Hoop doet leven

Vandaag was een gewone dag, na een beroerde nacht werd ik rond 7 uur wakker. Na ongeveer een uur had ik vanaf de voorkant door dat ik van achteren ook nog leef... Gelukkig! De dag ritme ging van start, koffie, peukie doen, 1,5 liter water naar binnen en een  mandarijntje pellen, wat een feest, de mandarijn was uitgedroogd en er zaten pitten in, na 2 partjes gegeten te hebben besloot ik de rest maar in de prullenbak te flikkeren en het daar bij te laten, typisch het soort negativiteit wat ik nu niet erbij kan gebruiken.

Om half 10 zou ik met de boven buurman bloed gaan prikken. Dit omdat ik zelf al 19 jaar te lui ben geweest om een rijbewijs te halen. Was nog even de vraag of het zou lukken aangezien er ijzel voorspeld was. Maar naardat ie even op de gelopen had om te checken of het niet al te glibberig was zaten we al snel in zijn trouwe fiat panda onderweg naar het UMC.

Binnen gekomen werd mij het nummertje overhandigd en voordat ik de wachtkamer had bereikt stond mijn nummertje al op het bord, kamer 12 mocht ik mijn melden. Het waren 3 buisjes dit keer. De dame vroeg aan mij beleefd hoe het met me ging, even schoot het door me hoofd om te zeggen "ik zit hier, hoe denk je zelf dat het gaat?", maar ik besloot uit beleefdheid maar te zeggen dat het "prima" ging. Daarna zat het prikken er alweer op. Nog even een toffe compliment van mijn mondkapje gekregen op de valreep en in was weer onderweg naar buiten. De terugweg was goed te doen, hier en daar een beetje verradelijk maar daar was omheen te rijden.

Thuis aangekomen was het wachten, om 12:15 zou ik gebeld worden door de mijn arts, nog maar even 2 tosties gemaakt, en weer aan het water. Exact om 12:15 ging de telefoon! Stipt op tijd! Al snel hadden we het over mijn bloed die ik in de ochtend had waar ze zag dat het zich wel netjes hersteld had, vorige week waren wat waardes veel te laag, dus er was misschien een risico dat ik even van de dasatinib af zou moeten, en heel misschien een bloedtransfusie, maar dat was nu niet meer nodig.

Toen kwam het volgende nieuws: ER IS EEN DONOR GEVONDEN! 

Wat een opluchting! Er is een kans dus! Een kans om hier doorheen te komen! Om mijn kinderen wat langer plezier te laten hebben van hun papa! Wat een feest! Hoop doet, in dit geval letterlijk, leven!

We zijn er nog niet helemaal, eerst moeten we nog even wat meer in controle komen van de leukemie voordat er een datum geplanned kan worden, en dan nog de allogene stamceltransplantatie door komen, van de gesprekken met het transplantie team, het boekwerk wat ik mee naar huis heb gekregen met informatie, en de hoeveelheid "informed consent" formulieren die ik moet ondertekenen, is dit niet voor de poes wat mij te wachten staat, dat besef ik mij al te goed, alhoewel je zoiets pas echt kan beseffen als je het ondergaat denk ik. En dan nog de vraag hoe je eruit komt, hoe mijn leven eruit komt te zien na de transplantatie...

Maar vandaag was een dag van optimisme, nadat ik iedereen gebeld had even een run gemaakt op taart en cakejes in de supermarkt. En even met de bovenbuurtjes, onder een bakkie thee met een (tegenvallende) Advocaat sneeuwster (de advocaat is een leugen) het een beetje gevierd!