Verdriet.....
Deze ochtend zijn mijn dijken weer gebroken.
Warme nacht, slecht geslapen, pijn beschadigde huid.
Ons tweekoppig gezinnetje is gisteren verdrievoudigd. Twee peutertjes van drie en jonger dragen zeker bij tot de gezelligheid maar niet echt tot rustig wakker worden. Zoon Peter is gisteren met gezin uit Noorwegen gearriveerd. Morgen trouwt zijn stiefbroer, mijn zoon. Fantastisch dat ze de moeite nemen om daarvoor over te komen. Zoon waardeert dit heel erg en ik nog veel meer! Dochter Peter uit Zweden had ook graag willen aanschuiven. Ze heeft echter nog niet zo lang geleden gezinsuitbreiding gekregen en vond reizen in dit stadium net iets te lastig. Goed te begrijpen!
Ik wilde zojuist even onder de douche gaan, verwijderde daarvoor het verband op mijn beschadigde huid. Verbijsterd keek ik in de spiegel. Het pikte al wel een beetje maar nu bleek dat het beschadigde gebied alleen maar flink uitgebreid was. Onder de lange repen plakspul, om het non-woven materiaal op z’n plek te houden, zag ik slechts stukjes roze huid waar vocht uit kwam. Nee!
Ik kreeg bijna ter plekke een complete paniekaanval.
Hoe kon dit nu toch gebeurd zijn? Manlief had nieuw plakspul gekocht en we dachten allebei dat het exact hetzelfde was als datgene wat we al in huis hadden gehad. Niet dus.
‘Dinsdag moet chemo nummer twee erin. Laat er a.u.b geen ontsteking ontstaan. Begint nu pas pijn te doen. Morgen feest. Vier gasten in huis. Volgende week haar eraf. Moet nog even naar het centrum. Wie kookt er vanavond. Is er genoeg paracetamol?
Au.’
Ik draaide de douchekraan open om rustig te worden. De druppels over mijn beschadigd vel deden me ter plekke naar de grond storten van de pijn. Ik trok me omhoog, draaide douche uit, zette me in mijn blote alles op de deksel van het toilet en barste in huilen uit.
Ik wist het even niet meer.
Hier zat ik nu.
Chemo was zonder problemen ontvangen. Porte-a-cach perfect geïnstalleerd. Alle hulp om me heen die ik me maar wensen kan. Alles verliep op een manier waarop menig kankercollega jaloers zou kunnen worden.
Manlief vond me snikkend, met m’n armen om mezelf, wiegend, als een hoopje ellende op het toilet. Ik had ook echt heel veel medelijden met mij. Alle positiviteit was verdwenen. Tegen het plafond dreven dikke, zwarte onweerswolken. Buiten was het grijs, de warmte wilde maar niet wijken.
Help!
Het eind van het liedje is dat ik nu opnieuw verdrietig in m’n bed zit. Het wachten is op de door apotheek bestelde siliconenpleisters. Speciaal voor een supergevoelige beschadigde huid. Om twee uur zouden ze binnen komen.
Ik wil me gewoon in m’n eentje nog even triestig voelen........
xxx
Okkie
Warme nacht, slecht geslapen, pijn beschadigde huid.
Ons tweekoppig gezinnetje is gisteren verdrievoudigd. Twee peutertjes van drie en jonger dragen zeker bij tot de gezelligheid maar niet echt tot rustig wakker worden. Zoon Peter is gisteren met gezin uit Noorwegen gearriveerd. Morgen trouwt zijn stiefbroer, mijn zoon. Fantastisch dat ze de moeite nemen om daarvoor over te komen. Zoon waardeert dit heel erg en ik nog veel meer! Dochter Peter uit Zweden had ook graag willen aanschuiven. Ze heeft echter nog niet zo lang geleden gezinsuitbreiding gekregen en vond reizen in dit stadium net iets te lastig. Goed te begrijpen!
Ik wilde zojuist even onder de douche gaan, verwijderde daarvoor het verband op mijn beschadigde huid. Verbijsterd keek ik in de spiegel. Het pikte al wel een beetje maar nu bleek dat het beschadigde gebied alleen maar flink uitgebreid was. Onder de lange repen plakspul, om het non-woven materiaal op z’n plek te houden, zag ik slechts stukjes roze huid waar vocht uit kwam. Nee!
Ik kreeg bijna ter plekke een complete paniekaanval.
Hoe kon dit nu toch gebeurd zijn? Manlief had nieuw plakspul gekocht en we dachten allebei dat het exact hetzelfde was als datgene wat we al in huis hadden gehad. Niet dus.
‘Dinsdag moet chemo nummer twee erin. Laat er a.u.b geen ontsteking ontstaan. Begint nu pas pijn te doen. Morgen feest. Vier gasten in huis. Volgende week haar eraf. Moet nog even naar het centrum. Wie kookt er vanavond. Is er genoeg paracetamol?
Au.’
Ik draaide de douchekraan open om rustig te worden. De druppels over mijn beschadigd vel deden me ter plekke naar de grond storten van de pijn. Ik trok me omhoog, draaide douche uit, zette me in mijn blote alles op de deksel van het toilet en barste in huilen uit.
Ik wist het even niet meer.
Hier zat ik nu.
Chemo was zonder problemen ontvangen. Porte-a-cach perfect geïnstalleerd. Alle hulp om me heen die ik me maar wensen kan. Alles verliep op een manier waarop menig kankercollega jaloers zou kunnen worden.
Manlief vond me snikkend, met m’n armen om mezelf, wiegend, als een hoopje ellende op het toilet. Ik had ook echt heel veel medelijden met mij. Alle positiviteit was verdwenen. Tegen het plafond dreven dikke, zwarte onweerswolken. Buiten was het grijs, de warmte wilde maar niet wijken.
Help!
Het eind van het liedje is dat ik nu opnieuw verdrietig in m’n bed zit. Het wachten is op de door apotheek bestelde siliconenpleisters. Speciaal voor een supergevoelige beschadigde huid. Om twee uur zouden ze binnen komen.
Ik wil me gewoon in m’n eentje nog even triestig voelen........
xxx
Okkie
2 reacties
Waarom zo hard voor je zelf, geef je zelf ook de ruimte voor verdriet en triestig te voelen.
Er gebeuren nog al wat dingen met en om je heen.
Liefs,
Marieke
Het klinkt als een allergie voor die pleisters, dit heeft mijn zusje ook gehad. Het was zeer pijnlijk. Ik zit nu zelf met 3 nieuwe smeersels van de radioloog vanwege stralingschade, zo had ik niks, en het volgende moment zat mijn borst onder, 1 van de smeersels schijnt wel te helpen.
Ik hoop dat je je gauw beter voelt.