Energie keert terug.

Heb inmiddels 11 bestralingen achter de rug. Deze week nog, daarna maandag van de volgende week met daaropvolgend vier dagen rust. Wederom na het op de louweren rusten nog een weekje radiotherapie en dan is het gedaan... (afgezien van de anti-hormoontherapie). Tot nu toe is m'n huid redelijk onder controle; ik voel echter de jeuk opkomen, zie in de spiegel dat m'n geopereerde borst toch inmiddels permanent aan het blozen is. Ik smeer me een ongeluk! Begonnen met VSM, daarna overgegaan op Biafine. Deze laatste zalf heb ik in Perpignan (FR) op internet bij een drogist besteld. Had heel veel positieve berichten hierover gelezen en ja, dan moet ik dat van mezelf uitproberen. De door het hospitaal verstrekte zalf (Flamigel) ligt ongeopend in de kast. 

Mijn Vlaamse kankercollega C. kreeg vreselijke huiduitslag met blaasjes die uiteindelijk open sprongen. Pijnlijk! Bleek ze allergisch voor de Flamigel...... Grrrrrrr,  ook ik heb veel huidproblemen gehad met allerlei kleefmateriaal; zit wel in een andere categorie maar toch. Wat ik niet voor 100% vertrouw is een hier in de buurt geproduceerd product, geleverd aan in ieder geval mijn ziekenhuis maar waarschijnlijk aan veel andere Belgische instituten waar radiotherapie wordt gegeven. 'Geld' voert helaas vaak de boventoon in onze gezondheidszorg. Ik lees vaak genoeg over allerlei beleidsmakers en/of inkopers die vorstelijk gefêteerd worden zodat hun uiteindelijke keuzes reeds 'voorgemasseerd' slechts ter ondertekening op tafel komen. Geen discussie maar kassa! Het kan natuurlijk ook zijn dat het een prima product is wat gewoon perfect werkzaam is. Hoe dan ook, ik ben nu op de Franse toer. We zullen zien!

Ik heb nu even geen oncologische revalidatie (wat een ongezellige benaming!). De laatste weken was ik vreselijk vermoeid, had overal pijn, kon bijna niet op mijn benen staan. MAAR: nu ik van de chemo verlost ben voel ik me elke dag sterker worden. De naslag van de bestraling kan natuurlijk eventueel elk moment toeslaan maar tot op heden gaat het prima. Ik voel mijn energie toenemen, ga ook weer later naar bed en hoef overdag niet meer te rusten. Wel probeer ik nog zo goed als mogelijk mijn energie over de dag heen te verdelen. Soms gaat dit prima en soms ben ik weer heel vroeg op de avond compleet afgebrand.

Mijn vlinderdame (oedeem) heeft gisteren hard moeten werken om de lymphebanen op m'n rug te activeren. Tijdens de bestraling merkte ik dat er meer vocht in de borst, oksel en arm werd vastgehouden. Het 'V'-kussentje weer uit de kast gehaald om tijdens het inslapen al die vochtgevulde lichaamsdelen niet tegen elkaar aan te laten klotsen. Overmorgen de volgende afspraak ingepland; kan ze zich nog een keertje uitleven plus het verschil is meteen merkbaar! Dank-dank lieve Kaatje....

De neuropathie aan vingers en tenen vermindert met de week. Ik loop nog wel op 'kussentjes', althans zo voelt het, maar daar is mee te leven. Mijn vingertoppen voelen nog steeds dof/doods aan, het wordt wel elke keer minder. Langzaam-langzaam. Met m'n nagels gaat het redelijk. Een aantal vinger-en teennagels staan bol, raken los van het nagelbed waarop ze rusten maar (nog) niet van hun zijbevestiging. Meestal beplak ik de bolste vingernagels met pleisters; stoten is pijnlijk. De teennagels zijn een lastiger onderwerp. Mijn loopvermogen wordt steeds beter, ook mijn evenwichtsgevoel gaat de goede kant op. Nu zit ik echter opgescheept met het feit dat ik moeilijk schoenen aankan. Heb ook sokken in sandalen geprobeerd, deze worden helaas voor nu even verbannen. Bij elke stap duwt een sok of kous heel zachtjes tegen de voor- en bovenkant van de nagels, dat veroorzaakt al pijn. Blote voeten in sportschoenen: geen succes. Zonder sokjes in bontgevoerde korte laarsjes werkte ook al niet. Nu heb ik de oplossing gevonden (denk ik).....

Afgelopen zaterdag droeg ik redelijk spitse enkellaarsjes zonder kousjes. Helaas was de hak voor mij als wiebelige kankerlijder te hoog maar dat was acceptabel omdat ik toch de hele middag kon blijven zitten. Doordat de tenen een beetje samengeklemd tegen elkaar leunden, konden ze bij elke stap gezamenlijk zoetjes naar voren schuiven en zachtjes weer terug. Pijnloos! Na het weekend een paar platte puntige schoenen opgeduikeld: het lopen ging OK. Nu zitten er echter pleisters op mijn voeten omdat de huid nog zo dun is zodat nieuwe drukpunten blaren veroorzaken.

Jongste zoon zei me onlangs dat hij vond dat ik er zo 'breekbaar' uitzag vlak na het moeten stoppen met de chemo. Hij had helemaal gelijk. Dat was de periode dat je me bij elkaar kon vegen en wegkieperen. Nu ik mijn energie weer enigszins terug krijg, ben ik ook levenslustiger, wil ik weer van alles. Kan ik 'to do' lijstjes maken en ook nog eens afstrepen. Heerlijk, hier word ik heel blij van....

Liefs,

xxx

Okkie