Botpijn.

Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog geproduceerd heb, mijn excuses daarvoor! Vervelend voor diegenen die oprecht geïnteresseerd zijn of door mij in het begin van dit kankerverhaal naar deze site zijn verwezen. Gevolg is dat sommige mensen nu per telefoon, mail of App vragen of alles wel OK is. Eigenlijk is dat wel heel erg gezellig maar ik voel me nu toch een beetje schuldig. Dit past zo niet bij mij.....

Een van diegenen die mij eind vorige week een mailtje stuurde kan ik zelfs niet meer terugmailen. Blijkbaar heb ik die desbetreffende mail op voor mij onverklaarbare wijze gewist. Ik weet geen afzender en daar baal ik van als een dikke stekker. Het was van iemand die mijn blog consequent leest, mijn schrijfsels gemist had en informeerde hoe het met me was. Ze was met man?, gezin? in Italië aangekomen en veronderstelde dat wij wel weer vertrokken waren. Dat klopte helemaal. Helaas heb ik vluchtig snel een paar zinnetjes uit de mail gelezen in de veronderstelling dat ik later 'echt' zou lezen, reageren, niet dus. 'Lieve mailster: Als je dit leest stuur s.v.p. je mail nog een keertje door.....enne, nogmaals sorry!'

Het is een vreemde maand geweest nadat ik zo maar plotseling de laatste twee chemokuren mocht inleveren. De rustperiode tussen chemo en bestraling werd plotseling verlengd. Onverwachts kwam ik met onverklaarbare koorts aan de antibiotica in het ziekenhuis te hangen. Tijdens het herstellen daarvan voelde ik mijn lichaam langzaam veranderen, mijn energie keerde terug maar mijn lichaam kon er even niks mee. Tot op heden nog niet. Ik heb al weken lang heel erg veel last van botpijn. Daarnaast is mijn evenwichtsgevoel niet meer optimaal. Ik voel me 'wiebelig', moet me vaak vastgrijpen aan alles wat nagelvast zit of op twee benen rond loopt.

Ik had het tijdens een van de laatste chemo's al eens bij de oncoloog aangekaart en laatst weer tijdens een telefoongesprek bij de huisarts. Aangezien er diverse andere gespreksonderwerpen aan de orde waren schoten mijn benen er telkens bij in. De allereerste opmerking destijds van oncoloog was dat het beenmerg opnieuw aangemaakt moest worden, sommige mensen kregen daarom last van een soort 'groeipijnen'. OK, klonk acceptabel. Met paracetamol was het enigszins onder controle te houden. Het bleef echter maar doorgaan. 'Zou het echt zoveel weken duren voordat dat mijn beenmerg aangemaakt was?'

Inmiddels hadden we een goedkope vlucht richting Piemonte gevonden. Vier hele dagen zouden 'we' kunnen besteden om de tuin plus huis winterklaar te maken. Een goede vriendin (tuinierster in hart en nieren) zag die reis een paar dagen voor vertrek wel zitten; het lukte manlief om tickets voor haar te regelen. Zij vertrok vanaf Schiphol, wij uit Brussel, naar hetzelfde vliegveld in Milaan, andere tijden. Voor mij had Peter op de luchthavens een rolstoel geregeld, lopen was te pijnlijk en de afstanden waren te groot. Alle reizen liepen helemaal op rolletjes! De tuin ziet er nu perfect gesnoeid uit; het huis kan een eventuele vrieskou trotseren. 'Hartstikke bedankt lieve vriendin, zonder jou was het nooit in die korte tijd gelukt!' 

Tijdens een van die 'Italiaanse nachten' werd ik ondanks de 1000mg geslikte Paracetamol weer eens wakker van de pijn in m'n botten.  Grrrr. Nam me voor om de volgende dag contact te zoeken met oncoloog, ging eerst weer eens op internet neuzen. Van mijn Nederlandse kankercollega in Italië had ik die dag te horen gekregen dat zij Vitamine D3 met Calcium en vitamine K1 moest nemen. Ze vertelde me ook dat het vrij normaal was om boven een bepaalde leeftijd vitamine D te slikken. Mijn idee is echter dat als je gezond en goed eet, er geen vitamines uit een potje bij moeten. Ik ontdekte echter een titel van een oude site (22/03/2012) op Kanker.Nl: 'Gebrek aan vitame D. bijna altijd oorzaak van botpijn en spierpijn'. 'Holy shit! Ik had tot aan 'Italië in september' om allerlei redenen bijna constant binnen gezeten. Maand in, maand uit. Geen splintertje zon- of daglicht had ik opgedaan. Ik had mijn lichaam op standje 'overleven' gezet en daar een jaar voor uitgetrokken. 't Zal toch niet waar zijn?'  

Verbijsterd bracht ik het vitamine D onderwerp tijdens het ontbijt ter sprake. Vriendin dacht dat het wijs zou zijn om een test te laten uitvoeren. Manlief dacht geen seconde meer verder, tijdens het boodschappen doen werd meteen de naastliggende apotheek bezocht. Ik slik de pillen en hoop dat het probleem uiteindelijk vermindert. Op welke manier zal me een rotzorg zijn, als ik maar weer normaal kan lopen. Ik oefen inmiddels ook vrij driftig, soms gaat het heel goed en soms lukt het helemaal niet.....

Ben inmiddels aan de bestralingen begonnen en heb m'n trouwe oude Ipad bij de douane in Milaan vergeten mee te nemen. Hij is godzijdank teruggevonden! Nu zijn we aan 't regelen of dat ding op de een of andere manier terug in Antwerpen kan komen. Ik mis hem/haar verschrikkelijk! Volgende blog vertel ik meer hierover. Het is en blijft altijd gedoe hier.......

Liefs,

xxx

Okkie