Vervolg okseluitbarsting.

Een aantal mensen heeft me inmiddels gevraagd waarom ik het mezelf zo moeilijk heb gemaakt om zo ver weg op vakantie te gaan. Het antwoord op die vraag heb ik nu eventjes gekopieerd van mijn reactie gisteren naar een van mijn kankercollega’s op deze site.

‘Wij leven jaarlijks zes maanden in Antwerpen en zes maanden in Italië (zo ongeveer gemeten). In beide landen hebben we onze sociale contacten, dagelijkse bezigheden en andere ‘normale’ dingen.
Hier in IT hebben we (buiten onze verdieping) boven ons hoofd 3 appartementen, die zowat in de vakantiemaanden volop bezet zijn door familie, vrienden. Een appartement wordt verhuurd via airB&b en was in 2017 voor de maand juli 2018 helemaal volgeboekt.
Gezinnetjes met kleine kinderen boeken het vaakst. Uit allerlei landen.
Toen ik te horen kreeg dat ik kanker had, wilde ik die niet het bos insturen. Dat betekent wel dat er vantevoren van alles geregeld moet worden. De rest van de agenda heb ik meteen geblokkeerd.

Er heeft zich iemand gemeld die in juli als gastheer gaat optreden. De schoonmaakdame moest ingelicht worden en ze moest zien dat ik nog niet op sterven lag. Er moest gepoogd worden de verdorde bloembakken te fatsoeneren. Het zwembad moest weer in ‘zomerstaat’ gebracht worden. We hebben een vriend hier die de hele zomer zorg draagt voor bijvulling, schoonmaken etc. Ook die moet instructies krijgen.
Het zal nog veel meer zijn maar dit is al een hele lijst.
Alleen nu is de enige mogelijkheid om nog naar hier te komen. Nog 2x om de week chemo dan 12x elke week.’

Naast deze zeer praktische noodzaak is deze week voor ons beiden bovenal een heerlijke vakantieweek.......

Mijn okselexplosie is waarschijnlijk een abces door een ontstoken zweetkliertje geweest. Althans dat concludeerde mijn oncoloog na telefonisch overleg. Hij adviseerde om alles zo zuiver mogelijk te houden, mocht er koorts optreden dan linea recta richting ziekenhuis.
Wel, vanochtend toch maar besloten koortsloos de directe route naar herstel in Asti op te pikken. Het zou oerdom zijn om tijdens onze reis terug (via Frankrijk) te ontdekken dat er verhoging is ontstaan en dan? In Dyon gaan zoeken naar een ziekenhuis? Klapperend op de achterbank in sneltreintempo 12 uur afleggen om bij de Eerste Hulp in Antwerpen te eindigen?

Manlief en ik waren het er al snel over eens dat we voor Asti moesten kiezen. Uiteindelijk kostte het dit keer geen hele dag maar slechts vier uurtjes. De Italiaanse gezondheidsservice, gericht op buitenlanders, is werkelijk om te zoenen!
We hebben inmiddels ontdekt wat we wel en niet moeten doen. Het allerbelangrijkste is: sla de huisarts over. Begin bij het hospitaaltje dat elk klein stadje wel ergens heeft zitten. Daar kun je o.a. terecht voor allerlei dingen die gehecht moeten worden. De kleine huis-en tuin ongelukjes.

Voor het iets zwaardere werk (ik dus nu) moet je in het ziekenhuis van de grote stad zijn. Nadeel is wel dat alle brancards met verkeersslachtoffers, hartaanvallen, bedrijfsongevallen etc. door de wachtruimte
heen ergens naar toe worden gedirigeerd. Ziet er niet zo gezellig uit! Heb het gevoel dat het aantal brancards mede de wachttijd beinvloedt. Verder is het melden bij de ingang, vertellen wat het probleem is. Kort onderzoek waarna wat gegevens ingebracht worden. Plaats nemen in wachtruimte. Sommige krijgen een plakarmband om, anderen weer niet. Er staan vier verschillende kleuren strepen op de vloer. Een aantal moet na afroep de route van genoemde kleur volgen, de rest wordt gewoon in de deuropening van een kamertje naast de wachtruimte begroet.
Vanochtend was de ‘corsa rosso’ erg populair.

Na vier uurtjes mochten wij binnentreden (geen route volgen), weer kort onderzoekje, wat gegevens noteren. We hadden mijn ziektehistorie thuis in het Italiaans (Vertalen.nu) op papier gezet. Ook kleefpleisterallergie duidelijk aangegeven. Het is in deze tijd bijna niet voor te stellen dat er nog zoveel mensen zijn die zich niet aan het Engels wagen. Zelfs artsen niet. We doen het ermee.
Weer retour wachtruimte, hier moest een chirurg naar kijken. Toen kreeg ik de kriebels. ‘Hoezo chirurg? Er hoeft toch niet gesneden te worden?’ Na een tijdje mochten wij door de deuropening. Ziekteverslag nogmaals op tafel, weer werd er druk van alles ingegeven. Adres was niet nodig. Paspoort ook niet. Geboortedatum was wel belangrijk. OK, wachten op wat komen ging.

Toen arts uitgetypt was moest ik op de onderzoekstafel gaan zitten. Shirt half uit. Hij zag het al. De deze ochtend keurig aangebrachte siliconenpleister hing er wat zielig bij te bengelen. Het gat, kappertjes grootte, lekte bijna constant; ik leek wel een zogende vrouw. Voor de zekerheid had ik een opgevouwen handdoek onder mijn shirt geduwd. Het was nodig geweest. Mij oksel is nu eigenlijk een grote ‘etterbak’. Grrrrr.

Het duurde maar heel even of oksel werd gereinigd met zwarte teerzalfachtig creme, een dubbelgevouwen gaasje met een dot teer moest manlief op de wond houden, zaakje afdekken, klaar!
Instructie hoe verder te handelen, siliconen verbandmateriaal werd ons in de handen gedrukt, antibioticakuur (pillen plus ampullen) incl. slikinstructie, dringende wijze raadgevingen en de deur werd weer opengehouden. We vroegen onder het handen schudden nog wat we verschuldigd waren.......
Niets dus.

Zo gaat het nu altijd. Geen internationaal geldende zorgpasjes tevoorschijn halen. Geen gegevens ziekenfonds, ziektekostenverzekering of wat dan ook vermelden.
Naam en geboortedatum zijn hier voldoende om op de Eerste Hulp een viersterren behandeling in ontvangst te mogen nemen. Begrijpen doe ik het niet, waarderen des te meer!

Liefs,
xxx
Okkie