Au....

Mijn mailverzoek van vorige keer heeft gelukkig resultaat opgeleverd! Ik kreeg een 'herkansing', zoals ze het zelf noemde. Voordat ik aan deze blog begon, heb ik haar eerst even teruggemaild. We hadden voor de laatste keer handen geschud, gekust, op de begrafenis van Betty. Hopelijk zien we elkaar volgend jaar in Piemonte onder totaal andere omstandigheden opnieuw; daar ga ik voor het gemak gewoon maar even van uit..... 

Zojuist een telefoontje gehad van een kankervriendin uit NL. Ook zij zit in de molen en probeert er het beste van te maken. Zij en haar man hadden onlangs mijn laatste blogs gelezen, vonden dat ik toch wel heel wat te verduren had. Zonder alle vervelende bijwerkingen te willen bagatelliseren vind ik zelf dat het eigenlijk wel mee valt. Ik heb me een paar keer echt heel diep, diep ongelukkig gevoeld. Had me toen opgeveegd en weggekieperd: ik zou er geen bezwaar tegen hebben gehad.

Als ik echter blogs lees van diegenen die dodelijke uitzaaiingen hebben, vaak met angst en beven op uitslagen moeten wachten, niets binnen kunnen houden, weten wat er in de nabije toekomst voor hen op het menu staat.... Mensenlief, soms kan ik gewoon niet verder lezen, komt het te dichtbij. Daar zit mijn herkenning, daar zit blijkbaar nog steeds mijn pijn. Soms komen ook de tranen. 

Mijn destijdse echtgenoot zei vaak dat hij zou willen dat hìj degene was die moest sterven en niet onze dochter. Ik dacht totaal tegenovergesteld: er liepen nog twee andere kinderen rond. Die kun je echt niet zo maar aan hun lot overlaten, ze kwamen toch al zoveel warmte en aandacht tekort. Schuldgevoelens, onmacht, radeloosheid, wanhoop, pijn. Voortdurende, nietsontziende, borende pijn. Pijn die zich bijna niet in woorden laat vangen. Pijn die ik kan wegstoppen, jarenlang, maar toch steeds weer opnieuw door een woord, gebaar, geur uit zijn winterslaap wordt gewekt.

Leven met de wetenschap dat ik mijn enige dochter in 'een' nabije toekomst moest gaan begraven is wat mij betreft het meest te vrezen, nietsontziende lot wat iemand ten deel kan vallen. Hier kan niets tegen op.

Tja, misschien blijf ik mezelf herhalen maar ik vind het belangrijk dat duidelijk is waarom ik zo positief in het leven sta, zo sterk ben, zoals sommigen zeggen. Het is de kracht, die ik destijds heb mogen ervaren, die me er nu doorheen trekt. 

Woensdag gaan Peter en ik haar grafje weer fatsoeneren. Ik zal haar nogmaals zachtjes bedanken voor al het positieve wat ik uit ons veel te kort samenzijn heb mogen meenemen....

Liefs,

xxx

Okkie