Separate kamers.

Twee schitterende honden hadden we, Chesapeak Bay Retrievers: Amerikaanse waterjachthonden. Afgelopen zomer hebben we er eentje in Italië moeten achterlaten. Ook honden krijgen kanker; was niet meer zo jong. Aangezien we al een lange poos met een steeds minder wordende, maar dapper volhoudende, hond aan het dealen waren, was haar overlijden voorspelbaar.
Afscheid nemen van een huisdier, ook al zie je dit aankomen, is pijnlijk. In ons geval bleek haar zusje de nare scheiding voor het grootste gedeelte verzachtend, lichtvoetig op te vangen.

Laatste hond doet het nog steeds prima. Grijs, langzaam, vermoeid, doof en bijna blind. Toch kwispelen ter herkenning, staart recht omhoog als ze mee naar buiten mag. Goed eten en drinken. Ze vermaakt zich prima in haar steeds kleiner wordende doch veilig beschermde omgeving.
De nachten werden echter de laatste maanden steeds problematischer.
Omdat hond veel heeft moeten inleveren, is ze een stuk onzekerder geworden. Dominante zus is niet meer. Zintuigen zijn verloren gegaan of sterk verminderd. Oriëntatievermogen (als honden dat al hebben) zal ook wel bijna nihil zijn.

We wilden hond haar gevoel van geborgenheid, veiligheid in het donker teruggeven. Dat was de reden waarom haar mand naast ons bed werd geplaatst. Af en toe een cirkeltje om onze sponde heen, wat gesnuffel en gesnuif, mevrouw was weer gerustgesteld. Rondjes draaien in haar mand, tevreden neerploffen, verder slapen.
Zo verliepen onze gezamenlijke nachten; normaal gesproken.
Totdat ik kanker kreeg.

Allereerst moesten lief en ik van slaapkant ruilen.
Drain zat links, makkelijkste was containerding daar op de grond te leggen. Ik lag normaal gesproken aan de rechterzijde. Rondje om bed werden vijf of zes rondjes. Niet na elkaar maar telkens opnieuw. Het bekende patroon was doorbroken. Hond werd onrustig. Voelde misschien ook onze onzekerheden, spanning.
Een ‘rondje’ betekent allereerst wat gedraai en gesteun om uit de mand te geraken. Daarna een plof op het parket, gevolgd door wandeling op het ritme van tikkende hondennagels. Snuifgeluid, neus af en toe onder dekbed, gedraai en wederom geplof. Klaar- en klaarwakker was ik dan, telkens weer. Manlief had nergens last van.

Het werd een zeer vervelende situatie. Naast het moeilijk kunnen inslapen, slapen en doorslapen in verband met mijn medische kankeroplossingen nu ook nog vele keren per nacht gewekt worden door overbezorgdheid.......
Twee nachten heb ik het volgehouden. Daarna was ik er helemaal klaar mee. Peter begreep het volkomen. Al snel haddden we besloten dat ik in het echtelijk bed zou achterblijven. Lief plus hond verkasten naar de logeerkamer. Wat een geluk dat we zo veel kamers in ons appartement hebben!

Het is een van de meest simpele, creatieve, zaligmakende Peter-acties die ik me in de afgelopen jaren voor de geest kan halen. Ik ben er zo verschrikkelijk gelukkig mee. We kunnen dan wel niet
in elkaars armen inslapen. Deden we toch al niet meer........Ben zowel links als rechts beschadigd. Hoef niet meer bang te zijn dat er een arm op me neerdwaalt. Hoef niet meer, na een alcoholrijk etentje, naar geknor en gesnurk te luisteren.
Niet meer door een alarm, wat niet voor mij bestemd was, gewekt worden! Ik ben zo verschrikkelijk gelukkig met onze oplossing dat ik elke ochtend totaal uitgerust met een grote grijns wakker wordt.
Kan nu midden in de nacht, nadat ik onverhoopt uit mijn slaap ben geraakt, wat blogs gaan doornemen. Gewoon, met de lamp aan.

Vrees niet voor onze intimiteit!
We dreven altijd al op ons eigen ritme, zonder samen te ontbijten, lunchen. Lief en ik leiden geen synchroom leven. We onderhouden een gezamenlijke elektronische agenda. Kunnen aan de hand daarvan zonder overleg onze eigen afspraken inplannen.
Onze ‘samen-momenten’ zijn ons echter zeer dierbaar. Die blijven we koesteren.....

Vrijheid in gebondenheid.
Het een bestaat niet zonder het ander.
Denk dat we nu een mooie combi gevonden hebben!

Liefs,
xxx
Okkie