Een jaar geleden.

Een jaar geleden, november 2017, heb ik een gitaar (Taylor) gekocht. Een paar maanden daarvoor, toen we nog in Italië verbleven, had ik op internet in de buurt een gitaarleraar gevonden. Ik wilde zo verschrikkelijk graag gitaar leren spelen; tot nu toe snap ik niet waarom ik dat verlangen nooit eerder in daden heb omgezet. Heb zeer veel verschillende cursussen in mijn leven gevolgd; de enige muziekinstrumenten waarin ik les heb gehad waren echter djembé en djoun. Ritme, ritmegevoel is voor mij geen enkel probleem. Achteraf denk ik dat dit een van de weinige instrumenten waren waarvoor je geen noten hoefde te kunnen lezen. Dat kan ik namelijk niet. 

Op een zonnige vrijdagochtend in die bewuste november fietste ik supertrots met m’n aankoop op mijn rug richting Meir. Leraar B. woonde daar net om het hoekje. Vier maanden lang heb ik wekelijks mogen genieten van zijn inspirerende en supermotiverende aanwijzingen, de schitterende klanken die leraar via zijn snaren tevoorschijn toverde, plukte, tokkelde. Volgens mij kan hij zelfs met z’n tanden nog muziek uit dat ding halen! Ik vond het in één woord geweldig.

Maar ja, toen begon al vroeg dit jaar mijn lichamelijke miserie. Eerst dat hartgeneuzel, daarna de kanker. Leraar ingelicht, lessen gestopt. Gitaar niet in zijn hoes weggeborgen, wel in een standaard op de grond in de living. Kon ik er af en toe naar kijken. Handgeschreven aantekeningen op de vensterbank erboven. Nu, precies een jaar na mijn eerste les, staat mr. Taylor nog steeds stram in het gelid te wachten totdat hij wordt opgetild. Het kijken naar hem wordt elke week pijnlijker. Het duurt te lang.

Neuropathie en met pleisters beplakte vingers maken het er niet makkelijker op. 

Enkele weken nadat mijn tumor verwijderd was, had ik tickets besteld voor een optreden van de Dire Straits Experience. Op geen enkele manier kon ik op dat moment verder dan de bank of m’n bed kijken. Als die mannen zouden optreden had ik 2 chemo’s plus een maand lang bestralingen achter de rug. Hoe zou ik me voelen? Kon ik nog genieten? Zou ik veel pijn hebben? Was het niet de goden verzoeken om net te doen alsof er niks aan de hand was, gewoon toch maar die best prijzige tickets bestellen? 

Afgelopen donderdag 22 november, zaten manlief en ik op een van de beste plaatsen in de hele stadschouwburg. De oorspronkelijke saxofonist van de Dire Straits, aangevuld met zes artiesten van wereldklasse, zo worden de heren omschreven. Geen flitsend vuurwerk, geen grote schermen, geen confetti. Zwarte achtergrond met een beetje rook. Meer was er niet nodig om de tot de nok gevulde zaal te laten ontploffen. 

Tijdens de eerste gitaarklanken begonnen mijn tranen omhoog te komen. Nu ik dit schrijf, weer. Wat een geluk om zo’n concert ooit te mogen meemaken! Nostalgie gemengd met verdriet is geen goede combinatie om te kunnen genieten van een spectaculaire avond. Het werd dus slikken, veel slikken. Het verdriet blijft; dit concert nemen ze mij echter nooit meer af!

Tijdens het neerpennen een berichtje ontvangen van iemand die zojuist haar lieve papa heeft verloren. Weer ergens veel verdriet. Ik huilde toch al. Heb haar geschreven dat ik ook een beetje voor haar zal meewenen. Lieve M., ik weet dat je mij volgt, dit leest. Heel veel sterkte en 

Veel liefs,

xxx

Okkie