kwam opfrissen.                                            - 3 dagen lang je tanden niet kunnen poetsen.                            - elke dag een bataljon dokters aan je bed die je laken wegtrekken om naar je wonden te kijken.                    -elke dag  clisma's (soms wel 3 keer) krijgen, ongegeneerd windjes laten waarbij er dan door de verpleegkundigen werd  gejuicht😁.                          -en last bu not least: een luier dragen. Heb ik zelf om gevraagd. Want ik wil de 💩 niet ophouden; als die komt, laat ik lopen. Niet dat het gelukt is, maar het zekere voor het onzekere.

Geloof me, als je in deze kwetsbare positie ligt, je voelt je beroerd, je wordt de hele dag bekeken en aan je gefriemeld, dan maakt het ook helemaal niets uit. Je wil maar één ding: beter worden!