Virus onbekend.

Allereerst even wat over de gewijzigde vormgeving van Kanker.nl. Voor mij is het geen verbetering. Ik vond het altijd leuk om gezellige plaatjes bij m’n blog te zoeken maar nu staan die afbeeldingen zo verschrikkelijk lelijk dominant boven m’n blog dat ik daar met onmiddelijke ingang mee stop. Wat er staat laat ik staan voor het nageslacht, de volgende worden in miniversie onder de blog geplaatst. Verder is het vet balen dat ik geen blog meer kan saven om later verder te schrijven. Er zijn al twee schrijfsels verloren gegaan! Dat ik zelf niet kan bepalen om met een nieuwe zin onder de laatste zin in hetzelfde tekstblok verder te gaan is eveneens maf. Als ik nu een ‘enter’ ingeef schiet de tekst meteen door naar een nieuw tekstblok, niet naar een nieuwe zin. Compleet idioot! Meer woorden wil ik er niet aan vuil maken, niet interessant voor de mensen die willen weten hoe het met me is......

Gisteren laat in de middag is het me gelukt om met antibiotica in pilvorm, koortsvrij, het hospitaal te verlaten. Ik lag op een eenpersoonskamer, beige muren, uitzicht op een verdord binnenpleintje. Voor zieke mensen een heerlijke plek om te mogen herstellen. Voor de zich goed voelende, koortsvrije onder ons een supersaaie omgeving, slechts opgefleurd door de achteloos verstrooide zonnestralen tussen het bladerdak van de ‘peulenboom’ schuin aan de overzijde. Was er ook nog het overlijden van een medepatient. Aan de manier waarop men afgelopen zondag de deurknop omdraaide kon ik opmaken dat het niet goed ging in  tegenoverliggende beige kamer. In de namiddag vertrok de familie, ze zouden elkaar beneden treffen. Aangezien ik op de begane grond lag is ‘beneden’ de overtreffende trap van ‘er niet meer zijn’. En ja hoor, eventjes later werd een bed, inclusief toegedekte patient, snel naar buiten gereden. Wat me het meest raakte was het op borsthoogte vastgespeld, omhoogfladderende A4-tje. Gedegradeerd en afgevoerd. Nu ik dit zo noteer springen de tranen opnieuw in mijn ogen. 

Een velletje papier, dunne scheidslijn tussen leven en dood..... Weg, ik wilde weg van daar!

Maandagochtend had ik al een paar keer aangegeven dat ik had verwacht naar huis te mogen; er werd op geen enkele manier op gereageerd. Niemand wist ergens vanaf; ik moest op zijne majesteit wachten. Op een gegeven moment verscheen assistente van oncoloog. Deze keek ook al lichtelijk verbaasd en deelde me mede dat ik in ieder geval nog een kleine week zou moeten blijven. ‘Help!’, ik had zelf verwacht allereerst dat ik zaterdagochtend weer thuis zou zijn, daarna dat ik over het weekend getild zou worden dus maandag. Wist ik veel dat zoiets een dag of zes zou moeten duren! Opnieuw bij hulparts aangedrongen dat ik toch echt ‘mijn’ oncoloog wilde spreken; er moest toch iets in pilvorm mee te geven zijn....

Uiteindelijk bleek het hele punt te zijn dat men niet blij was, zacht uitgedrukt, dat er geen reden voor de koorts was gevonden. Er werd bloed uit mijn arm genomen en tegelijkertijd via de poortkatheter om na te gaan of zich daar misschien een virus had genesteld. Op een gegeven moment kwam oncoloog binnen gevlogen die me wederom van top tot teen onderzocht. Hij zei dat hij me alleen wilde laten gaan als ik beloofde meteen terug te komen ingeval er zich opnieuw koorts aandiende èn dat ik me persé donderdag moest komen melden. Die belofte had ie snel in z’n pocket!

Liefs,

xxx

Okkie