Vangnet.

Onze Antwerpse ‘Italiaan’ had gisterenavond weer eens duidelijk zijn best gedaan. Genoten van het eten en van elkaar. Ik hoop heel erg dat de kinderen goed in de gaten hebben dat ik nog heel springlevend ben en dat van ‘dood gaan’ in ieder geval beslist nog geen sprake is.

Kinderen (volwassenen?) associëren kanker in eerste instantie meteen met sterven. Deed ik in een heel ver verleden ook. Middelste, schuin tegenover mij, zat me met z’n donkere kijkers op een gegeven moment vrij indringend op te nemen. Hij is een echte ‘penseur’. Al het gebeurene om hem heen valt net een laagje dieper dan bij andere jonge mensen.
Ik geloof dat hij inmiddels wel overtuigd is van het feit dat het allemaal wel goed komt.
Met name omdat hij met zijn vader over een paar weken die hele hoge berg in Frankrijk per fiets gaat tackelen en ik mijn wals met doktoren, kuren en pillen al draaiend en zwaaiend tot een goed einde ga brengen.......

Wat een geweldig kado om zoveel lieve, behulpzame familieleden, vrienden en buren om je ‘heen’ te hebben. Bloemen, kaartjes. Gisteren werd een bakje soep binnen gebracht. Al die uitgestoken handen ontroeren ons. Soms rolt er wel eens een traantje uit pure dankbaarheid.
Veel vrienden en alle familie wonen niet hier. Maakt geen bal uit. Afstanden worden overbrugd. Er rijden treinen, bussen, auto’s. We hebben geskypt, gebeld, geAppt, gemaild.
We durven ons te laten vallen want we hebben ervaren dat we opgevangen zullen worden.
Hier worden we stil van.
Heel erg bedankt!

Maandag, na weer een gesprek met weer een andere oncoloog, schrijf ik mijn volgende blog. Eerst nog even een paar daagjes chemoloos van de zon genieten.
Nu mag het nog!