troosteloos hoopje vissticks

Vrijdag was een top dag! Mijn meest favorite persoon die kwam een dagje langs. Je weet wel, zo'n persoon waarvan zodra die gene zich in je zwaartekracht bevind gewoon alles tot rust komt. Mijn denken speelt mij altijd parten, ik spiraleer van gedachte naar gedachte dat het op een bepaald moment zo abstract wordt dat ik het zelf niet meer begrijp. Alsof mijn hersens op mach 3 draaien continue. Maar bij haar heb ik dat niet. Zodra zij er is verdwijnen alle gedachtes en kan ik eindelijk even in het hier-en-nu plaats nemen, gelukkig zijn en tot rust komen. We hebben ook niet veel gedaan, beetje bank gehangen, borat en 2 harry potter films gekeken. McDonalds voor lunch en onze favorite napolitaan als avondeten. Heerlijk was dat! Voor de avond klok moest ze thuis zijn, maar gelukkig werkt dat effect wat ze op me heb altijd wel een paar dagen door :)

Zaterdag kwamen de kindjes weer, wat mij normaal gesproken ook een hoop rust geeft! Ik had ze beloofd dat als ze bij me zouden zijn we een taart zouden gaan shoppen, wat we ook deden! een heerlijke chocolade-oreo taart was er uitgekozen! Heerlijk!
Eenmaal de taart naar huis gesjouwd te hebben, hebben we wat flinke punten eruit gesneden en opgepeuzeld. Als avond eten wouden ze pizza, ik gaf aan dat ik dat gisteren ook pizza had gegeten maar dat ik daar niet het probleem van inzag, het enigste wat beter is dan 1 keer pizza in de week is 2 keer pizza in de week. Maar voordat het zo ver was moesten we nog ff naar buiten toe om te genieten van het weer. Verwonderlijk zat ik weer hun spel te observeren, iets wat ik zo heerlijk vind om te zien! Kinderen in hun element! Daarna moesten we even naar binnen, tijd voor wat te drinken en even na te denken over wat voor pizza ze wilden hebben. Merel ging voor een pizza salami met extra mozzarella, Lotte voor een margarita met extra mozzarella. Beide uitstekende keuzes. De pizzaria was nog niet open, bezorgen kon pas vanaf 5 uur, dus ik selecteerde 17:20 als bezorg-tijd, er is al haast genoeg in deze wereld, dacht ik bij mezelf.

Toen kwam er een vraag, Merel vroeg zich af waarom ik niet meteen een transplantatie kreeg. Ik legde haar uit dat eerst de niet-zo-leukemie nog wat meer onder controle moet komen, en dat ik daarvoor elke 2 weken een bloedonderzoek krijg. Daarna vroeg ze aan me hoe dat verder dan nog werkt. Ik vertelde haar dat er een hart en long arts goedkeuring moest geven, en dat ik "geconditioneerd" moest gaan worden voordat de transplantatie kan gaan plaats vinden, zodat mijn beenmerg helemaal vernietigd is en er geen kankercellen meer in zitten, dit is belangrijk zodat de stamcellen de goede cellen weer gaan aanmaken. Ze vroeg door, dit keer met hoe mijn beenmerg dan vernietigd wordt, waarop ik antwoorde dat dat met zware chemotherapie gebeurd, vandaar dat de arts dat ook moet goedkeuren. Maar daarna ben je wel genezen, vroeg ze. Hierop moest ik even nadenken over het antwoord. ik besloot voor het antwoord "hopelijk wel" te gaan. Aan de ene kant wil ik graag dat ze optimistisch blijven maar aan de andere kant ben ik het ze ook wel verplicht eerlijk te zijn. "Hoezzo hopelijk?" zei ze tegen me. Ik gaf aan dat er een redelijke kans is dat de kanker alsnog terug komt, ook na de transplantatie. Haar reactie hierop was om maar even in haar glas drinken te gaan zitten staren. Ik gaf haar een aai over dr bol en liet het voor wat het was. Lotte die zat op het einde van de bank op haar tablet. Ik kon zien dat ze mee had zitten luisteren, en besloot haar even te gaan knuffelen. Lotte is bestwel non-verbaal kwa emoties, en dat is prima, knuffelen werkt voor haar heel erg goed gelukkig.

Merel die had ondertussen behoorlijk last van de kanker-spoken, dat zag ik aan haar gelaat. De glazen waren leeg en het weer was lekker, dus dacht dat buitenspelen haar wel weer op zou beuren, wat het ook deed dacht ik, er was lachen-gieren-brullen.
Maar toen kwam er een moment, een moment waarop Merel mij een lach gaf, en een lach die ik uit duizenden herken. Mijn moeder had zo'n zelfde lach toen ik kind was, vooral op dagen waar er weer eens een geweldadige ruzie geweest was: een immens verdrietige lach.

Al snel begonnen mijn hersenen weer op te spinnen, voordat ik het wist zat ik weer op mach 3 en zat ik mijn zelf af te vragen hoe dit allemaal zo snel mis is gegaan. Alles waar ik zo hard gewerkt voor had, en hoe dat in een luttele 6 jaar allemaal naar de klote is gegaan. Het overlijden van mijn ouders, hun opa en oma, hun grootouders, de scheiding, en nu de kanker. Alles wat ik deed was om te voorkomen dat ze ooit zo een nare lach op hun gezicht getekent zouden hebben, en daar was ie dan, op een gezicht van nog geen 12 jaar oud.

Na een poosje moesten we naar binnen toe, de bezorgtijd van de pizza's zat er aan te komen, en er moest nog een film uitgekozen worden voordat die zou komen. Dat is een beetje onze traditie geworden. Mulan was het geworden op disney+, Lotte gaf nog als opmerking:"Met een beetje mazzel leren we er ook nog wat van!", waar ik om moest lachen. Uiteindelijk kwamen de pizza's pas om 18:30, 70 minuten na de gevraagde tijd. Blijkbaar zaten ze zelf ook niet te wachten op stress. 

Zondag was een mooie lente dag, we hadden met de plansoenpikkies afgesproken om die dag onze plantsoen even klaar te gaan maken voor de lente en zomer. Waarbij ik vorige lente een actieve rol had om hekken te bouwen en te spitten en te schoffelen, had ik nu de rol van koffie-en-thee meneer op mij genomen. Door de ziekte en de pillen heel veel last vermoeiheid, dus ergens vond ik dat ook wel prima. De vieze nasmaak van gisteren had ik nog goed in m'n bek. Terwijl ik onze kliek lekker zag knutselen in de tuin zat ik in mn hoofd op een hele andere plek. en ik kreeg zin in vissticks. Ook iets wat me moeder altijd deed na zo'n episode thuis. Ik denk dat de vissticks toen de McDonalds van nu is, troostvoer. Maar de kliek besloot voor pizza te gaan... Ik zei dat ik al 2 dagen pizza had gegeten maar het eniste wat beter is dan 2x in de week pizza, is 3x in de week pizza!

Vanochtend werd ik maar moeizaam wakker. Rond 8 uur was ik naar de supermarkt geweest, en bij terugkomst weer mn bed in gedoken. Dat, terwijl ik wel last heb van lente-kriebels, lekker de boel schoon maken! ook omdat het aankomend weekend mijn verjaardag is! Maar na zo een weekend was de tank gewoon leeg. Gewoon op de bank en mijzelf overgeven aan de vermoeidheid was het beste voor vandaag, en ook bestwel wat dutjes gedaan.

Als avond eten stonden vissticks op het menu. Ik herrinner ze mij als krokante gouden klompjes met lekkere zachte kabeljauw. Maar wat dit moest voorstellen?? Slap en uitgezakt kwam het de oven uit. De meeste half uit elkaar gevallen. Een troosteloos gebeuren op een bordje. Ook de smaak viel me tegen. Waarbij ik, toen ik kind was dit zo naar binne toe werkte, had dit zielige excuus aan vis-prut met een slap jasje toch wel knoflook saus en ketchup nodig. Ook daar vraag ik me serieus af wat er mis is gegaan? Volgende keer toch maar de bakpan ipv de oven?

TL;DR: Als je al tot hier gelezen heb heeft een tl;dr geen nut meer ;-)