By the way............ :

Dat dit nieuwe kalenderjaar een ieder veel geluk, liefde, vrede, geduld, kracht, doorzettingsvermogen en vooral veel gezondheid mag brengen!

Zelf heb ik een fijne vakantie gehad ofschoon er een klein smetje op kwam door die stomme bult. Maar over het algemeen ging het goed. Ik heb leuke kerstdagen gehad waarop ik naar familie in Rotterdam ben gegaan. Op oudejaarsavond hebben we met de buren een tent opgezet op onze oprit. We hadden drank, muziek en veel vuurwerk. Zoonlief had veel vrienden over dus het was heel gezellig. Ik heb mezelf aardig laten gaan. Ik had zoiets van: @#$%^& this life! Ik ga doen alsof er niets aan de hand is. Ik heb wat gedronken en 3 sigaretten gerookt (om het vuurwerk aan te steken; dat doe ik elk jaar) én ik heb de hele nacht gedanst tot ik dacht dat ik erbij ging neervallen! Om vijf uur in de ochtend lag ik in mijn nest.

De vakantie verliep verder goed. Ik heb wat bezoekjes afgelegd, uitgerust en afgesproken met een stel boezemvriendinnen. We noemen onszelf "heroes". Dat zijn we ook, helden, ieder op haar eigen manier. We hebben dingen in dit leven getrotseerd (nog steeds) die niet makkelijk waren. Enfin, we hadden ontzettend veel lol. Ik heb nog steeds binnenpret van de dingen die wij zeiden!!

Het opstarten met werken vond ik wat moeizaam. Ik stond niet bepaald te springen om te beginnen. Maar oké, eenmaal aan het werk ging het wel. Ik merk dat het me moeite kost om zaken te onthouden. Het lesgeven zelf is geen probleem, maar dat geregel eromheen en plannen en ordenen gaat stroef. Ik vergeet ook heel veel. Ik moet alles opschrijven anders gaat het fout. Afspraken maken zonder de agenda doe ik zeker niet meer. Het kost me moeite om in het systeem te komen. Doordat ik alles uit handen moest geven gedurende mijn ziekte ben ik de controle kwijt en mis ik een stuk ontwikkeling en informatie. Even leek het alsof ik geen motivatie had ook om die weer te herpakken. In het AvL zag ik dat ze mensen ook op werkgebied begeleiden. Misschien moet ik hen ook raadplegen als dit zo door blijft gaan. 

Ik heb nog steeds die onrust in mij om van alles te willen doen. Leuke dingen. Het liefst wil ik niets uitstellen; ik zeg bijna overal ja op. Ik ga straks weer naar een concert (Dean Lewis), ik ga dansen met een stel lieve collega's (die misschien grenzen gaan verleggen, hahaha), ook met collega's naar de bioscoop en in juli ga ik met de familie en vrienden uit Nederland en Curaçao een cruise in het Caribisch gebied maken. Het liefst wilde ik ook naar de Alphe d' Huzes in mei, maar geen idee hoe ik dat klaar ga spelen. Meedoen is geen optie, want alles is al vol, maar ernaartoe gaan, de sfeer meemaken en een kaars aansteken sprak me wel aan. 

Heel af en toe bekruipt mij het gevoel van: @#$%^& the world! Waarom dit allemaal?, waarom?, waarom? Afgelopen week voelde ik me heel boos, verdrietig en ongelukkig. Twenty four seven, three sixty five, kanker aan mijn hoofd. Wat een @##$% leven is dit zo!! Nog even en er kan een nieuwe diagnose bij: Paranoia!! Het verandert per minuut. Het ene moment loop ik keihard mee te blèren met de muziek en maak ik leuke plannen, ontmoet ik leuke, gezellige mensen en het ander moment lig ik te wenen van ellende en zelfmedelijden in mijn bed. De psycholoog zei dat ik me niet moest inhouden, maar ik kan me nog steeds niet helemaal overgeven aan het hartverscheurend huilen en alles eruit gooien. Er zit een blokkade. Ik heb mezelf getraind (heel goed blijkbaar) om me te beheersen in het bijzijn van anderen. Is dit perse slecht? Ik weet het niet. Ik was niet zo, ik herken mezelf niet meer. Ik heb er moeite mee. Mijn karakter lijkt te veranderen. Ik betrap mezelf erop dat ik thuis chagrijnig reageer op kleine dingen. Ik word nonchalant, een soort van roekeloos, zo van: wat kan mij dat schelen. 

Gelukkig ben ik wel in staat om te functioneren. Al die mensen om me heen zorgen goed voor me en ze zorgen voor goede afleiding. Neem me alsjeblieft niet kwalijk als ik niet alles meteen vertel, soms lukt het me gewoon niet.