Bestraling.

Deze week had mijn ‘rustweek’ moeten zijn. Er zijn echter nieuwe ‘bestralingsdagen’ ingepland. Afgelopen vrijdag zou de laatste bestraling op de gehele kankerborst gegeven worden, daaropvolgend zou ik een heerlijk weekje rust krijgen totdat het bestralingsgeweld (boost) op het litteken zou aanvangen. Niet dus! Mijn ‘Mercurius’, zo heet dat bestralingsapparaat, heeft het helaas een aantal keren laten afweten. Een uur vantevoren werd ik dan die dag gebeld met de mededeling dat ik niet hoefde te verschijnen. Het was telkens opnieuw even schakelen maar ik vond het eigenlijk wel prima; had ik weer extra tijd om flink te smeren zonder dat vernietigende stralen die dag opnieuw schade konden aanrichten. Manlief was er ook best content mee, kon hij weer extra tijd besteden aan een verbouwklus die eigenlijk al teveel tijd in beslag had genomen. Zo heerlijk dat m’n geliefde elke keer weer trouw meerijdt; ik zou heel makkelijk in m’n eentje kunnen gaan. Op deze manier is het net een stuk gezelliger ondanks het feit dat manlief in de wachtruimte meteen z’n boek tevoorschijn haalt en niet meer aanspreekbaar is. 

Tijdens het wachten op m’n beurt zit ik meestal een beetje rond te kijken. Er staat een aquarium waar schitterend gekleurde vissen je slechts aanstaren, geluid komt er niet uit. Dat kun je niet zeggen van de TV, hoog opgehangen in een hoek, waarop we in de ochtend allerlei kooktips en recepten van Jeroen voorgeschoteld krijgen. In een andere hoek staat een keukenblok met allerlei voorzieningen om eventuele dorstige mensen iets blijer te maken. Ik durf echt niets te drinken; het is me een keer overkomen dat ik met een overbelaste blaas op die plaatstalen constructie lag, bang om wat dan ook dicht te knijpen. Bewegen is totaal uit den boze! Twintig minuten duren dan heel erg lang.....

Laatst eiste een zeer luidruchtige mannelijke kankercollega elke dag opnieuw de aandacht van alle aanwezigen op. Wie er ook bij hem in de buurt kwam zitten, iedereen moest telkens opnieuw zijn ‘kankerellende’ aanhoren. In een publieke ruimte spreken mensen meestal redelijk zachtjes tegen elkaar, deze man leek echter redevoeringen te houden, hij stond nog net niet op een zeepkist. Twee verschillende soorten kanker had ie, de laatst ontdekte was niet behandelbaar volgens zijn arts. Dat was de inleiding maar het echte verhaal in geuren en kleuren ging over het feit dat hij zo hard gestreden had om daar te komen waar hij nu zat: in de wachtzaal van de radiotherapie.

Op een gegeven moment waren bijna alle stoelen rondom hem leeg. Het weerhield hem er niet van om al pratend z’n jas, z’n tasje op te pakken en de stoel naast de dichtsbijzijnde wachtende in te nemen. Vol verbazing, ook lichtelijk geirriteerd, zat ik telkens opnieuw naar hem te kijken. Tot hij een keer na zijn bestraling niet meteen richting uitgang liep maar terugkeerde naar zijn publiek. Hij was nog niet uitgesproken, had nog meer op z’n lever. Ik realiseerde me dat hij misschien helemaal niemand had waartegen hij zijn hart kon luchten. Strakjes stond hij weer op de hoek van de straat alleen op de bus te wachten. De bus die hem richting huis voerde waar slechts z’n hondje kwispelend zijn aandacht opeiste. Weer een dag voorbij...

Ik had de man een denkbeeldig huis gegeven, een hond. Ik had zijn leven uitgetekend, ingekleurd. Nu was het mijn verhaal. Ik hoef niet alle situaties, achtergronden exact te weten. Het zal vaak veel verdriet, angst, pijn bevatten. Soms komt dit in pure boosheid naar de behandelende artsen toe tot uiting. Begrijpelijk maar niet fijn.....Nog een paar keer heb ik dat schouwspel mogen bezien, hij komt echter niet meer. Zal wel uitbestraald zijn, het is een stuk rustiger. Nu delen we met z’n allen niet meer de irritatie, alleen nog de ziekte. Over twee weken zit hopelijk het grootste gedeelte van mijn behandeling in het ziekenhuis erop. Ik kijk er zo verschrikkelijk naar uit, heb het echt helemaal gehad! Gewoon nog even tanden op elkaar en doorbikkelen!

Liefs,

xxx

Okkie