Natuurijs perikelen

Gisteren was het dan zo ver, het ijs voor de deur was dik genoeg! Lotte(7) was ongeduldig, terwijl wij een spelletje aan de eettafel aan het doen waren liet ze regelmatig haar ongeduld blijken door te zeuren of we al gingen. Merel(11) was wat terughoudender, bij de vraag of we maar moesten stoppen met het spelletje en naar buiten moesten gaan haalde ze haar schouders op. Onverschillig.

Uiteindelijk was het dan eindelijk tijd, tijd om ons in winterkleding te hijsen om het ijs op te gaan. De kinderen hebben nooit op ijs gestaan, dit zou voor hun beide de eerste keer zijn. Lotte vroeg nog of ik schaatsen gekocht had waarop ik lachte en zei dat dat niet veel zin had voor die ene keer dat het nog kan. Toch voelde ik me een beetje teleurgesteld van mijzelf dat ik dat niet geregeld had.

De eerste stapjes waren lachwekkend, met hun armen probereerde ze zichzelf in balans te houden op het ijs, en schuifelde ze behoedzaam met met hun voetjes naar voren. Vanaf de kant liep ik zachtjes te glunderen, het voorrecht van hun eerste stapjes op het ijs, als primeur bij mij voor de deur, wat een privilege om dit moment te mogen mee maken. Als snel rolde Lotte lachen-gieren-brullend over het ijs, wat kan dat kind in het moment leven! Merel vond het op haar schoenen niet echt een ervaring, ze schuifelde maar even rond, en kwam alweer terug naar de kade. Daardoor begaf ik mijzelf ook maar op het ijs, maar even een poging om te laten zien aan haar hoe je plezier kan maken, ook op je schoen, Dit lukte aardig voor een half uurtje maar daarna was de tank weer leeg. Ik was koud tot op het bot, ondanks de bepakking die ik aan had, en moest toegeven aan mijn vermoeidheid. Ik ging weer even naar de kant, aangezien de kinderen elkaar gevonden hadden in het spel. Ik observeerde dit als een leermoment. De serieusheid van hun spel deed geen afbreuk aan het intense plezier wat ze ervaarde in het moment, wat een wijze les! Voordat de kinderen er waren, maar er bij mij wel een sterke behoefte had tot ouderschap, dacht ik altijd dat ik de gene was die hun zou leren hoe het leven in elkaar zit, maar sinds Merel was geboren en later met Lotte erbij, denk ik dat kinderen zo veel meer begrijpen van het leven als wij volwassenen. Wij nemen dingen veel te serieus vaak, net als de wielren-schaatsers.

Wielren-schaatsers? Hoor ik jullie vragen.
Jullie kennen het vast wel, van die mensen die in zomer van die schooltjes vormen en hun medeweggebruikers terroriseren. Dat je lekker aan het genieten bent op de fiets van het zomer landschap en het lekkere koele zomer-briesje wat langs je heen gaat, en je even heerlijk aan het genieten bent, maar de vrede ineens bruut verstoord word door zo'n groepje wielrenners die nog meters achter je druk beginnen te bellen en te roepen dat je aan de kant moet. Die zich met 3 rijen dik zich langs je proberen te duwen terwijl je de greppel op centimeters na net kan kan ontwijken. Ze zien er altijd erg professioneel uit, als van die wielrenners van de tour de france, maar ze hebben altijd een bierbuikje die afbreuk doet aan dat beeld, daar moet ik altijd hartelijk om lachen.

Waar je ze in de zomer op de fiets vind, zijn ze in de winter te vinden op de schaatsen, en zo werd het leuke spelen van de kinderen verstoord. Terwijl ik van de kant de boel lekker zat te bekijken hoorde ik vanuit de verte "AAN DE KANT!". Ik hijsde mijzelf op en schuivelde richting de kids. ik keek naar waar het geluid vandaan kwam en daar zag ik ze dan! in een peleton van 8, waarbij ze allemaal naast elkaar probeerde te schaatsen, werden met hevige handgebaren naar het groepje kinderen gewuifd dat ze aan de kant moesten. Eigenwijs beleef ik staan bij de kinderen en kwam er eentje rakelings langs mij waarbij ik hardop zei: "neem jezelf niet zo serieus". Ge-irriteerd keek hij achterom en remde zichzelf een klein beetje af en maakte het "even-dimmen" gebaar met zijn hand. Of IK mij even zal dimmen?

Ik snap niks van dat volk, ze komen met een bloedgang aan en verwachten dat de situatie zich maar meteen aan hun aanpast, terwijl ze makkelijk even achter elkaar zouden kunnen schaatsen om zo meer ruimte te hebben, zo hadden we kunnen leven en laten leven. Een grote MAAR besloop mij ineens, zijn deze mensen ook gewoon niet serieus aan het spelen? Waarbij ik bij het spel van de kinderen grote verwondering heb, veracht ik hun dat ze eigenlijk exact het zelfde doen? Ben ik niet de gene die dat allemaal TE serieus neem? Het gevoel van onvolwassen heid bekroop mij, ik hoor hoe mijn maatje, hanneke, "sukkeltje" tegen me zegt en moest even hardop lachen, ik kon niks anders dan haar gelijk te geven. Het ontleren van volwassenheid, dat is wat ik met dit jaar (ondanks de sterke hoop op een donor) toch ga proberen te doen, om proberen de serieusheid van het spel weer terug te vinden, in plaats van mijnzelf zo serieus te nemen. Uiteindelijk zal dat de geluksmomentjes die ik nog met mijn dierbare heb, nog gelukkiger maken :)

Nu nog even een enveloppe open maken, voor valentijnsdag ontvangen van mijn maatje. Een privilege dat ik zo iemand in mijn leven heb!

Ik hoop ook, mijn lieve lezer, dat jij ook zo iemand heb? Van mij in iedergeval een fijne valentijn gewenst!