Emoties.

Bruiloft van zoon was fantastisch! Hemeltjelief, ik was zo trots als een pauw, ook al had ik totaal zero, niks aan het hele gebeuren bijgedragen. Mijn kind heb ik op de wereld gezet, opgevoed. OK, maar je had hem nu toch eens moeten zien....

Stralende bruidegom kwam zijn nog stralendere bruid ophalen. Schoondochter was de aller, allermooiste bruid die ik me voor m’n jongste maar wensen kon. Ingetogen, chique, stijlvol. Een lichtgevende klassieke schoonheid. Naast de bruid moest ook nog hun nageslacht meegetroond worden. Een driejarige, eeneiige roodharige tweeling in donkerblauw kant met tule gekleed. Twee identieke ivoren beeldjes. Kleine witte bloemetjes achter in hun gevlochten haartjes.
Trotse oudste vijfjarige zoon leek al een echte vent. Pakje met vlinderdas.

Ik heb m’n tranen kunnen bedwingen. Geen zin om op elk moment de mascarastrepen weg te vegen en alles opnieuw te fatsoeneren. Er waren teveel ‘huilmomenten’ en/of ik was door m’n kanker meer emotioneler dan ik normaal ben.
Waar ik ook emotioneel van word is het artikel dat ik zojuist op Blendle heb gelezen.

’Amerikaans borstkanker onderzoek: minder vaak chemotherapie nodig.’
Gepubliceerd in het New England Journal of Medicine.
Dit soort artikelen trekt natuurlijk meteen mijn volle aandacht. Morgen krijg ik mijn tweede dosis.
Kort door de bocht:
Bij 6711 onderzochte vrouwen, lijdende aan de meest voorkomende hormoongevoelige vorm, bleek na negen jaar slechts eentiende procent verschil (wel of geen chemo) in overleving te zijn. Ze vielen allemaal in de ‘middencategorie’. Alles wat tussen ‘hoog- en laag risico gekwalificeerd’ viel.
Na een mamaprint weet je of je boven aan de ladder staat of op de onderste tree. Niks van daartussen.

Tja, wat moet ik hier nu weer mee.
Ik hoor bij de laag gekwalificeerde groep. Ga ervan uit dat ik nog vele jaren te leven heb, al dan niet met kanker. Heb de statistieken voor mijn neus op computer oncoloog zien voorbijflitsen. Heeft ook nog de naam van de website genoemd waar alles op terug te vinden was. Het zal wel. Oor in oor uit.
Eindconclusie was toch dat ik gek zou zijn om niet het gehele behandeltraject te willen volgen.

Eerst twijfelde ik aan de hormoontherapie.
Nu ben ik onzeker of ik het bestralingstraject wel wil ingaan.
En dan dit weer!

Kotsziek word ik van al die verhalen, meningen, onderzoeken. Hier kan ik echt een potje om gaan zitten janken. Ik ben niet echt een speler op safe. Ik neem graag risico maar om dit met m’n leven te doen.... Mmmmmmm.
De steeds opnieuw terugkerende onzekerheid of het juiste wel het juiste is.
We kunnen alleen maar beslissingen nemen met de gegevens en omstandigheden die we nu voorhanden hebben. Achteraf zal blijken of het de juiste was. Maar ja, als je er dan niet meer zou zijn is dat toch ook wel lichtelijk sneu!

Liefs,
xxx
Okkie