Een maand later

Gisteravond was het zo ver, de laatste 2 pilletjes uit een maand voorraad dasatinib. Wat een raar gevoel, de eerste maand van een "ongeveer 12 maanden" prognose zit er op. Mensen praten hier over een zogenoemde "roller-coaster", maar dat zou betekenen dat de "ups" en "downs", de "loopings" en "kurkentrekkers", lineair in tijd plaats vinden, terwijl er zoveel emoties door mij heen gaan. Al mijn verlangens die ik had en heb, de wanhoop, het verdriet, het geluk, de stilte, de eenzaamheid, de dankbaarheid, en nog wel 100 andere onbenoembare gevoelens, al deze emoties grijpen als golven in een stormende zee op elkaar in. Toch voel ik een overweldigende rust in mij, waar ik niks van begrijp. Is dit echt rust? Of is dit de zee die zich weg trekt van de kust vlak voordat er een tsunami aan komt? en wat moet ik dan? zo in m'n eentje? Nog maar even een sigaretje op roken, denk ik dan maar.

Mensen vinden het raar dat ik nog rook, en ik eigenlijk ook bestwel aangezien dit direct invloed heeft op mijn behandeling, mijn conditie die zo een belangrijke rol speelt momenteel, die zoveel mogelijk bewaard moet worden wil het al het geweld van een allogene stamcel transplantatie kunnen ondergaan. Maar het is lastig om afscheid te nemen van zo'n een grote liefde in je leven. al vanaf mijn 12de levensjaar geeft het mij aandacht, roept het mij van tijd tot tijd, zachtjes fluisterend in mijn hoofd verleid het stemmetje mij om er nog eentje op te steken, wat ik dan doe, en elk trekje aan de sigaret vult mij lichaam met warmte, en als dank daarvoor laten mijn hersenen wat gelukshormonen los, het bedankt me, het waardeert me, het heeft aandacht voor me, dus waarom zou ik het die liefde niet terug geven.

Al sinds mijn 12de romantischeer ik dit al, en hoe romantisch het ook mag klinken is het niks meer dan verslaafde praat, dat besef ik mij ook heel goed, en waarbij het mij in moed ontbreekt, vind ik altijd wel een filosofie om dat te verantwoorden. 

Dan is er nog dat "in mijn eentje". Natuurlijk ben ik niet alleen, ik sta in nederigheid met hoeveel mensen zich om mij bekommeren, die altijd zoeken naar woorden van hoop, die zichzelf praktisch toepassen door even te vragen of ik nog een boodschapje nodig heb, of even een soepje langs te brengen of even een babbeltje te maken over het weer, of iets anders totaal onbelangrijks, zodat het allemaal even wat lichter word.
Het "in m'n eentje" doelt op eenzaamheid, enzaamheid in de confrontatie met deze ziekte, omdat het onmogelijk is om het in woorden onder te brengen, om mijzelf op een dusdanige manier verstaanbaar te maken naar andere toe zodat ze zich kunnen inleven en dit samen met mij mee te maken. En dat is vermoeiend, dusdanig vermoeiend dat ik het idee maar opgegeven heb dat er iemand is die dit snapt, omdat ik er zelf ook geen flikker van begrijp. Het is momenteel ook niet een probleem om op te lossen, maar meer een werkelijkheid om te ervaren. Alhoewel deze werkelijkheid makkelijker te ervaren zou zijn geweest met iemand die tegen mij aanknuffelend op de bank een netflix serie met me mee aan het kijken is... zo iets simpels maar toch zo een onmogelijkheid. Zo een sterke verlangen naar dat, maar zo een onmogelijke verlangen, want hoezzo zou ik het recht hebben dit te mogen vragen? Het besef van beperkte tijd of een pad vol lijden, voordat dit uberhaupt een kans heeft om beter te worden, geeft mij het pijnlijk besef dat er niemand zou zijn die zich daarop kan toewijden.

Maar goed, de volgende lading dasatinib staat al klaar voor vanavond, op naar de volgende maand.