Verban negatieve mensen uit je omgeving!
Met kanker opgezadeld worden is niet alleen maar kommer en kwel.
Het is absoluut ook één grote doffe ellende, levensbedreigend, vaak mensonterend, pijnlijk, vermoeiend. Het neemt een heel groot deel, zo niet het grootste, in beslag van je huidige bestaan. Alles staat ineens op losse schroeven. Niets meer is vanzelfsprekend.
Daarnaast biedt ‘kankerlijder’ zijn ook nieuwe perspectieven. Ik probeer extra tijd te besteden aan zaken die me al lang bezighielden, door allerlei externe oorzaken doorgeschoven, uitgesteld. Ik ben al bijna heel m’n leven ervan overtuigd dat je moet proberen in het ‘nu’ te leven. Ik heb geen zekerheid dat er een ‘straks’ of ‘dan’ aanbreekt.
Om diezelfde reden heb ik afgelopen winter een schitterende gitaar aangeschaft; bij dat instrument een perfecte leraar gezocht. Is me gelukt. Nog nooit in m’n leven één noot gelezen. Wat was ik trots toen ik samen met hem al een redelijk klinkende melodie kon produceren. Over twee jaar wordt ik zeventig, een muziekcarrière zit er niet meer in. Plezier maken echter, genieten, is gelukkig niet leeftijdsgebonden.
Nu heeft mijn gitaar zijn standaard een tijdje niet mogen verlaten. Het is nog net allemaal iets te onhandig, mijn lichaam heeft nog even moeite om de vloeiende gitaarlijn te omarmen. Lichaam speelt nu de eerste viool.
Ha-ha. Kan straks zelf een orkest vormen!
Zusje heeft afgelopen weekend haar bloemetjes in ontvangst mogen nemen. Stralende dag, fantastisch weer. Getwinkel in het park, verder doodse stilte. Diepe rust. Zusje had zich geen mooiere omgeving kunnen wensen dan park inclusief boom waar ze uiteindelijk de voorkeur aan heeft gegeven. Mevrouw wist verdommes goed wat ze wilde. Heerlijk mens!
Aangezien zusje’s boom niet ver verwijderd is van jongste zoon inclusief gezin, was onze volgende halte een logische en meteen ook allerheerlijkste pitstop van de hele week. Ik kan geen woorden bedenken om aan te geven hoe ontzettend waardevol het voelt, opgenomen te zijn in de schoot, verborgen warmte, van dit gezin. Het ford, waar ik zelf een van de eerste bouwstenen mee heb mogen aanleveren.
Moest in de namiddag wel een uurtje op de bank liggen. Diep in slaap.
Plekken, waar je op een zaterdagmiddag gewoon even de sofa kunt inpikken zijn zeldzaam en daarom zeer waardevol. Deze plaatsen moeten we koesteren.
Wat ik ook koester zijn mensen. ‘Kankerlijders’ in ieder geval zijn, wat mij betreft, aan zichzelf verplicht om nare personen uit hun omgeving te schrappen. Vervelende mensen hebben een negatieve invloed op je ziek zijn. Giftige exemplaren meteen verwijderen. Energiezuigers, mensen die als een natte dweil om je nek hangen, stinken. Vies, bah. Weg ermee.
Je hebt alle energie nodig voor jezelf. We moeten gevoed worden door mensen die geven. Waar we
blij van worden. Waar we energie van krijgen. Die ons mee verder kunnen dragen.
Ik probeer me heel bewust te blijven omringen met pareltjes. Bijna alle ‘zuigers’ zijn inmiddels in de loop der jaren uit mijn vocabulaire verwijderd. Bewust al dan niet onbewust.
Vanmiddag heb ik een ontmoeting met een van mijn kroonjuwelen. Hij weet het alleen zelf nog niet. Zal het hem zeggen, tonen, verklaren. We gaan elkaar vinden in onze zoektocht. Ben ik van overtuigd.
Vergeet niet mensen te laten weten wat ze voor je betekenen......
Hier word ik dus blij van.
Het is absoluut ook één grote doffe ellende, levensbedreigend, vaak mensonterend, pijnlijk, vermoeiend. Het neemt een heel groot deel, zo niet het grootste, in beslag van je huidige bestaan. Alles staat ineens op losse schroeven. Niets meer is vanzelfsprekend.
Daarnaast biedt ‘kankerlijder’ zijn ook nieuwe perspectieven. Ik probeer extra tijd te besteden aan zaken die me al lang bezighielden, door allerlei externe oorzaken doorgeschoven, uitgesteld. Ik ben al bijna heel m’n leven ervan overtuigd dat je moet proberen in het ‘nu’ te leven. Ik heb geen zekerheid dat er een ‘straks’ of ‘dan’ aanbreekt.
Om diezelfde reden heb ik afgelopen winter een schitterende gitaar aangeschaft; bij dat instrument een perfecte leraar gezocht. Is me gelukt. Nog nooit in m’n leven één noot gelezen. Wat was ik trots toen ik samen met hem al een redelijk klinkende melodie kon produceren. Over twee jaar wordt ik zeventig, een muziekcarrière zit er niet meer in. Plezier maken echter, genieten, is gelukkig niet leeftijdsgebonden.
Nu heeft mijn gitaar zijn standaard een tijdje niet mogen verlaten. Het is nog net allemaal iets te onhandig, mijn lichaam heeft nog even moeite om de vloeiende gitaarlijn te omarmen. Lichaam speelt nu de eerste viool.
Ha-ha. Kan straks zelf een orkest vormen!
Zusje heeft afgelopen weekend haar bloemetjes in ontvangst mogen nemen. Stralende dag, fantastisch weer. Getwinkel in het park, verder doodse stilte. Diepe rust. Zusje had zich geen mooiere omgeving kunnen wensen dan park inclusief boom waar ze uiteindelijk de voorkeur aan heeft gegeven. Mevrouw wist verdommes goed wat ze wilde. Heerlijk mens!
Aangezien zusje’s boom niet ver verwijderd is van jongste zoon inclusief gezin, was onze volgende halte een logische en meteen ook allerheerlijkste pitstop van de hele week. Ik kan geen woorden bedenken om aan te geven hoe ontzettend waardevol het voelt, opgenomen te zijn in de schoot, verborgen warmte, van dit gezin. Het ford, waar ik zelf een van de eerste bouwstenen mee heb mogen aanleveren.
Moest in de namiddag wel een uurtje op de bank liggen. Diep in slaap.
Plekken, waar je op een zaterdagmiddag gewoon even de sofa kunt inpikken zijn zeldzaam en daarom zeer waardevol. Deze plaatsen moeten we koesteren.
Wat ik ook koester zijn mensen. ‘Kankerlijders’ in ieder geval zijn, wat mij betreft, aan zichzelf verplicht om nare personen uit hun omgeving te schrappen. Vervelende mensen hebben een negatieve invloed op je ziek zijn. Giftige exemplaren meteen verwijderen. Energiezuigers, mensen die als een natte dweil om je nek hangen, stinken. Vies, bah. Weg ermee.
Je hebt alle energie nodig voor jezelf. We moeten gevoed worden door mensen die geven. Waar we
blij van worden. Waar we energie van krijgen. Die ons mee verder kunnen dragen.
Ik probeer me heel bewust te blijven omringen met pareltjes. Bijna alle ‘zuigers’ zijn inmiddels in de loop der jaren uit mijn vocabulaire verwijderd. Bewust al dan niet onbewust.
Vanmiddag heb ik een ontmoeting met een van mijn kroonjuwelen. Hij weet het alleen zelf nog niet. Zal het hem zeggen, tonen, verklaren. We gaan elkaar vinden in onze zoektocht. Ben ik van overtuigd.
Vergeet niet mensen te laten weten wat ze voor je betekenen......
Hier word ik dus blij van.
