Perfect waardeloos

Wat is het toch, lieve mensheid, waarbij wij onze emoties laten reduceren naar een binaire staat? het gaat goed of het gaat slecht, en we weten allemaal dat er slechts 1 antwoord is die sociaal acceptabel is. Wat een bullshit vertellen we elkaar dan ook, alleen maar om even een sociaal praatje te maken, we kennen ook allemaal dat gesprek wel:
"Hallo!"
"Hoi!"
Hoe gaat het?"
"Goed! Met jou?"
"Goed! Wat een weertje he?"
"Nou, zeg dat wel, volgens mij gaat het zo regenen..."

Een beetje van dat gelul wat we doen bij de koffiezet apparaat op het werk. Of als we een bekende tegenkomen op straat. Toch blijf ik dat altijd raar vinden, zo'n leeg gesprek. Leeg, want tja, wat zeggen we nou eigenlijk? Het weer is iets waar we geen directe invloed op hebben, het weer is gewoon het weer en er over klagen heeft geen nut. Het enigste wat dat beklacht jou jezelf verteld is dat je je slecht heb voorbereid erop. Er zijn namelijk heel veel verdedigingswapens die wij daartegen kunnen inzetten... Thermo ondergoed, paraplu's, winddichte jassen, openbaar vervoer ipv fiets... en zo nog meer.

Toch gaat dit meer over de "Hoe gaat het" vraag, want tja, hoe gaat het nou met je?
Nou, wat fijn dat je dat vraagt!
Ik ben mezelf gisteren nogal hard tegen gekomen bij het boodschappen doen. Ik had maar 2 boodschappen tassen en redde het nauwlijks tot mijn huis. Ik dacht als ik rustig aan loop dat ik het wel zou redden, maar het gewicht bleek toch teveel te zijn, waardoor ik lamme armen kreeg. Toen toch maar wat meer de pas erin, zodat ik sneller thuis zou zijn, maarja, na 2 minuten al helemaal buiten adem.
Wat zeg je? tussendoor pauze nemen? ik ben toch zeker geen 70+? ik ben 37, en deed gewichtheffen, en fietste 116km naar de camping, met al mijn spullen op mijn lijf en fietsje gebonden, op een stadsfiets... gewoon om te kijken of ik dat kon! En moet je mij nu eens zien, een klein excuus van een vent. Ooit een lichaam gebouwd als een tank, als afschrik middel om de boze buitenwereld van mij weg te houden, heeft nu zijn loop op mij gericht... Wat een verraad. Dat geeft mij weinig zelf-vertrouwen in de transplantatie. Aan de medici twijfel ik niet, mijn hoofdbehandelaar is een pittige tante, het transplantatie team was eerlijk en duidelijk, en mijn sociaal werker betrokken en filosoferend en motiverend. Maarja, dat lichaam van mij. Hoe kan ik vertouwen erin hebben dat ie na de transplantatie wel gaat doet wat ie moet doen? en is het wel bestand tegen mijn nieuwe imuunsysteem dan? Gaan ze lief samenwerken of word het een geweldadige machts-strijd omdat het nieuwe imuunsysteem over mijn organen wil domineren? who knows. Het enigste wat ik weet is dat dingen nog eerst veel slechter moeten worden voordat ze uberhaupt beter kunnen worden. Daarnaast zit ik nu bijna 4 maanden op een plus-minus 12 maanden prognose. Tja tijd gaat hard, heel hard. heel heel hard. Maar ook die wist ik al een poosje.

Maar goed, dat zijn een paar van de waardeloze dingen, maar er zit een zilvere lijntje om dit alles. Ik zie Hanneke veel meer :) Gisteren nog. Lekker op de bank hangen en netflixen. Heerlijk, zou me geen betere tijdsbesteding kunnen wensen. En nee, dat komt niet door netflix, maar gewoon om iemand te hebben die tegen je aan knuffelt. De meeste tijd heb ik toch gespendeerd met naar haar kapsel te staren omdat haar hoofd in de weg van de tv zat. maar die tv is voor mij toch maar een bijzaak, een mooi excuus om die bank en die heerlijke knuffel niet te hoeven verlaten. Tevens zie ik de kids nu 1 keer per week :) Ook dat is erg fijn! ze blijven weliswaar niet meer slapen, maar dat vind ik niet zo heel erg, zo lukt het me voor nu nog om het gewoon vol te houden de papa voor ze te zijn die ze konden, ook al gaat dit veel moeizamerder. Toch betekend dit een hoop voor mij. Tevens in de wijk waar ik woon, de buurtjes die ik heb, die altijd wel te porren zijn voor een babbeltje, of een "goedemorgen met een glimlach". Tevens heb ik momenteel vrijstelling van werk, via de arbo-arts, wat mij in staat stelt rustig aan mijn poezie en andere schrijfsels te werken, wat tegenwoordig toch wel uitgegroeit is tot iets waarbij ik goed mijn creativiteit en emoties in kwijt kan.

Ook de transplantatie is iets waar ik, naast dat ik daar bang voor ben, ook wel erg nieuwsgierig naar ben. Misschien als ik die narigheid achter de rug heb, en mijn lijf het niet begeeft/opgeeft, ik er toch wel weer vertrouwen in kan hebben.

Dus tja... hoe het gaat?
Het gaat perfect waardeloos, en met jullie?