Wiebelende benen.

Afgelopen week had mijn 'rustweek' moeten zijn tussen de 'bestralingen borst' en 'bestralingen litteken'. Jammer genoeg was deze week inmiddels ernstig ingekort aangezien ik op drie dagen terug moest komen omdat het apparaat drie keer uitgevallen was. 'In panne' heet dat dan. Mijn inmiddels zeer rode borst heeft daarom iets minder recuperingstijd gehad en moet morgen in gekleurde staat zich laten welgevallen dat men het litteken gaat 'boosten'. Bam, een flinke radioactieve straal erop, vijf maal en wegwezen.

Daarna gaan we anti-hormonen slikken, hoe gaat dat verlopen? Geen idee. Ook deze fase wordt door iedereen totaal anders beleefd. Weer afwachten dus. Achteraf gezien ben ik ongelofelijk blij dat ik het er zo afgebracht heb. Helaas ben ik vorige week weer eens op m'n snuffert gegaan. Letterlijk.

Peter en ik hadden met vrienden gezellig geluncht; de mannen liepen rustig door maar vriendin en ik werden door een 'Eftelingtuintje' in die bewuste straat even in andere sferen gebracht. Kerstmannetjes in rode pakjes keken ons vanuit hun schuilplaats tussen plantjes en bloemetjes vergenoegd aan. Het tinkelde en flonkerde daar in het gras. Er stond een mooi gedekt tafeltje, kanten kleedje, poppenservies. Ja, dan ben ik verkocht. Natuurlijk moest ik naar binnen. Schitterend jaren dertig woonhuis, smal, lang en hoog. Erker aan de voorzijde t/m tuinkamer achterzijde tot aan de nok gevuld met alles wat eigenaresse in een zestigtal jaren bijelkaar gesleept had.  Stil staan en rond je as draaien. Dat was de enige manier om een glimp van de collectie op te vangen. Het paadje tussen al die tienduizende rariteiten was slechts drie voeten smal. 

M'n schoudertas had ik al snel richting buik verplaatst. Ronddraaien met een schoudertas zou kunnen betekenen dat al het moois op schouderhoogte geraakt zou kunnen worden, naar beneden kon kletteren. Oef! Op straat liep ik met vriending gearmd. Ik durf niet echt loslopend me van A naar B te verplaatsen. Te wiebelig, te onzeker, te onveilig. Vriendin stelde binnen voor om achter haar aan te lopen en haar vast te houden. Goed idee.

Zo keken we even stil staand, ronddraaiend, schuifelend rond. Tot ik voorstelde om naar achteren, naar het glaswerk te gaan. Dat ging twee meter goed totdat ik door m'n benen zakte. Kletterdekletter, boem. Okkie zat totaal wezenloos, op haar beide knieën en handen tussen de benen van vriendin door, voor zich uit te kijken. Aan alle kanten stortte met veel gerammel van alles naar beneden. Eigenaresse kon niet aan komen snellen, daar was het paadje te krap voor. Vriendin draaide zich geschrokken en bezorgd om, probeerde mij vanaf de wel zeer harde kokosmat weer in verticale positie te manipuleren. Ik knipperde nog niet met m'n ogen. Ik voelde me niet vervelend, ik schaamde me niet. Mijn linkerknie deed wel pijn. Bebloed, geschaafd, gezwollen. Het overkwam me. 

Godzijdank was er niets gebroken! We bevonden ons precies in de zone 'blikwerk'. Doosjes, poppetjes, dienbladen etc. etc. Moet er niet aan denken als dit in de afdeling 'glaswerk' was gebeurd. Eigenaresse informeerde of er niets kapot was. Ze bedoelde aan mij maar ik antwoordde dat het gelukkig alleen maar blik was wat naar beneden kwam. Ik kocht nog een heel schitterend klein bronzen 'kunstwerkje' voor €7,50, kon daarom onze leuke middag toch nog met een goed gevoel afsluiten.

Die 'wiebelbenen' van mij. Daar baal ik toch echt van. Elke ochtend word ik zo stijf als een plank wakker. Als ik even gezeten heb duurt het 'n tijdje voordat ik normaal kan lopen. Slik inmiddels elke dag een dubbele dosis vitamine D. Af en toe word ik wakker van de pijn en neem dan twee Paracetamolletjes. Verlies onverwachts mijn evenwicht. Heb het gevoel dat ik door m'n linkerknie ga als ik de trap naar beneden loop. Het klopt gewoon niet meer, het is niet meer zoals het ooit was. Het lijkt wel of ik 'leenbenen' heb. Dit alles is na de chemokuur begonnen. Ik merk nog niet echt dat het veel minder wordt. Heb ook wel eens in een oude blog gelezen dat schrijfster uiteindelijk aan de rollator moest. Moet er niet aan denken! Heb ook geen idee of het nu de zwakte van mijn spieren is of dat het neurologisch niet goed zit. Na mijn bestralingen zie ik de oncoloog wel weer. Moet het in ieder geval gaan bespreken!

Liefs,

xxx

Okkie