Hieperdepieper

ARE WE HAVING A BLAST?? JAWEL HOOR! maar meer  een blastencrisis dan wat anders :)

Anyways, afgelopen zaterdag mijn verjaardag mogen vieren... Normaal niet zo'n issue, de laatste jaren deed ik er ook niet veel mee, maar dit jaar voelde hij toch anders. Misschien omdat ik het idee heb dat de volgende niet zo vanzelfsprekend meer is, en gewoon daardoor de behoefde kreeg om er een knalfeest van te maken. Beetje jammer dat corona daar nou roet in het eten moet gooien.

Maar goed, slecht had ik het niet, de kindjes waren er namelijk, en die dag hebben we lekker lopen lachen-gieren-brullen, met mate, uiteraard, aangezien ik in de nacht verblijdt werd met een videocall van mn maatje, die me dus eerste gefeliciteerd had, en als kado, een heuze ster naar ons vernoemd heeft! Machtig mooi :)

Het was een heerlijk zonnige dag, dus ben met de kids door het volledige assortiment aan speeltuintjes in de buurt gegaan. Lotte, de jongste, wou nog even op m'n nek zitten, voor haar zeven jaartjes is ze nog niet zo groot, dus ze vind het leuk om als een toren boven mensen uit te steken! Ook wel een tegenvallertje, waarbij ik niet zo lang geleden, uren zo kon rondlopen met Lotte op mijn schouders, zelfs tijdens wandelingen in de duinen van heemskerk, kon ik het nu maar 5 minuutjes volhouden... Word je toch wel weer met je neus op de feiten gedrukt.

Een dag later zou de verjaardag van mijn moeder geweest zijn, die overschaduwt mijn verjaardag toch altijd wel, alhoewel ik er dit jaar wat minder bij stil stond dan voorgaande jaren. Officieel is mijn moeder de 29ste geboren, maar omdat 1 keer in de 4 jaar je verjaardag vieren toch een beetje magertjes is, vierde we dit op de 28ste dus. Een krachtige vrouw was het wel, toen ze te horen kreeg dat ze kanker had, met de prognose van "enkele maanden", heeft ze er alsnog bijna 2 jaar er weten uit te poepen! We grapte dan ook altijd dat napolitaanse vrouwen moeilijk dood te krijgen zijn :) Maar uiteindelijk is iedereen  moeder-natuur een dood verschuldigd.

Zo ook mijn vader, die morgen, 4 maart, 2 jaar dood is. Voor hem was er geen lijdensweg met kanker, maar een val van de trap. Zo van de ene op de andere dag was ie er niet meer. Ook hij heeft zijn schuld bij moeder natuur moeten inlossen.

Na een hoop emotionele ellende, was ik uit eindelijk tot de dood simpele conclusie gekomen dat dit "de volgorde van dingen" zijn... 

MAAR WAT DE SHIT MOEDER NATUUR?! ZO VEEL HAAST HOEF JE NOU OOK WEER NIET TE MAKEN!! IK BEN NOG MAAR 37!!

zo, nu maar hopen dat ze m'n blog leest :)

Anyways, aankomende zaterdag komt m'n maatje weer, een zeer welkome lichtpuntje na deze toch wel duistere week. Hopen dat er nog tijd is om naar onze ster te kijken voordat ze weer weg moet.

Ik laat jullie achter met wat van mijn favo klassieke muziek.
Luister er naar of niet, ik ben niet de baas van jullie :)

Fijne avond,
Alex