Gedicht: How did you die?
Did you tackle that trouble that came your way
With a resolute heart and cheerful?
Or hide your face from the light of day
With a craven soul and fearful?
Oh, a trouble's a ton, or a trouble's an ounce,
Or a trouble is what you make it,
And it isn't the fact that you're hurt that counts,
But only how did you take it?
You are beaten to earth? Well, well, what's that?
Come up with a smiling face.
It's nothing against you to fall down flat,
But to lie there -- that's disgrace.
The harder you're thrown, why the higher you bounce;
Be proud of your blackened eye!
It isn't the fact that you're licked that counts,
It's how did you fight -- and why?
And though you be done to the death, what then?
If you battled the best you could,
If you played your part in the world of men,
Why, the Critic will call it good.
Death comes with a crawl, or comes with a pounce,
And whether he's slow or spry,
It isn't the fact that you're dead that counts,
But only how did you die?
Geschreven door Edmund Vance Cooke
5 reacties
Mooi!
Waar
maar ook een nadenker
binnenkomer
best heftig....
The trouble with sickness
is the pain
you'r not fully able to die
the way you want to
Mijn Engels is niet perfect...
"Mijn Engels is niet perfect..." perfect genoeg! bedankt voor je reactie.
Weet niet in welke fase jij verkeerd. Maar zoals ik het zie, is als je nog niet klaar bent om de pijn op te geven, heb je nog genoeg leven in je :)
Zet em op lieve Hebe!
Lieve Alex, jij ontroert mij zeer!
Ik ben vandaag een inhaalslag aan het maken met jouw blogs lezen. Heb bijna twee maanden niets gelezen hier en ook zelf niet kunnen schrijven. Teveel van het leven in negatieve zin waardoor ik geen 'gepaste' woorden kon vinden om anderen te troosten, goed gevoel te geven of wat dan ook. Mijn hart wilde wel, maar mijn woorden kwamen niet.
Die 'dip' lijk ik nu te boven.
Ik dénk namelijk niet als ik schrijf, ik vóel. Ik ben een gevoelsmens. Ik voel en ik schrijf. Heel vaak lees ik mijn gedicht zelf pas als het af is... je snapt hem wel denk ik... Heb afgelopen vrijdag na bijna 2 maanden weer een blog geschreven.
Ik ben palliatief. Na ja, dat ben ik echter al járen. Een prognose - Morbus Kahler / beenmergkanker - van zo'n 3 jaar misschien een beetje meer. Loopt niet zoals 'gepland', want tellend vanaf het moment dat de ziekte zich openbaarde december 2008 - dat is voor medici het meetpunt voor de prognose - ben ik dus al 9 jaar 'te ver'. En ik ga nog steeds voor 25 jaar. Dat roep ik namelijk al vanaf de prognose. Voelt ook zo. Bij mij. We zullen zien wie er gelijk krijgt...
Liefs Hebe xxxxx
al 9 jaar te ver? DAMN!!!
LEKKER BEZIG
DAAR WORD IK NOU OOK BLIJ VAN!!!
Och lieve Alex!
Ben ik blij dat ik je vandaag toch een beetje blij kan maken. Jezus man, wat vreselijk allemaal! En helaas niets wat we voor je kunnen betekenen dan wat woorden schrijven en hopen dat ze je een beetje opbeuren.
Je bent een heel bijzonder mens..
Liefs en dikke knuffels xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe