Meer energie.

Wil toch eerst even kwijt dat ik de weersomstandigheden de laatste weken om te zoenen vind. Bijna elke ochtend, als de rolluiken van onze slaapkamer weer rustig in hun cocon worden opgeborgen, kaatst het zonlicht me van diverse kanten om m’n oren. Als ik dan m’n wimperloze blote ogen een beetje dichtknijp, op de mij omringende zonverlichte witte gebouwen richt, lijkt het net alsof ik wakker wordt in bijvoorbeeld Tunesië of Egypte......In ieder geval niet tussen het Stadspark en de Vogelenmarkt. 

Ik heb zo verschrikkelijk veel zin om te gaan reizen, andere oorden te verkennen, weg uit m’n supersaaie dagelijkse kankersfeer. Dankzij de antibiotica is de koorts gelukkig weggebleven. Het lijkt erop dat ik steeds meer energie krijg. Geestelijk gaat het de goede kant op, lichaam echter sukkelt er nog steeds zo’n beetje achteraan. Gistermiddag hier in de buurt gezellig op terrasje gaan lunchen met manlief en vriendin. Had eerst absoluut geen zin om mee te gaan, werd door twee enthousiastelingen echter redelijk dwingend over de streep getrokken. Gelijk hadden ze, ik heb er echt van kunnen genieten. Gelukkig hebben we een manuele rolstoel in de garage staan; als ik zou moeten lopen was ik via de achterdeur weer stiekem naar binnen geslopen. 

Toch wel heel apart als je lichaam niet meer datgene uitvoert wat het normaal gesproken, zonder een seconde erover na te denken, een heel leven lang foutloos volbracht heeft. Ik vind het shit lastig, knap vervelend. Dan te lezen in blogs hoe het anderen soms vergaat, hoe ze totaal ongewild door kankeromstandigheden teruggeworpen worden naar een primaire staat van zijn. Pijnbestrijding, welbevinden staat dan bovenaan het lijstje. Respect en nog eens respect..... Daar word ik stil van. Het zet me terug in periodes, die ook ik helaas met geliefden heb moeten ervaren. Ik houd m’n snavel en klim vol goede moed in m’n stoel op wielen.

Deze week nog ‘n keertje naar radiologie om proef te draaien en te laten aftekenen. Vrijdag de negentiende: eerste bestraling. Wel vreemd dat men de lijntjes zo vroeg al wil plaatsen, hoor alleen over vervagende, verdwijnende tekeningen. Vrijdag wordt een gezellig dagje Efteling met kleinkinderen en hun ouders. De dag daarna hebben we met toestemming oncoloog een vliegreis richting Piemonte geboekt. Wel geen glinsterende witte gebouwen in Afrika maar toch even iets anders! Hoop dat het allemaal gaat lukken, dat ik weer niet teveel hooi op m’n vork heb genomen. Rolstoel helpt me nu even optimaal van veel leuke momenten te genieten! 

Liefs,

xxx

Okkie